Jak Persefona...

Kto nie wie, male wyjasnienie. Persefona byla corka bogini plodow rolnych, Demeter i Zeusa. Wedlug mitologii wpadla w oko bogu podziemia, Hadesowi, ktory podstepem porwal ja do piekiel. Demeter, na znak zaloby po corce, ukryla sie i zaniechala opieki nad ludzmi, przez co w oczy zajrzala im kleska glodu, bowiem zasiewy sie pomarnowaly. Zatroskany Zeus wyslal Hermesa na poszukiwania bogini. Postawila ona jednak warunek, musi odzyskac corke. Nie bylo to jednak takie proste, jako ze Persefona nie mogla sie calkowicie uwolnic od malzenskich zobowiazan. Krakowskim targiem, stanelo na tym, ze przez trzy miesiace w roku bogini bedzie przebywac w podziemiach z malzonkiem, a przez pozostale dziewiec z matka na ziemi. Kiedy wiec nadchodzi pora rozstania z corka, Demeter na znak zaloby przestaje sie interesowac swoimi obowiazkami i cala ziemska wegetacja popada w zimowy marazm. Dopiero z wiosna dobra bogini podejmuje od nowa swoje obowiazki i swiat rozkwita ponownie.
Ja podobnie, juz czuje na karku oddech zniecierpliwionego Hadesa i choc jeszcze pozornie daleko do czasu, kiedy bede musiala zstapic do ciemnego podziemia, pelnego siarkowych wyziewow, strasznych cieni potepiencow i bez promyka nadziei, to juz mi zaczyna byc zle.
Leze w pozycji embrionalnej, zakryta pledem, obejmujac sie rekoma, jakby na swiecie nie bylo juz nikogo, kto by mnie przytulil... A moze wlasnie nie ma? Kazdy zajety wlasnymi sprawami, cos powie, poglaszcze w przelocie, jak kota, po glowie i pedzi dalej. Ktos rzuci cieple slowo, ale to nie wystarcza, zeby ogrzac wnetrze. Ktos w wirtualu pocieszy, bo wszyscy sie wzajemnie pocieszaja.
Coraz blizej operacji, powinnam sie cieszyc, ze skonczy sie moje przymusowe wiezienie.
A ja sie boje. Dadza mi przedtem cyrograf do podpisania, informujacy o wszelakich mozliwych komplikacjach i jesli cos sie wydarzy, nie bedzie winnych.
Najgorsze jest to, ze najprawdopodobniej w najblizszym czasie bede musiala poddac sie nastepnej operacji, o wiekszym zakresie od tej piatkowej i tej boje sie jeszcze bardziej.
Tak sobie leze i rozmyslam, ze na swiecie jest coraz gorzej. Jak nie wojny, to katastrofy, jak nie wymieranie pszczol, to znow coraz mniejszy szacunek wzgledem bliznich, choroby, o jakich wczesniej nikomu sie nie snilo. Selekcja naturalna? Panaceum na przeludnienie?
Leze i skacze w myslach z tematu na temat, a co jeden to bardziej dolujacy.
Jestem przemeczona, a na chocby najkrotszy urlop zadnych widokow.
Boje sie, ze kiedys tego nie wytrzymam i rozsypie sie na kawalki.
Mam poczucie, ze zawiodlam wszystkich, ze soba na czele.

Patrze przez okno na bialy malenki punkt na niebie, na powolutku przemieszczajacy sie, polyskujacy w sloncu samolot, taki daleki.  Chcialabym w nim siedziec, odlatywac stad jak najdalej, byle gdzie, byle nie bylo tam ludzi. Zostawic za soba to bezsensowne zycie, w ktorym nic juz nie osiagne. Moze tylko dojda nowe choroby i kolejne problemy.
Czuje, ze jestem nieudacznikiem, a ostatnio tez leniem. Nic mi sie nie chce, choc powinnam tyle zrobic. Rosnie kupa niezalatwionych spraw, bo albo wyjsc nie moge, albo nie mam ochoty na ich zrealizowanie. Tysiace drobiazgow nie chca sie udac, zasypuja mnie te niepowodzenia jak lawina. Zaczyna mi brakowac powietrza.
Wiec leze pod tym kocem.
Zebym jeszcze mogla odlaczyc myslenie, moze byloby mi lzej...

Znow zmienilam ustawienia komentowania, zeby wszystkim jednak umozliwic wyrazenie wlasnego zdania, nawet anonimom. Moje kochane Echo, gadulec jeden, nie mogla dotychczas u mnie w ogole pogadac. Zeby jednak nie wchodzil spam wysylany automatycznie, wlaczona jest weryfikacja obrazkowa. To znow dla innych niewielkie utrudnienie, ale nie mozna dogodzic wszystkim, bo profituja z tego wylacznie spamerzy.