No i... zryczalam sie przez Was.

A raczej dzieki Wam, bo zryczalam sie pozytywnie, z wielkiego wzruszenia. Nagle bowiem okazuje sie, ze moje nieoczekiwane milczenie wzbudzilo Wasz niepokoj, a pozniejsze wyjasnienie we wczorajszym poscie, spowodowalo lawine komentarzy. Komentarzy pelnych zrozumienia dla mojej chandry, niemocy tfu!rczej i niecheci do pisania czy komentowania.
Okazuje sie, ze podobny stan dotyka nie tylko mnie, ze i Wam zdarza sie  to rowniez, ze rozumiecie, co czuje, akceptujecie to i pocieszacie. A co najwazniejsze, odzywaja sie znienacka osoby, o ktorych myslalam, ze mnie nie czytaja, bo nie maja na to czasu albo ochoty. Osoby, ktore sporadycznie lub wcale nie komentuja. Tymczasem jestem czytana! I gdy nadciagnal kryzys, ich komentarze daly dowod, ze nie tylko czytaja, ale w obliczu mojego smutku, gotowe sa uczynic odstepstwo i napisac kilka slow na pocieszenie. (znow plyna mi lezki, nie moge nad tym zapanowac, taki ze mnie mazgaj)
Wlasnie policzylam pozycje w mojej czytelni, wyszlo mi 79, to cala wielka kupa do czytania. Kilkanascie z nich wylacznie czytam, bez komentowania, niektorzy z Was pisza bardzo rzadko, ale pozostaje i tak ogromna liczba codziennych lub czestych postow, ktore czulam sie zobowiazana skomentowac. Nawet wtedy, kiedy bylo to kilka zdjec lub przeklejka z netu albo kolejny piekny wytwor Waszych zdolnych rak. Wiec zeby nie byc posadzona o to, ze nie czytam i nie doceniam, pisalam kolejna bzdurke typu jakie to piekne. Bo i jest piekne, a ja pelna podziwu dla Waszych manualnych czy fotograficznych talentow. Nawet jednak tak zdawkowa pochwala w komentarzu kosztuje piszacego czas i wlasciwie nic konkretnego nie wnosi, jest jedna z dziesiatek innych takich samych pochwal i zachwytow nad talentem komentowanego blogera. Czy to ma sens?
Wczorajszy post pisalam pelna emocji, glownie tych negatywnych. Bylam zdolowana smiercia Piotra, choc powinna ona byc mi zupelnie obojetna. Odszedl jeden chlopak, jeden z wielu tego dnia w Polsce, jeden z setek, a moze tysiecy na calym swiecie, nawet go nie znalam. A jednak, nie wiem sama, dlaczego, jakos mi zapadl w swiadomosc do tego stopnia, ze uczepilam sie Anki. Nie umiem sobie tego wyjasnic. Mysle, ze jest tak, jak pisze Baba, ze pytanie Anki odebralam zbyt osobiscie, jako przejaw braku zaufania do mnie, bo skoro JA prosze, to pomoc powinna odbywac sie bez zbednych pytan. W koncu nie chodzilo o nic innego, jak wklejenie apelu na swoj blog. I tak nie mozna zbawic swiata i pomoc wszystkim potrzebujacym, ale w przypadku Piotra nie chodzilo przeciez o pieniadze, tylko o krew. W gruncie rzeczy nie tylko dla niego samego.
Bardzo mile polechtala moje ego opinia Anki, ze moje posty sa dopieszczone i wymagaja wiele pracy, to prawda. Czasem wklejajac smieszne obrazki kotow, ktore w koncu tez musialam pracowicie wyszukac w necie, mam wyrzuty sumienia, ze to tylko wklejactwo, ze za malo dalam od siebie, za malo pracy wlozylam w przygotowanie posta i jest to z mojej strony jakiegos rodzaju lekcewazenie czytelnika.
Echo, piszesz o naciaganiu i oszustwach. Zgadza sie, jest tego o wiele za duzo, jednak jak mozna naciagac i oszukiwac na krwi? Doceniam krwiodawcow, sama jestem po zoltaczce, wiec nie bardzo moge, moje dziewczyny jednak oddaja krew. Ja sama mam legitymacje dawcy czesci zamiennych i zarejestrowana jestem jako dawca szpiku. Wiecej zrobic nie moge, wiec chociaz tym apelem chcialam komus pomoc.
Ilonus, masz racje, ja lubie pisac, nawet bardzo lubie. Jak wiesz, pisalam tego bloga przez dwa lata, zanim doczekalam sie pierwszych komentarzy. Nie pisze wiec dla poklasku, czy dla liczby obserwujacych. Nie bede taic, ze komentarze sprawiaja mi nieklamana przyjemnosc, ze ktos w ogole czyta moje wypociny i jeszcze ma ochote je skomentowac. Niech tylko te komentarze dotycza tego, co w poscie, a juz bedzie dobrze. Lepiej nic nie napisac, niz zdawkowe zdanko.
To dziala tez w druga strone, tak jak pisze Beata R. Czlowiek ma jakis wewnetrzny przymus zostawienia po sobie sladu na cudzym blogu, ze byl, czytal i choc do powiedzenia ma niewiele albo i nic, cos tam wysmaruje, zeby zaznaczyc obecnosc. Jak pies, ktory podsikuje krzaki.
Wczoraj mialam wielka ochote isc w nature, jednak jak trafnie zauwazyla Lidia, lalo przez dzien caly i nawet Kirunia nie miala ochoty isc dalej niz przed dom, zeby w pospiechu zalatwic swoje sprawy.
Jest wiosna, spozniona i kaprysna, ale jest i niesie ze soba te wszystkie wiosenne dolegliwosci, jak naturalne wiosenne zmeczenie, ktorego ja nie moge zrozumiec, choc tez mu ulegam, jak wszyscy. Przeciez cala natura budzi sie do zycia, wiec i czlowiek powinien, bo jest w koncu nierozerwalna czescia tejze natury, a tymczasem snujemy sie przymuleni, szarzy i bez checi do wszystkiego.
Oreczko, piszesz, ze nie odpowiedzialam na Twoj mail. Nie umiem sobie tego wytlumaczyc, przeciez zawsze odpowiadam, nie tylko na maile, na komentarze rowniez, co mnie wlasnie doprowadzilo do tego obecnego sfiksowania. Nie moge sobie nawet przypomniec, ze dostalam cos od Ciebie. To do mnie niepodobne, zebym zachowala sie w tak arogancki sposob. Moze mail nie doszedl, moze go nie zauwazylam w nawale innych, naprawde nie wiem. Przepraszam, ze poczulas sie niekomfortowo, ale teraz nie jestem w stanie dojsc, jaka byla przyczyna braku odpowiedzi z mojej strony.
Vermis, tutejsi krwiodawcy to rowniez homoseksualisci i nikt nie robi z tego problemu. Nalezy tylko na poczatku wypelnic odpowiedni formularz, gdzie wpisuje sie rowniez orientacje, nikt nie robi z tego tajemnicy, byc moze ich krew jest czesciej poddawana kontroli, jako od dawcy "wyzszego ryzyka", podobnie zreszta jak od osob z tatuazami i piercingami oraz od heterykow prowadzacych bujniejsze zycie erotyczne lub czesto podrozujacych (bo i to wpisuje sie do formularza). Nie uwazam tego za nadmierna ostroznosc, krew ma w koncu ratowac zycie.
Gryzmolindo, jakie upalnie? Jesusmaria, u nas leje, ze nawet pies nie chce wychodzic, a ja z tym swoim zwislym humorkiem gnije z koniecznosci w chalupie, zamiast isc polezec na trawie. Tak sie ochlodzilo, ze odpalilismy od nowa kaloryfery w domu, bo nie szlo wytrzymac.
Owco Rogata, musimy powaznie porozmawiac :)
Abigail... no, nie mam slow. Dziekuje (i znow leca te slone kropelki)

Mialam dac sobie siana z blogiem, ale ciekawosc zwyciezyla i jak widzicie, zajrzalam. Nie zaluje. Swoimi komentarzami i mailami dodaliscie mi sil, wykazaliscie daleko idace zrozumienie dla moich rozterek, daliscie mi zielone swiatlo na niepisanie na sile komentarzy lub nieodpowiadanie na wszystkie komentarze od Was. To bardzo cenne, dziekuje.
Dziekuje rowniez wszystkim, ktorzy zaangazowali sie w akcje pomocy Piotrowi. Akcje takie nie sa na darmo, choc jemu juz nic nie pomoze. Moze natomiast pomoc innym, krwi nigdy za duzo.
Wszystkim Wam serdecznie dziekuje za otuche i zrozumienie, za te wszystkie serdeczne slowa (znowu! buuuu). Naprawde nie spodziewalam sie takiego odzewu, bylam pogubiona, a Wy pomogliscie mi sie pozbierac i spojrzec inaczej na siebie i dzialalnosc blogowa.
Ciesze sie, ze dane mi bylo Was poznac, chocby wirtualnie. (ide sie wyryczec do reszty, nie moge pisac ze wzruszenia)