A na Kiessee...

Na piatek zapowiadali takie upaly, ze ze strachu wzielam sobie wolne. Przeciez pracowac w takich okolicznosciach to pewny udar, choc niby we wnetrzu. Otwieram ci ja rano oczy, a tu zero slonca, niebo zaciagniete chmurami, temperatura taka sobie, upalu niet! Pomyslalam smetnie, ze tylko dzien stracilam. Niedlugo potem niebo zaczelo mruczec, gdzies daleko i bez gwarancji, ze cos z niego spadnie. Ale spadlo! Z mruczenia zrobilo sie grzmienie, z pojedynczych kropli strumienie, wichura zaczela trzaskac oknami, inwentarz sie wystrachal - pelny armagiedon!
Spragniona ziemia wciagnela cala wilgoc  ze smakowitym mlaskiem, a potem wyszlo slonce i z przyjemnych 18° zrobilo sie w krotkim czasie 30°, co spowodowalo gwaltowne parowanie i znow nie bylo czym oddychac. No, ale skoro pogoda wrocila, nie bylo co siedziec w domu. co prawda gdybym przewidziala te duchote, pewnie zostalabym w domu i nie byloby tego posta.
Podjechalysmy z Kira nad Kiessee, obeszlysmy je wkolo, z przystankiem na kapiel, tym razem w malym kapielisku, gdzie mozna najwyzej zamoczyc lapecki i psi brzuszek, ale poplywac sie nie da.

Kiedy juz niektorzy sie orzezwili, a inni, stojacy na brzegu, wprost przeciwnie, ruszylysmy w dalsza droge brzegiem jeziorka, ktore pelne bylo malenkich jak przecinki rybek.

Pewnie niedawno wykluly sie z ikry, bo wczesniej ich nie widzialam. Drob jeziorny ma sie calkiem dobrze, piskleta porosly i niektore dorownuja wielkoscia rodzicom. Jedne plywaja, inne przygladaja im sie z pomostu, jak z widowni teatralnej.

Rodzina lysek z dwoma mlodymi

Wokol porozstawiane sa specjalne pojemniki na odpady grillowe, w tym tlace sie jeszcze wegielki. Pisalam wczesniej, ze te pojemniki stoja praktycznie w kazdym parku, bo wszedzie mozna sobie grillowac. Sa bezpieczne i nie ma zagrozenia zaprószenia ognia. Wygladaja tak:

Pamietacie drobiowe przedszkole? Male labedziatka byly wtedy wielkosci piesci, a teraz sa tak duze jak gesi. Nie zmienil sie tylko ani na jote model rodziny: stara moczy tylek z dziecmi, a stary cap pilnuje rodziny siedzac na brzegu. Znow musialam robic z Kira ogromne kolo po trawniku, pozniej zostawilam ja pod drzewem w cieniu, a sama zeszlam blizej, bo jednak ludzie nie wzbudzaja w ojcu-abondziu takiej paniki i agresji jak psy.

Jednak i na mnie capisko spogladalo nieprzyjaznie, wiec trzymalam sie w bezpiecznej odleglosci. Co bede dziada denerwowac.  Gesi nie bylo duzo, w porownaniu z czasem gniazdowania, gdzies sie przeniosly z mlodymi, a przy jeziorku spotkalam jedynie kilka sztuk.

Mlode juz dorownaly wielkoscia rodzicom, upierzenie tez maja dorosle i wlasciwie nie wiadomo, ktore sa stare, a ktore tegoroczne.
Nad jeziorem krazyla kania ruda, ze swoim charakterystycznie rozwidlonym ogonem i czegos wypatrywala w wodzie lub na wodzie. Moze tej malenkiej spoznionej kaczuszki, jedynego kaczego pisklecia, jakie tego dnia spotkalam. Reszta pisklat byla nie do odroznienia od doroslych kaczek.

Kiedy Kira zazywala kapieli, ja snulam sie po pobliskiej lace fotografujac bzykadla.

Do domu Kira wrocila zadowolona, a ja spocona na tyle, ze na reszte dnia zaleglam pod wentylatorem.
A pod wieczor poszlismy z Kira na duze kapielisko.