Jednak ogrom tego bloku i wszechobecny beton (czyli ta wielka plyta) nie pozwalaly mi czuc sie w tym domu przytulnie. Niby wieksze wygody niz w poprzednim, bo nie trzeba bylo palic w piecach i nosic wegla, jednak czlowiek skazany byl na tzw. sezon grzewczy i nie mial wplywu na temperature w mieszkaniu.
Nastepna niedogodnoscia bylo okresowe wylaczanie cieplej wody z powodu konserwacji. Traf chcial, ze mialo to miejsce akurat w okresie, kiedy czlek sie najwiecej pocil, czyli w pelni lata. Zawsze doprowadzalo mnie to do bialej goraczki, kiedy w upaly trzeba bylo grzac wode, by sie choc troche przechlapac.
Wbicie gwozdzia w sciane bylo niemozliwe, zeby zawiesic byle jaki obrazek, trzeba bylo mozolnie wiercic wiertarka, az sie wiertla palily.
Cale siedem lat dziwilam sie ludziom, ktorzy o niczym innym nie marzyli, jak o mieszkaniu w blokach, bo dla mnie byla to mordega. Nigdy tego mieszkania nie polubilam i nie lubie go do dzisiaj, kiedy przychodzi mi tam pomieszkiwac w czasie odwiedzin rodzicow.
Szczerze mowiac, z ulga wyprowadzilam sie stamtad, kiedy przyszla pora zamazpojscia.
Ja przeprowadziłam się ze starego na nowe w czasie wakacji między p1 i 2 klasą szkoły średniej. Najpierw euforia, potem tak, jak piszesz. Ot, uroki mieszkania w bloku. Własnego pokoju nie miałam, bo było nas czworo rodzeństwa. Ot, uroki wielodzietnej rodziny:)). Zawsze chciałam być jedynaczką. Nadal chcę:).
OdpowiedzUsuńWidze, ze siegasz w czeluscie mojego bloga, ale cos wierzyc mi sie nie chce, ze postanowilas czytac wszystko od poczatku. :)
UsuńJa bylam/jestem jedynaczka i uwierz mi, to niewesole zycie, ja marzylam bezskutecznie o rodzenstwie.