Niebo w ogniu.

Pod wieczor w sobote wybralismy sie z Kira na przechadzke, ot tak, zeby nie zardzewiec. Nawet nie bralam ze soba aparatu, bo i nie mialam zamiaru specjalnie niczego fotografowac. Jednak odruch pozostal, przygladalam sie niebu, pod wieczor przejasnionemu po calodziennym zachmurzeniu i deszczach. Chmury tworzyly na nim piekne wzory, byly takie... klasyczne, choc z nutka grozy. W mojej glowie zaczelo kielkowac podejrzenie, ze z tego wszystkiego wyjdzie fantastyczny zachod slonca. A czas naglil, jako ze bylismy od domu (i aparatu) daleko, a slonce stalo juz dosc nisko nad horyzontem. Przyspieszylismy wiec kroku. W locie zlapalam aparat, wsiadlam w pospiechu na rower, bo musialam podjechac w miejsce, gdzie ten zachod bylby w miare dobrze widoczny. Czasu mialam naprawde niewiele, na pewno za malo, zeby dotrzec dalej za miasto, wiec podjechalam tylko na niewielkie wzniesienie na terenie przemyslowym, skad rozciagal sie w miare bezdrzewny i bezbudynkowy widok. Zdazylam!

Zasapana od jazdy pod gorke, ale szczesliwa, ze udalo mi sie udokumentowac ten piekny spektakl, udalam sie w droge powrotna na zasluzony odpoczynek.