Smutno mi...

Aaa, tak mi jakos smutno...
Znow listopad, najgorszy miesiac w roku. Na wszystkich blogach, ktore czytam, powialo refleksjami nad przemijaniem, wspomnieniami o drogich nieobecnych, cmentarnym chlodem i jesiennym spleenem. Bo niby wszyscy tak chetnie biegamy na te cmentarze, szorujemy pomniki, pielimy chwasty, wyjmujemy futra z naftaliny, coby sasiadom pokazac, kupujemy przesadnie drogie stroiki, wience i kwiaty oraz znicze, spieszymy z cmentarza na cmentarz, wyjezdzamy, przyjmujemy gosci odwiedzajacych cmentarze w naszym miescie i glosno deklarujemy pamiec o zmarlych.
A w gruncie rzeczy kazdy jest tym swietem zmeczony, ta bieganina, nadmierne wydatki, tlok i brak miejsca do zaparkowania, w koncu ten PRZYMUS bycia na cmentarzu. Zmarlym jest generalnie obojetne, czy odwiedzimy ich latem, czy akurat 1 listopada, czy zgola pomyslimy o nich cieplo we wlasnym domu na wiosne. Rownie obojetne im jest, czy leza przysypani ziemia, czy pod marmurami w obszernym grobowcu, albo w gustownej urnie na kominku (na co jeszcze nie ma przyzwolenia, ale rozmowy trwaja).
Cala ta szopka okolozaduszkowa jest robiona bardziej dla ludzi i na pokaz, niz z potrzeby serca. Zalobe po zmarlym nosi sie gleboko w sercu i wspomina go, jesli ma sie taka potrzebe, przez caly czas, a nie dlatego, ze w kalendarzu stoi: wszystkich swietych.
I znow, podobnie jak ze swietami, komercja przyslania wlasciwe znaczenie tego szczegolnego swieta. Producenci przescigaja sie w wymyslaniu zniczy z pozytywka i wodotryskiem, a hieny cmentarne maja niepowtarzalna okazje na swoje piec minut. Kwestarze zbieraja na ratowanie zdewastowanych i bezpanskich grobow, koscioly zarabiaja na wypominkach, czy innych mszach zalobnych. A potem wraca szara rzeczywistosc. Do nastepnego roku.
Lubie tego dnia przejsc sie na cmentarz, ale tutaj. Nie mam tu zadnych grobow i moja wizyta na cmentarzu jest wylacznie symboliczna, lacze spacer z przemysleniami. Nic mnie nie goni, nie mam przymusu, cmentarze sa puste i sprzyjaja zadumie. W moim landzie (protestanckim) jest to normalny dzien roboczy, nie zawsze wiec udaje mi sie zdazyc na cmentarz przed zmierzchem, czasem daje rade dopiero w najblizszy weekend.
Kilka dni temu odeszla z blogowej rodziny Chustka. Rzadko bywalam na jej blogu, czytywalam sporadycznie jej posty, bo kazda taka lekture na swoj sposob odchorowywalam, bylam rozstrojona do granic wytrzymalosci. Jestem nadwrazliwa i podobnych wpisow nie moge czytac, bo mnie po prostu od srodka rozrywa. Odeszla stanowczo za wczesnie, majac cale zycie przed soba, male dziecko, plany i przyszlosc. Kazda smierc budzi zal i sprzeciw, jej smierc obudzila we mnie zlosc na  niesprawiedliwosc. Bo to wbrew naturze, zeby male dziecko stalo nad grobem matki.
Jedna zla wiadomosc goni nastepna. Znajomy wyladowal na intensywnej terapii po (prawdopodobnie) probie samobojczej, dodatkowo przyplatalo sie zapalenie pluc. Jesli przezyje, moze pozostac w stanie wegetatywnym. Listopad przyciaga nieszczescia.
Od zawsze bylam przeciwniczka pompy pogrzebowej i tradycyjnego traktowania zmarlych. Wyroslam wprawdzie w kulturze chrzescijanskiej, ale z czasem zastanowilam sie nad sensem organizowania tego typu pogrzebow. Miejsca na ziemi mamy coraz mniej, po co wiec zabierac je pod nowe cmentarze? Nienajgorszym pomyslem jest pietrowy cmentarz w Barcelonie, ktory opisala Anka Wroclawianka, chociaz i tam po jakims czasie zacznie brakowac miejsca. Bo jak daleko w gore da sie takie grobowce budowac? Bardziej ekologiczne jest kremowanie zwlok, a urna zajmuje daleko mniej miejsca, niz trumna. Tylko znow pozostaje kwestia oplaty za miejsce na cmentarzu, budowanie pomnikow i pielegnacja tych niewielkich urnowych grobow.  Czyli, jednym slowem - obciazanie finansowe pozostalej rodziny.
A mozna tez inaczej, nie wiem, czy rowniez w Polsce, ale ja juz zadysponowalam, co maja ze mna zrobic, kiedy zachce mi sie przeniesc na tamten swiat. Najpierw maja mnie spalic, a prochy albo rozsypac, albo pochowac anonimowo, na specjalnie wyznaczonym miejscu na cmentarzu. Odpadnie wiec oplata za miejsce, pielegnacja grobu, stawianie pomnika i coroczne pielgrzymki rodziny z nareczem kwiatow w rocznice mojej smierci/wszystkich swietych/urodziny (niepotrzebne skreslic). A co, jezeli moje dzieci zmienia miejsce zamieszkania, tak jak ja na przyklad? Albo beda zmuszone jezdzic na cmentarz, albo gryzc sie, ze nie maja na to czasu, czy pieniedzy. Wiem na pewno, ze kiedy zabraknie moich rodzicow, nikt wiecej nie bedzie troszczyc sie o groby w Polsce, ani ich oplacac i nadejdzie  dzien, kiedy zostana zlikwidowane. Chce moim dzieciom oszczedzic kosztow i wyrzutow sumienia. One maja moj obraz i wspomnienie o mnie nosic w sercu, a nie wloczyc sie po cmentarzach i ponosic koszty przestarzalych i nieekologicznych tradycji.