Cheltenham Park.

Oprowadze Was po kolejnym uroczym zakatku mojego miasta, a jest nim tytulowy park, do ktorego bardzo dawno temu chadzalam z moimi, malymi jeszcze wtedy, dziecmi. Byl to bowiem najblizszy park mojego owczesnego miejsca zamieszkania w samym centrum starowki. Od tamtego czasu bywalam wprawdzie w poblizu, co najmniej podczas imprez w Hali Miejskiej, ale nie zapuszczalam sie do parku, bo nie bylo mi po drodze.
Ta oaza zieleni polozona jest czesciowo na walach biegnacych wokol starego miasta, a tak nazwana zostala dopiero w roku 1976, na czesc partnerskiego miasta w Anglii. Jak w kazdym parku w miescie, mozna sie wylegiwac na trawie, grillowac (porozstawiane sa specjalne metalowe kosze na zarzace sie resztki wegla), dzieciaki maja wypasiony plac zabaw, jest tez w jednej czesci starenki cmentarz. Niestety, w oststnim czasie park ten stal sie, szczegolnie wieczorem i w nocy,  przytuliskiem dla awanturnikow i pijakow, strach wiec tamtedy przechodzic. W dzien natomiast nie stracil nic ze swojej urody, trzeba jednak uwazac na potluczone szklo, zwlaszcza podczas spacerow z psem.
Charakterystyczna dla parku jest budowla o nazwie Rhons´sches Badehaus  (dom kapielowy - i nie pytajcie mnie, dlaczego, bo pojecia nie mam, skad powiazanie z kapielami).

Kiedys miescila sie w nim galeria sztuki, planowano zrobic kawiarnie, a w efekcie stoi pusty z zamalowanymi graffiti oknami. Nie przypuszczam, ze nazwa tego budyneczku ma jakikolwiek zwiazek ze znajdujacym sie opodal stawem z fontanna, tam kapiel jest po prostu niemozliwa, bo brudna woda spelnia jedynie kacze wymagania.

Jak wyzej pisalam, na terenie parku znajduje sie cmentarz, nie jest nawet ogrodzony, po prostu nalezy do parku. Wydaje mi sie, ze dawniej park byl w posiadaniu pobliskiego Albani Kirche, kosciola protestanckiego, wiec jak to drzewiej bywalo, chowano tam zmarlych. Pozniej przeszedl w rece miasta, a groby zostaly. Ta czesc parku nosi nazwe Albani Friedhof (cmentarz).

 Nieco dalej stoi grupa stylizowanych rzezb zwierzat w kamieniu.

Park nie jest duzy, szybko wiec doszlismy do jego konca, skad roztaczal sie widok na nowoczesny budynek Volksbanku i nowy ratusz.

Walem staromiejskim, ktory dzisiaj stanowi teren spacerowo-wypoczynkowy, pomaszerowalismy z powrotem, bedac po drodze obszczekanym przez pieknego weimarczyka, zza furtki.

Gdyby nie geste drzewa, z walu mozna by ogladac panorame starego miasta. Jedynie w przeswitach ukazywaly sie wieze kosciolow i dachy starych budynkow.

Ciekawostka jest zagospodarowanie podworek na starowce. Z ulicy patrzac, nikt by sie nie domyslil, jakie skarby kryja sie z tylu tych krzywych kamieniczek. Dla obcych nie ma tam wstepu, czasem przypadkiem tylko mozna cos podejrzec. A podworka bywaja na ogol bardzo zielone, kwitnace, obrosniete pnacymi roslinami - wypieszczone oazy spokoju.

W drodze powrotnej na parking, zahaczylismy o kolejne charakterystyczne dla Getyngi miejsce, czyli Plac Teatralny. Nie ma pocztowki, na ktorej by nie bylo jego fotografii. W jego centralnym punkcie stoi przecudnej urody kandelabr uliczny, posrodku przepieknego klombu. W tle budynek teatru (Deutsches Theater).

Dla zainteresowanych wszystkie zdjecia z wycieczki.


I jeszcze:

Czary blogowe dzialaja! Wystarczylo, ze polgebkiem wspomnialam w komentarzu pod postem o chorobie Placzka, ze nie mam juz zapasu wegla na rozwolnienie, wegiel sam przytuptal z Polski. I juz mam! I juz nie straszny mi rozstroj zoladka, czy to moj wlasny, czy Placzkowy. Ba, mam tego tyle, ze spokojnie obdziele cala moja rozwolniona rodzine, zieciow in spe i rodzinne zwierzeta. Dla wszystkich wystarczy i jeszcze zostanie.

Razem z weglem przybyla do mnie ksiazka. Nooo, to juz jest prezent z gatunku bezcennych. A na dodatek tematyka taka pode mnie buhahaha!

Nasza kochana nieoceniona Orka sprawila mi te wielka frajde. Dziekuje najpiekniej, kochana!