Arachnofobia.

Arachnofobia (stgr. αράχνη, arachne – pająk, stgr. φοβία phobia – strach) – fobia, objawiająca się bardzo silnym lękiem przed pająkami lub innymi bezkręgowcami zbliżonymi do nich wyglądem.
Teoretycznie przyczyny tego lęku mogą być różnorodne.

• Fobia może być nabyta poprzez warunkowanie klasyczne - gdy dana osoba kojarzy pająka z niebezpieczeństwem. Na przykład jako dziecko mogła być straszona pająkami, zamknięta w szafie, gdzie był pająk lub widziała paniczne reakcje swoich rodziców na pająka. Takie wyjaśnienie oferują teorie behawiorystyczne.
  

• Teorie psychologiczne akcentujące znaczenie nieświadomości w ludzkim życiu postulują istnienie kilku mechanizmów powstawania reakcji fobicznych na widok pająka:
  • Fobia jest wynikiem przeniesienia agresji. Jeśli pająk spostrzegany jest przez daną osobę jako agresywne zwierzę, które może znienacka pokąsać, to widoczna jest tu projekcja (przypisanie) własnej wypartej agresji pająkowi. Własna agresja budzi lęk, dlatego pająk budzi lęk.
  • Możliwe jest, że pająk spostrzegany jest przez daną osobę raczej jako brudny, kosmaty i wstrętny, co może oznaczać projekcję własnych skłonności analnych na pająka.
  • Możliwe także, że pająk spostrzegany jest jako aktywny, niezależny i dominujący, agresywny samiec, co sugeruje pojawienie się przeżyć z etapu edypalnego w spostrzeganiu pająka.

• W psychologii ewolucyjnej akcentuje się przystosowawczą rolę arachnofobii. Lęk przed pająkami i innymi jadowitymi stawonogami był przystosowawczy z punktu widzenia przetrwania organizmów, toteż postawa taka jest związana z naszym repertuarem genowym i jest bardzo łatwo uaktywniana w codziennym życiu. Ludzie różnią się skłonnością do reagowania lękiem, dlatego tak wyraźne są różnice indywidualne w lęku przed pająkami.

Jednym ze sposobów opanowania arachnofobii jest desensytyzacja i wygaszanie reakcji. Terapia taka polega na stopniowym konfrontowaniu pacjenta z przedmiotem jego lęku. Może to następować gwałtownie, gdy pacjent jest od razu konfrontowany z tym, co budzi najsilniejszy lęk, przykładowo wielkim włochatym pająkiem, którego kładzie się mu np. na twarz (terapia implozywna). Odwrażliwianie może następować także stopniowo.

Tyle Wiki. Pajak jest maly, a ja duza, polskie pajaki raczej wiekszej krzywdy nie zrobia, bo szczesliwie nie mamy w naszych szerokosciach geograficznych czarnych wdow, walesakow czy ptasznikow, ale co moge poradzic, ze pajaki budza we mnie groze. Im tlustszy osobnik, tym wieksza moja panika.
Te z chudymi dlugimi odnozami jestem w stanie nawet tolerowac, oczywiscie nie we wlasnych czterech scianach, ale np. na balkonie. Niech sobie tam mieszkaja i lapia natretne muszyska. Krzyzaki sa w miare male, wiec tez jakos je trawie. Najgorsze sa takie wielkie tluste czarne i szybkie jak szczala. Czasem nawet zdaza umknac przed rura odkurzacza i w takim przypadku mialabym ochote wyprowadzic sie z domu do czasu az ktos pokaze mi jego truchlo. Bo jak zostac ze swiadomoscia, ze on gdzies sie czai po katach? No jak? Choc podobno Szczęśliwy dom, w którym pająki są.Tylko dla kogo szczesliwy?

Chyba dla samych pajakow, bo dla mnie wcale.
Tupaja, ja Cie prosze, przestan umierac ze smiechu!
Przeciez te niezliczone oczy sa tak przerazajace, kiedy sie w czlowieka wpatruja, podczas gdy pajeczy mozdzek, czy co tam mu we lbie tkwi, kombinuje intensywnie, czy skoczyc i ugryzc, czy uciekac, zostawiajac atak na pore nocna, kiedy niczego sie nie spodziewasz. Wlezie ci taki czort wie gdzie i moze sie nawet zdarzyc, ze go polkniesz...






A te osiem odnozy... Piszac to, wrecz czuje je na calym ciele, to przerazajace smeranie, to ohydne uczucie, kiedy zaczyna brakowac oddechu, a serce wali 200 na minute, kiedy ma sie wrazenie umierania, a w poblizu nie ma nikogo, kto strzasnalby z nas tego potwora. Jak to jest? One sa takie male i zupelnie nie boja sie duzych ludzi, sa podstepne i agresywne, zaczepne i niebezpieczne, bo samym swoim istnieniem moga doprowadzic do zejscia smiertelnego.
Nikt mnie nie przekona, ze pajak nie tylko nie jest dla mnie niebezpieczny, ale dodatkowo pozyteczny dla srodowiska. Dla mojego nie! Niech sobie grasuje w innym srodowisku, poza moim mieszkaniem, a zostawie go w spokoju.
W przeciwnym razie musza sie liczyc z wessaniem przez odkurzacz.
Mam jednak dylemat: czy one z tego odkurzacza pozniej nie wylaza, zeby mnie nadal straszyc?
Bo przeciez:

Lobrazecki pajencze posciagalam z netu.

Dzis wieczorem, o 23.59 mija termin glosowania na opowiastki horrorowe. Kto jeszcze nie zdazyl oddac glosu, zapraszam serdecznie.