Moj paraliz.

Ktorejs soboty, a bylo to jeszcze w Polsce, obudzilam sie z dziwnym i bardzo nieprzyjemnym uczuciem braku panowania nad polowa wlasnej twarzy. Troche to bylo tak, jak po zastrzyku znieczulajacym u dentysty, jednak nie tak wyraznie. To odczucie bylo jednak na tyle niekomfortowe i niepokojace, ze natychmiast stanelam przed lustrem i zaczelam stroic miny. OOO, UUU, AAA - wykrzywialam sie do siebie, usmiechalam i czynilam najwymyslniejsze grymasy. Trudno mi bylo cokolwiek wyraznie zauwazyc, asymetria byla niewielka, ale byla. Mocno mnie to zaniepokoilo. Na tyle, ze zaraz sie ubralam i pomknelam do dyzurnego szpitala na neurologie.
Wchodze do gabinetu, gdzie siedzialo kilku dochtorow i od samych drzwi oznajmiam im, ze mam wylew krwi do mozgu i zaczyna mnie paralizowac. Myslalam, ze mnie smiechem zabija, rechotali radosnie i nie mogli przestac.
- Widzimy, ze pani juz ma gotowa diagnoze - krztusili sie ze smiechu.
Chcialam sie wlasciwie obrazic za takie traktowanie, ale nie mialam za bardzo wyjscia, ani ochoty szukac pomocy gdzie indziej. Kiedy wreszcie sie zdolali uspokoic, wyjasnili, ze przy udarze sama bym nie przyszla. I rozpoczeli badanie. Musialam rozebrac sie do bielizny, a oni pukali mnie mloteczkami po lokciach i kolanach, kazali chodzic po linii, stac na jednej nodze, zamykac oczy i palcem trafiac w nos, takie tam ichnie sztuczki.
Wreszcie dotarli do mojej paszczy. Ogladali ja uwaznie, przez okulary i bez, swiecili w oczy latarka, kazali sie usmiechac, jakby bylo do kogo. Przez caly czas robili sobie zarty, a ja tlumilam w sobie chec pozabijania ich na miejscu. Wreszcie... diagnoza! Zapalenie nerwu twarzowego. Dali mi w tylek tak bolesny zastrzyk, ze prawie chodzic nie moglam i poslali do domu.
W swojej daleko zaawansowanej naiwnosci myslalam, ze od tego momentu bedzie juz tylko lepiej. Panowie medycy mogliby mnie przeciez uswiadomic, co to za choroba, jak dlugo trwa i jak przebiega, ale to widocznie bylby za duzy wysilek na sobotnim dyzurze. Poszlam wiec do domu w calkowitej nieswiadomosci, ze to dopiero poczatek i co mnie dalej czeka.
W niedziele stan pyska sie pogorszyl, w poniedzialek jeszcze bardziej, wiec udalam sie do spoldzielni lekarskiej i tam dopiero neurolog wyjasnil mi, co i jak oraz zaordynowal terapie. Mialam chodzic na masaze twarzy i brac zastrzyki z witaminy B i cocarboxylazy (obydwa niezmiernie bolesne), a w ogole to raczej z domu nie wychodzic, bo twarz trzeba trzymac cieplo. A byl to luty, TAMTEN luty, taki polski z temperaturami blisko -30°. Jak pogodzic koniecznosc zastrzykow i masazy z aresztem domowym? Zadzwonilam do znajomej pielegniarki, zeby do mnie przychodzila. Zgodzila sie pod warunkiem, ze tylko nauczy mnie samej robic zastrzyki, bo z drugiego konca miasta nielatwo jej byloby bywac u mnie codziennie. A masaze robil mi maz.
Znajoma zaopatrzyla mnie w jednorazowe strzykawki i igly, dodatkowo w lidokaine w ampulkach, zeby zastrzyki mniej bolaly i przyszla jedynie dwa razy, celem przeprowadzenia szybkiego kursu domowych injekcji. Zabronila robic sobie w tylek, choc tez wyjasnila i pokazala jedyne na nim miejsce wielkosci starej pieciozlotowki, w ktore kluc mozna. Bo trzeba Wam wiedziec, ze kazda dupa, czy to najbardziej filigranowa, czy tez wielkosci trzydrzwiowej szafy, ma tylko takie male miejsce do zastrzykow. Jednak ryzyko trafienia w nerw kulszowy jest dla amatora zbyt duze i niesie za soba zagrozenia, wiec pozostalo mi wkluwac sie we wlasne uda. Pokazala, jak nabierac strzykawka ciecz z ampulek, uczulila na wypuszczanie z niej powietrza, przyjrzala sie, jak to robie i orzekla, ze juz umiem, po czym sie oddalila. Zaczela sie moja droga przez meke.
Przez nastepne dwa tygodnie stan mojej fizys ulegal stopniowemu pogorszeniu, mimo zastrzykow i masazy. Jeden z kacikow ust zwisal wyraznie, a oko sie nie domykalo. Do jedzenia i picia pozyczalam sobie od corci taki plastikowy sliniaczek z szufladka, w ktorej ladowaly ulewajace sie resztki jedzenia i picia. Takie przyziemne czynnosci byly dla mnie nie lada wyzwaniem i horrorem. Oko zamykalam sobie palcem, a i tak nie uchronilo mnie to od zapalenia spojowki, bo juz w nocy nie mialam nad powieka zadnej kontroli. Strasznie cierpialam, a jeszcze gorzej wygladalam i przez caly czas nie opuszczal mnie strach, ze tak zostanie. Dni dluzyly sie niesamowicie i nie tylko nie bylo widac zadnej poprawy, ale, jak wspomnialam, przez pierwsze dwa tygodnie stan sukcesywnie sie pogarszal.
Wreszcie paraliz zaczal ustepowac, bardzo powoli, ale z dnia na dzien przez nastepne dwa tygodnie moj stan sie poprawial. Za to moje uda przedstawialy dosc zalosny widok, cale w siniakach i zgrubieniach wielkosci sliwki. Maz masowal moja twarz, a w tym czasie ja zajmowalam sie masazem ud. A i tak te zgrubienia zniknely dopiero po kilku miesiacach.
I tak przez miesiac nie wytknelam glowy z domu, co zreszta bylo mi na reke, bo nie chcialabym, zeby mnie ktokolwiek w takim stanie widzial. Do dzisiaj nie wiem, co spowodowalo u mnie tak ciezkie zapalenie nerwu twarzowego.