O tym, jak mnie nastraszyli.

Tydzien zaczal mi sie dziwnie. Wstaje ci ja rano i, choc niechetnie, bo uroda ma poranna jest z gatunku nienachalnych, rzucam okiem w lustro. Juz chcialam minac je jak zwykle, nie zaglebiajac sie w szczegoly, ale... cos mi sie z moja paszcza nie zgadzalo w odbiciu. Zrobilam cofke i przyjrzalam sie sobie dokladniej w lusterku powiekszajacym 10-ciokrotnie. A tam taki widok:

No i przypomnialam sobie, jak wieczorem, kiedy lezalam juz w lozku, poczulam w tym oku krotkotrwaly klujacy bol, ktory natychmiast zniknal, wiec szybko o nim zapomnialam. Do rana. Wrzucilam na fb ten krwawy dramat i rozpetalo sie pieklo. Jeden przez drugiego zaczeli mnie straszyc przerazajacymi konsekwencjami krwiaka w oku, od slepoty po udar i jaskre oraz milionpincet roznych innych atrakcji. Oraz wymogli na mnie obietnice niezwlocznego udania sie co najmniej  do okulisty, choc pewnie nie od rzeczy byloby odwiedzic wszystkich specjalistow po kolei, z dentysta inkluziw. Zgwalcona psychicznie przez przewazajace sily wroga... wroc!... przez dobrze mi zyczacych przyjaciol z fb, obiecalam, a u mnie slowo drozsze pieniedzy. Wiec poszlam do duzej kliniki uniwersyteckiej, choc bardzo nie lubie tam chodzic, odkad ja sprywatyzowano. Tam bowiem zawsze czeka sie baaardzo dlugo. Juz kobitka z recepcji oznajmila mi, ze powinnam przygotowac sie na 3 do 5 godzin, a ja w tej samej chwili mialam ochote stamtad wyjsc. Ale przypomniala mi sie obietnica i zdeterminowana zostalam. Widzicie, jak ja sie dla Was poswiecam?
Najpierw siedzialam w duzej poczekalni, gdzie jeszcze moglam sobie grzebac w smarkfonie i podczytywac rozne sensacje.

Potem snulam sie po korytarzach.

Rzut oka na parking, gdzie zostawilam swoje autko

oraz na dom mieszkalny dla personelu medycznego

Kilometry korytarzy

i schody awaryjne oddzialu szpitalnego

Potem przezylam chwile grozy w szpitalnej toalecie, usytuowanej w bezludnym korytarzyku, gdzie meska byla po przeciwnej stronie od zenskiej. Kiedy skrecilam do swojej, z meskiej wylazl jakis kolorowy i dziwnie sie na mnie gapil. Toaleta damska to jedno pomieszczenie z umywalkami i lustrami i dalej drugie podzielone na dwie kabiny, ale przepierzenie miedzy nimi nie siegalo sufitu i konczylo sie jakies 15cm nad podloga. Zdazylam wejsc do kabiny i kiedy siegnelam do guzika spodni... ktos wszedl za mna. No niby bylam zamknieta w kabinie, ale w zadnym razie nie bezpieczna i gdyby ktos mnie tam chcial napasc, to moglabym sobie krzyczec do wypeku. Znieruchomialam i siegnelam do kieszeni, gdzie stale nosze gaz pieprzowy oraz zaczelam obserwowac luke w przepierzeniu na gorze, czy nie ukaze sie tam jakas glowa. Ale po chwili uslyszalam miarowe ciurkanie, wiec uwierzylam, ze ktos robi siusiu. Ani na chwile jednak nie stracilam czujnosci, za duzo naczytalam sie o gwaltach i rozbojach, ktorych sprawcami sa nasi niepozadani goscie. Kiedy osoba opuscila kabine, wyjrzalam i po stwierdzeniu, ze to jednak baba, oddalam sie zaplanowanym wczesniej czynnosciom.
Po jakichs dwoch godzinach czekania zostalam zawezwana i juz sie ucieszylam, ze jednak wszystko przebiega szybciej niz krakala ta niewiasta w recepcji. Ale moja radosc byla przedwczesna, bo najpierw poddana zostalam jakims wstepnym badaniom i juz nawet myslalam, ze mnie z kims pomylili, bo musialam czytac cyferki na scianie, ale uspokojono mnie, ze to rutyna i kazdy przez to przechodzi. Potem zas wpakowali mnie do drugiej poczekalni, gdzie rowniez siedzial tlum ludzi, ale smarkfon juz nie dzialal, jakos im sie udalo schowac przede mna zasieg. No to siedzialam i sie nudzilam. Jakas pomocnica latala i zakraplala niektorych pacjentow siedzacych w tej poczekalni, jeden raz, potem drugi i trzeci. Mnie nikt nie chcial poczestowac kropelkami, choc juz zdazylam powiadomic rodzine, ze byc moze beda musieli mnie stamtad odbierac, jako ze po atropinie nie wolno prowadzic samochodu.
Wreszcie mnie zawolano, a przystojna dochtórka zajrzala mi gleboko w oczy, po czym oznajmila, ze wszystko jest ok, ale... na wszelki wypadek to ona by mi jeszcze cisnienie w oczach pomierzyla. Spytalam tylko, czy to absolutnie konieczne, bo mam juz dosc tego miejsca i w ogole to mi sie spieszy, bo siedze tam juz za dlugo. Powiedziala, ze to bardziej zabezpieczenie dla nich niz rzeczywista koniecznosc, wiec pozegnalam ja sedecznie i pojechalam sama do domu.
Acha, dostalam kropelki do oczka, zeby krwiaczek szybciej zniknal. Nic mnie nie boli, nie mam zaburzen widzenia, a kiedy zaloze ciemne okulary, to nawet nie widac.