Wszystko sie tak strasznie komplikuje...

Zaczynam tracic sily witalne i chec do zycia. Wszystko zaczyna sie walic w gruzy, a ja czuje sie takim nieudacznikiem, bo przestaje to ogarniac.
Najgorzej jest z Kira, kuleje coraz mocniej, choc juz prawie przestawala. Pogorszylo jej sie po wizycie konsultacyjnej u wetki. Obejrzala ona zdjecie rentgenowskie, na ktorym wprawdzie nie widac jednoznacznie, ze jest to uszkodzenie wiezadla krzyzowego, ale podczas badania cos tam w kolanie sie przemieszcza i puka, co wskazywaloby jednak na to wlasnie schorzenie. Po tym badaniu Kira kuleje juz na calego, znacznie gorzej radzi sobie z chodzeniem niz poprzednio. Podczas wizyty ostroznie spytalam o cene ewentualnej operacji i odpowiedz wbila mnie w podloge! Ponad 800 euro!!! Z poczatku wykluczylam zabieg w ogole, bo mnie po prostu na niego nie stac. Jednak z biegiem dni, kiedy Kira kuleje nam coraz silniej, a po domowym laminacie prawie w ogole nie moze chodzic, bo jej sie lapki slizgaja, dojrzewa we mnie decyzja, zeby poddac ja tej operacji, trzeciej w przeciagu pol roku. Nie moge patrzec, jak sie meczy. Mimo naszych staran, odchudzania (-2kg), podawania glukozaminy i smarowania blizny contractubexem, by ja zmiekczyc i zeby nie ciagnela, stan Kiry sie pogarsza. Jeszcze nie wiem, skad wezme na to srodki, moze posprzedaje resztki zlota, jakie mi pozostaly, moze zaczne dupa zarabiac (tylko kto bedzie taka stara dupe chcial?). Nie wiem, jak dam rade splacic zaciagniete wczesniej dlugi na poprzednie operacje, nic juz nie wiem. Wiem tylko, ze powinnam ratowac psa.
A w zyciu tez mam pod gorke, nic nie chce sie ukladac. Co zrobie krok do przodu, cos pcha mnie dwa do tylu. Ruchome piaski mojego dolka wsysaja mnie coraz nizej i glebiej. Bez wzgledu na to, jak bardzo sie staram, ile wysilku wkladam w naprostowanie pokreconych sciezek, jakies fatum, ktore nade mna wisi, obraca wszystko wniwecz. Nawet nie moge i nie chce o tym pisac, zrzucic z duszy nieco balastu, ulzyc sobie. Pech przesladuje mnie od kilku miesiecy.
Wszystko to odbija mi sie na zdrowiu, permanentny stres wzmaga tinnitus, odbiera sily i chec do stawienia czola przeciwnosciom. Ten staly pisk w uszach jest nie do wytrzymania, ja kiedys zwariuje i odstrzele sobie ten piszczacy leb. Wszystkie problemy gastryczne tez pewnie nie wziely sie z niczego. Stres rujnuje zdrowie.
Co osiagne zakret w nadziei, ze za nim ukaze mi sie prosta droga, jakies wyjscie, dostaje obuchem w ten glupi leb, widzac przed soba kolejne zakrety, coraz bardziej kamieniste, coraz bardziej pod gore. I za co mnie los tak doswiadcza? Czy ja komus krzywde zrobilam? Juz nie mam sily brac sie z zyciem za bary, bo efektow brak i zadnej nadziei na jakakolwiek poprawe...