Gololedz.

Ostatnio warunki pogodowe staly sie niebezpieczne dla zdrowia. Ekstremalna sligzawka na dworze, sluzby, ktore nie nadazaly z sypaniem piachu i soli, sprzyjaly wywrotkom nie tylko pojazdow, ale przede wszystkim pieszych, zwlaszcza starszych osob i lamaniu konczyn. Oddzialy wypadkowe pekaly w szwach, a obolali pacjenci czekali dlugo na swoja kolej do gipsu.
Zdarzylo sie dwa razy w moim zyciu przezyc taka ekstremalna gololedz.
Pierwszy raz bylismy z mezem i, wtedy jeszcze jedyna, nasza corka w Polanczyku na zimowych wczasach. Do programu nalezaly autokarowe wycieczki po okolicach. Podczas jednej z nich, kiedy znalezlismy sie na szczycie przeleczy, kierowca oswiadczyl, ze dalej jechac nie moze i musi zaczekac na piaskarki, ale my mozemy sobie pomaszerowac w dol do Cisnej, by tam rozgrzac sie goraca herbata, a on po nas w koncu zjedzie, kiedy warunki stana sie bezpieczne. Nie on jeden zdecydowal sie czekac na piaskarki, stalo tam wiecej aut, jednak bylo kilku niecierpliwych i oni postanowili mimo wszystko zjechac. Idac, spotykalismy po drodze ich auta wystajace z rowow. No coz, zwlaszcza w gorach gololedz jest ekstremalna i niebezpieczna, nie powinno sie kozakowac, a pospiech jest zlym doradca.
My posuwalismy sie do przodu iscie zolwim tempem. Dobrze, ze na poboczach lezal snieg, po ktorym moglismy w miare bezposlizgowo, choc niezbyt wygodnie, chodzic. Wszystko skonczylo sie pomyslnie, smiechow bylo co niemiara, kiedy syn znajomych, stojac w bezruchu na lodzie, i tak posuwal sie do przodu, popychany wiatrem. Nikomu nic sie nie stalo, a kierowca w koncu nas stamtad zabral.
Drugi raz bylo grozniej, dla mnie, bo zostalam z tym zywiolem sama. Dorabialam sobie wtedy w knajpie wloskiej i, stojac za barem, zupelnie nie zwracalam uwagi na to, co dzieje sie na zewnatrz. Nagle kierowcy zasygnalizowali, zeby nie przyjmowac zamowien, bo nie ma mozliwosci rozwiezienia, spadl mianowicie marznacy deszcz. Nie bylo wyjscia, zamknelismy lokal i trzeba bylo wrocic do domu. Wrocic? Latwo powiedziec! Sama droga na parking zajela mi wiecznosc, nie bylo sie czego przytrzymac, wiec na niemozliwie sztywnych konczynach dreptalam malenkimi kroczkami przed siebie. To, co zastalam na parkingu, zbilo mnie calkowicie z nog. Caly samochod oblepiony byl gruba na 2cm lodowa skorupa. Wsiadlam, wlaczylam ogrzewanie i zaczelam sie zastanawiac, co mam w ogole dalej robic.
Najchetniej wezwalabym taksowke, a samochod zostawila, tyle ze nagle cale miasto opustoszalo, a taksowki i autobusy komunikacji miejskiej przestaly kursowac. Piechota? Nawet nie to, ze bylo dosyc daleko, nie takie trasy sie pokonywalo. Nawet nie to, ze w nocy, bo miasto nie jest niebezpieczne. Problem byl, jak? Trudno bylo zrobic krok, a balam sie, ze moge sobie cos zlamac i tak zostane sama w nocy na chodniku, bez szansy na ratunek. Nie mialam wtedy jeszcze komorki, a nawet gdybym miala, to czy karetka bylaby w stanie w ogole przyjechac? Ta wersja wiec odpadla.
Jechac samochodem? Mielismy wtedy landare z automatyczna skrzynia biegow i tylnim napedem, a wiec potencjalny poslizgowiec, jakich malo. Siedzialam tak sobie w tajajacym samochodzie, plakalam z bezsilnosci i myslalam, myslalam, myslalam... W koncu zaczelam sie zastanawiac, czy nie lepiej bedzie zostac tam na noc i, w nadziei, ze nie zamarzne na smierc, przespac sie w aucie, az lody zejda. Byloby to nieglupie, gdyby nie to, ze bylo niewykonalne, bo maz potrzebowal auta na rano do pracy. Po godzinie takich rozterek, podjelam zyciowa decyzje, ze jednak jade!
Jak wiadomo, pierwszy bieg w pojezdzie, czy to manualnym, czy automatycznym, sluzy jedynie do ruszania i praktycznie nie wolno na nim jezdzic. Dla mnie jednak byla to jedyna szansa hamowania silnikiem, bo o naciskaniu hamulca, nawet najdelikatniejszym, nie moglo byc mowy - poslizg gwarantowany! I tak, trasa, ktora normalnie pokonywalam w 10-15 minut w godzinach szczytu, zajela mi ponad godzine. Pozwolilam sie samochodowi toczyc samemu. Ulice byly puste, wiec na szczescie nie mialam w kogo wjezdzac, a jedynym zagrozeniem byly krawezniki. Po drodze spotkalam tylko jedno auto, ktore na zakrecie ponioslo, odbilo sie od kraweznika, pokrecilo wokol wlasnej osi i pojechalo dalej. Jechalam i plakalam, ze strachu, z nerwow, z bezsilnosci. Ja, sama biedna kobietka i ten wielki zywiol dokola, przeciwko mnie.
Droga dluzyla sie niemilosiernie, ale wreszcie dotarlam pod dom. Kiedy wysiadlam z auta, musialam ukleknac, bo nogi nie chcialy mnie uniesc, trzesly sie, byly jak z waty. A mialam jeszcze do pokonania dystans do drzwi, co nie bylo wcale latwe.
Niby wszystko zakonczylo sie szczesliwie, ale do dzisiaj, na samo wspomnienie, robi mi sie niedobrze. Moj slubny przespal kataklizm, a kiedy mu wszystko zrelacjonowalam, spojrzal na mnie z podziwem. Nie bylby jednak soba, gdyby nie pomarudzil, ze na jedynce sie nie jezdzi i czy chce zajezdzic silnik. Myslalam, ze go w tamtym momencie zamorduje!!! Na smierc!!!
Ja - bohaterka narodowa, poswiecajaca zycie, zeby mial czym dojechac do pracy, a ten o takich przyziemnosciach! Nie chcialabym juz wiecej nigdy przezyc podobnej przygody z gololedzia, kosztowala mnie ona kilka lat zycia.