Koniec roku, ze tak odkrywczo zauwaze.

Czas na podsumowania. Zly to byl rok dla mnie, zdrowotnie i finansowo.
Sporo znajomych odeszlo z tego swiata i, o ile byli w slusznym wieku, mozna bylo sie z tym pogodzic, taka jest kolej rzeczy. Gorzej, ze odchodzili calkiem mlodzi ludzie, niektorzy w wieku moich corek, a to juz budzi bunt, bo w koncu dopiero zaczynali zycie.
Przejrzalam sobie blog pod katem calorocznych wydarzen. I tak:
Z poczatkiem roku wymienili nam drzwi wejsciowe do mieszkania, wyremontowali klatke ze schodami, a ja musialam w zwiazku z tymi pracami wymienic tapete w przedpokoju.
21 stycznia Kira miala usuwana druga listwe mleczna, a przy okazji zostala wykastrowana.
W kwietniu spotkal mnie osobisty dramat, o ktorym nie chcialam pisac i nadal nie chce, ale bardzo go przezylam i to cud, ze calkiem sie nie zalamalam.
W maju wysiadl nam samochod i to tak na amen, ze trzeba bylo postarac sie o nowy-uzywany.
Przez wiele miesiecy zajmowalysmy sie z corkami urzadzaniem mieszkania naszemu przyjacielowi.
Wtedy tez doszla do nas wiadomosc, ze kolega jednej z moich corek przystapil do ISIS i wysadzil sie w powietrze.
Na poczatku lipca spadlam z roweru i sie potluklam.
A pod koniec lipca musialam poddac sie operacji.
W sierpniu Kira dostala porazenia nerwu twarzowego.
We wrzesniu moi rodzice obchodzili diamentowe gody, czyli 60-ta rocznice slubu.
Pod koniec miesiaca bylismy swiadkami rzadkiego zjawiska, zwanego czerwonym ksiezycem (pelne zacmienie). Nie udalo mi sie zrobic zdjec.
W pazdzierniku badalismy Kire na tarczyce, bo wiele wskazywalo na to, ze cos z nia nie tak. Okazala sie bez zarzutu, a my nadal nie wiemy, dlaczego psina tak sapie.
Na poczatku listopada stalam sie o rok starsza, a niedlugo potem popsulam sobie kolano i z bolem zmagam sie do dzisiaj. Jakos tak jednoczesnie zapalilo mi sie sciegno w lokciu i jak na razie zadne zabiegi nie przyniosly oczekiwanej poprawy.
13 listopada biedni uchodzcy udowodnili w Paryzu, ze wcale nie szukaja bezpiecznego azylu, tylko przyjechali tworzyc kalifat w Europie. Wzbudzili w nas obawy i o to im chodzilo.
A potem byly swieta, na ktore nie mialam wcale ochoty i w trakcie ktorych Kira nam tak powaznie zachorowala, ze trzeba bylo ja natychmiast operowac.
To tak w pigulce streszczenie calego tego przekletego dla mnie roku. W zasadzie nie ma prawie wydarzen, ktore napawalyby optymizmem. No moze tylko rocznica rodzicow, dobrze, ze ich mam, bo bez ich pomocy na pewno nie poradzilabym sobie finansowo przy takiej lawinie nieplanowanych i naglych wydatkow. Jak i bez Waszego wkladu, za co raz jeszcze najpiekniej dziekuje.
Zawsze jakos tak pod koniec roku czlowiek mysli sobie w glebi duszy, a co najmniej ma taka nadzieje, ze ten nowy bedzie lepszy. Potem nadchodzi ten nowy i jest jeszcze gorzej. Az boje sie, co mnie za plagi dotkna w nastepnym. Niemniej... z nowa nadzieja... Wam i sobie...