Najciezsze rodzicielstwo.

Zakladamy rodziny, bo celem kazdego zywego stworzenia, w tym czlowieka, jest powolywanie na swiat potomstwa. Jednak tylko gatunek ludzki na samej prokreacji nie poprzestaje i jako jedyny nie wychodzi z roli rodzica do samej smierci. Nawet, jesli dzieci sa juz samodzielne i pozakladaly wlasne rodziny, nawet, jesli wchodza w wiek podeszly, nadal pozostaja naszymi dziecmi. Nie mamy nad nimi zadnej wladzy, same decyduja o sobie, jednak pozostaje w nas ciagla obawa o ich losy. Wraz z nimi przezywamy radosci i niepowodzenia, martwimy sie o ich zdrowie i zycie.
Przez kilkanascie lat staramy sie wychowac ich na porzadnych ludzi, chronimy, sluzymy rada, uczymy swiata i odrozniania dobra od zla. Jak to sie dzieje i gdzie zostal popelniony blad, kiedy nagle okazuje sie, ze nasze dziecko jest potworem, morderca, gwalcicielem czy psychopata majacym na sumieniu wiele istnien ludzkich. Ich rodzice do konca zycia nie przestana zadawac sobie pytan, kto zawinil, beda sie za dziecko wstydzic, beda zmuszeni zyc ze stygmatem rodzica zbrodniarza.
Tylko... czy przestana kochac swoje dzieci? Czy przy calym obrzydzeniu do popelnionego czynu nie beda probowali go choc w niewielkim stopniu usprawiedliwic i obwiniac siebie samych?
Jak beda mogli dalej zyc?

Ojcem Andreasa Lubitza jest urzednik bankowy, matka zajmuje sie gra na organach w jednym z kosciolow ewangelickich. Prowadza uporzadkowane zycie w niewielkiej miejscowosci. Nagle wali im sie caly swiat, ich syn z pelna swiadomoscia zabija 149 osob, bo sam ma dosc zycia.
Szok, niedowierzanie, wyparcie, rewizja w domu, ale i ochrona policyjna przed ewentualnym samosadem - to pierwsze, co musieli przezyc jego rodzice. Wedlug opinii sasiadow Andreas mial normalne dziecinstwo, rodzice nie byli ani nadopiekunczy, ani zbyt surowi. Wspierali go, motywowali, dali mu skrzydla w przenosni i naprawde.
Teraz zyja w zamknieciu, nie rozmawiaja z nikim, nie byli na miejscu katastrofy. Zostali przeniesieni w nikomu nieznane miejsce, gdzie pozostaja pod opieka lekarzy. Ich dom pozostaje pusty.

Andersa Breivika nikomu chyba nie musze przedstawiac, ma na sumieniu 77 istnien ludzkich. Jego matka wychowywala go samotnie, a po masakrze na wyspie Utola zapadla na powazne zaburzenia psychiczne, a krotko pozniej na raka. Przed smiercia odwiedzila syna w wiezieniu i oboje zdawali sobie sprawe, ze widza sie po raz ostatni. Wiadomosc o jej smierci byla dla Breivika ogromnym ciosem. Jednak badajacym go psychologom zwierzal sie, ze matka byla jego pieta achillesowa i jako jedyna potrafila wyprowadzic go z rownowagi emocjonalnej. Mial nadzieje, ze nie pojawi sie na rozprawie sadowej.
Breivik juz jako dziecko sprawial problemy wychowawcze, byl niespokojny, skory do gwaltownych czynow, o osobliwym charakterze. Chyba trudno sie dziwic, skoro mamusia planowala aborcje Breivika, jednak przegapila ostateczny dozwolony termin i ciaze w koncu donosila. Karmienie dziecka piersia odbierala jako nieprzyjemne i "agresywne". W tym przypadku raczej trudno bylo oczekiwac, ze przy takiej niecheci ze strony matki i nieobecnosci w jego zyciu ojca, chlopak wyrosnie na normalnego czlowieka.

Tim Kretschmer to 17-latek, ktory w roku 2009, przy uzyciu pistoletu ojca, zastrzelil w amoku 15 osob, w wiekszosci uczniow szkoly, do ktorej uczeszczal. Po wszystkim popelnil samobojstwo.
Jego ojciec zostal skazany na 1,5 roku w zawieszeniu za lekkomyslne i niezgodne z przepisami przechowywanie broni, w sypialni, zamiast w odpowiedniej zamknietej szafie.
Piec lat po masakrze matka Tima wypowiedziala sie do prasy, ze tego Tima Kretschmera, ktory zabil tyle osob, ona nie znala, bo swojego syna stracila na dlugo przed strzelanina. Co jednak nie zmienia faktu, ze zarowno wtedy, jak i pozniej, nie przestala go kochac.
Siostre Tima rodzice wyslali do szkoly we Francji, pozniej uczyla sie w Australii. Obecnie studiuje w Niemczech pod zmienionym nazwiskiem.
Obydwoje rodzice rowniez dokonali urzedowej zmiany nazwiska i mieszkaja oboje w nieznanym miejscu. Ojca do dzis mecza nocne koszmary.

Glosna w Niemczech byla sprawa Roberta Steinhäusera, ktory w 2002 roku w Erfurcie zastrzelil w amoku 16 osob w gimnazjum im. Gutenberga i podobnie jak Tim, popelnil pozniej samobojstwo. Mial 19 lat. Ofiarami byli glownie nauczyciele, ale zginela rowniez sekretarka, dwoch uczniow i policjant. Jego rodzice pozostali w miejscu zamieszkania, wychodzac ze slusznego skadinad zalozenie, ze przed zlymi wspomnieniami i poczuciem winy, nie da sie uciec nigdzie. Byli zreszta bardzo przywiazani do swojej malej ojczyzny. Nikt po tragedii nie wytykal ich palcami, przeciwnie, zajeto sie nimi i nie obciazano wina za czyn dziecka. Dostawali niezliczone ilosci listow, z ktorych tylko w dwoch przypadkach probowano ich obarczyc wina, reszta pelna byla wspolczucia, wsparcia w ciezkich chwilach i pocieszen.
Rodzice powrocili do normalnego zycia, pracuja i staraja sie wrocic do rownowagi. Nie zapomnieli jednak, na widok innych mlodych ludzi, zawsze maja przed oczyma swoje zmarle dziecko i jego ofiary.

To cztery z wielu przykladow, nie wszystkie byly tak spektakularne i ogolnie znane. Wsrod nas zyja anonimowe matki mordercow, zwyrodnialcow, gwalcicieli, ktorych regularnie odwiedzaja w miejscach odosobnienia. Rzadko opuszczaja swoje dzieci w potrzebie, rzadko nie chca ich wiecej znac, bo na ogol tylko one im pozostaly...

Zdjecia i material czerpalam STAD.