Nawet nie wiem, jak zatytulowac...

Wlasnie wrocilismy do domu po odwiezieniu Kiry do weta. Ja jestem roztrzesiona, bo po raz pierwszy bylam przy przygotowaniach do operacji. Poprzednie dwa razy maz byl sam, bo ja musialam pracowac.
Podjechalismy troche wczesniej, zeby zrobic przed klinika przedoperacyjne siusiu, a jak sie da, to cos wiecej.

Pospacerowalismy kwadrans po sasiedniej lace, ale Kira i tak byla bardzo niespokojna, czula, ze w poblizu jest miejsce, gdzie zawsze robia jej aua.
Najpierw biegala radosnie po swiezo skoszonej trawie, pozniej polezala chwile w cieniu. Co dziwne, zupelnie nie kulala!

Jej wzrok przez caly czas byl jednak zwrocony w strone kliniki i ze zdenerwowania glosno sapala.
Kiedy siedzielismy w poczekalni, nadal intensywnie sie wentylowala.

To u niej oznaka strachu lub zdenerwowania. Przez calusienki czas gadalam do niej uspokajajaco i mizialam ile sil w rekach. Niewiele pomoglo!
Kira w klinice w dalszym ciagu nie kustylala. Czyzby znany syndrom niebolacego zeba u dentysty? Doktorka kazala nam przejsc dlugim korytarzem w te i nazad, pies chodzi normalnie! W gabinecie nastapila wobec tego dyskusja, czy w ogole jest sens Kire operowac. We mnie wstapila nadzieja, ze obejdzie sie bez krojenia. Wetka polozyla psine na stole i od nowa zaczela badac chore kolano, pozniej zawolala innego weta na konsultacje. We dwojke krecili glowami, zastanawiali sie, co robic. Pozniej znow kazali przejsc sie korytarzem. No i doczekali sie! Kira zaczela chodzic na trzech, jak zwykle. Stanelo wiec na tym, ze nie ma na co czekac, bo kazde dotkniecie kolana, zle postawiona lapka czy nierownosc na drodze moga doprowadzic do pogorszenia jej stanu.
Zadecydowali operowac.
Kirunia stala sobie na stole do badan, bez problemu pozwolila sobie zalozyc wenflon. Ja przez caly czas stalam z nia, trzymalam  i mizialam. Wetka podala Kirze przez wenflon takiego psiego glupiego jasia i jak za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki Kira zwiotczala mi w rekach. Ulozylam ja wygodnie na stole i dalej glaskalam, a ona zaczela w pewnej chwili strasznie plakac, piszczec, skomlec... Myslalam, ze cos jej sie stalo, ale wetka mnie uspokoila, ze to normalna faza zasypiania. Jezyk wystawal Kiruni z buzi, niby slepka miala otwarte, ale juz nie kontaktowala.
Sama przenioslam ja na wozek do transportu i zrobilam ostatnie fotki, niewyrazne, bo juz mi sie rece trzesly. Z trudem powstrzymywalam sie od placzu, rozdygotana bylam jak nie wiem.

Odwiezli ja na sale operacyjna, ale wczesniej jeszcze sie z nia pozegnalam, podczas gdy moj maz podpisywal zgode na operacje. Byla godzina 14.45.
Mamy pozniej zadzwonic, zeby dowiedziec sie o przebiegu operacji, wiec bede edytowala post z najnowszymi wiadomosciami.


17.15 Wetka zadzwonila, ze operacja zostala pomyslnie zakonczona. Dlugo trwalo jak na moj gust. Kira jeszcze spi po operacji. Oprocz naderwania wiezadla krzyzowego, miala rowniez zrujnowany menisk (czyli tzw. lakotke) i zostal on w znacznej czesci usuniety.
TUTAJ mozna zobaczyc, jak to teoretycznie wyglada.
Kirunia bedzie do odebrania jutro przed poludniem.


Kochani, to niewiarygodne, jak bardzo mnie wspieracie w tej ciezkiej dla mnie chwili. Jak wiele dobrej energii przesylacie dla Kiruni. Wielkie, wielkie dzieki! Kiedy wroce z pracy, Kirunia bedzie juz w domu, wiec wkleje aktualny komunikat o stanie jej zdrowia i zdjecia.


Kirunia jest juz od 10.00 w domu. Chyba dostala za duza dawke znieczulacza czy tam narkozy, bo jest strasznie zakolowana, jakby nieobecna. Lapecki jej sie rozjezdzaja na parkiecie, nie moze ustac. Spodziewalam sie usztywnionej bandazami lapki, a tymczasem psina nie ma nawet opatrunku. Zreszta zobaczcie sami.

Z tego, co mowila wetka, Kira dostala sztuczne wiezadlo krzyzowe i teraz trzeba bardzo na nia uwazac, zeby nie brykala, nie podskakiwala i nie biegala, zanim sie to wszystko wewnatrz nie zrosnie. Przez szesc tygodni musi chodzic powoli i na smyczy. Wyjelam jej materacyk z koszyka, zeby lezala jak najnizej. Po schodach jest noszona, dobrze ze mamy do pokonania tylko 6 stopni.