Wiedza sasiedzi, jak kto siedzi.

Sasiedzi to temat rzeka. Kazdemu z nas w zyciu przydarzali sie dobrzy albo zli, upierdliwi albo calkiem anonimowi, pomocni albo wprost przeciwnie, sami wymagajacy opieki. O sasiadach mozna bez konca, bo mamy ich wszyscy, i ci, ktorzy mieszkaja w blokowiskach, i ci, ktorzy maja wlasne domy. Drudzy wprawdzie maja sasiadow troche oddalonych, ale niejednemu taki typ zza miedzy dobrze dal sie we znaki i zalazl za skore.
W swoim zyciu zaliczylam kilkanascie domow, mialam niezliczone rzesze sasiadow, ale tylko niektorzy wypalili w pokladach mojej pamieci niezatarte pietno. Co dziwne, najlepiej pamieta sie tych, ktorzy najbardziej nam dokuczyli. Niedawno pisalam o Wojtusiu, dzis z tego samego podworka, czyli mieszkania moich rodzicow, tyle ze pietro wyzej nad nami.
Cos pechowo tam bylo. Niby wprowadza sie normalna rodzina, ktora stac bylo na wklad do spoldzielni mieszkaniowej, wiec zadna patologia i czlowiek ma nadzieje na spokojne sasiedztwo. Tymczasem z biegiem lat sytuacja zmienia sie tak diametralnie, ze zyc nie idzie. Tak bylo z Wojtusiami i bardzo podobnie z tymi z gory.
Przytocze pare kwiatkow, bo warto posluchac. W ich przypadku to ona wiecej pila, choc i malzonek za kolnierz nie wylewal. Byla jeszcze przyglucha babcia opiekujaca sie przychowkiem. Opieka polegala na rytmicznym waleniu kolami wozka, w ktorym hustala kolejne wnuki, w nasz sufit. Nie pomagaly zadne interwencje, bo babcia nie slyszala, wiec byla pewna, ze nikomu tym waleniem nie przeszkadza. To tluczenie to byl i tak maly pikus w porownaniu z innymi ekscesami.
Mieszkalismy na drugim pietrze, byla sobota, rodzice juz spali, a ja ogladalam sobie w duzym pokoju Studio2 (ktos jeszcze pamieta?). W pewnej chwili slysze glos z balkonu:
- Jestem juz na drugim pietrze.
Zwatpilam. Myslalam, ze sie przeslyszalam. Niemozliwe przeciez, zeby ktos wlazl od zewnatrz na balkon. Wtedy jeszcze ponizsze mieszkania nie byly tak okratowane, jak ma to miejsce teraz, co dla ewentualnych zlodziei jest doskonalym ulatwieniem dla wspinaczki. Ostroznie odslonilam zaslone i zobaczylam mezczyzne balansujacego na poreczy balkonu. Otworzylam drzwi i spytalam, co robi na mojej poreczy, bojac sie przy tym, zeby go nie wystraszyc na tyle, by nie spadl. Byl troche wstawiony, pewnie na trzezwo nie odwazylby sie na podobny wyczyn. Wyjasnil, ze zapomnieli kluczy, a glucha babcia spi w najlepsze, wiec musi tedy, zeby sie w ogole dostac do domu.
Innym znow razem, po obudzeniu, ujrzalam wode kapiaca z kloszy od zyrandola w moim pokoju. Byly skierowane ku gorze i pelne wody, ktora zaczela sie przelewac. Chyba tylko jakims cudem nie doszlo do zwarcia w instalacji. Pobieglismy na gore, a tam w calym mieszkaniu wody po kostki. Pijane towarzycho spalo w najlepsze, a zatkana odchodami wanna (kibelka juz nie bylo) nie miescila plynacej z kranu wody.
Babci sie zmarlo, dzieci zostaly chyba odebrane, on odsiadywal od czasu do czasu jakies wyroki, a ona korzystala z wolnej chaty, w ktorej urzadzila sobie dom schadzek. Dzialo sie, oj dzialo! Nieprzespane noce byly czyms normalnym. Czesto kolejni absztyfikanci niecierpliwili sie i wlazili do mieszkania, zanim poprzedni wyszli. Konczylo sie na ogol krwawymi rekoczynami i interwencjami milicji. Niejednokrotnie wstawieni goscie mylili pietra i w srodku nocy dobijali sie do nas.
Po wielu latach dopiero, kiedy w mieszkaniu pozostaly juz tylko gole sciany i barlog w kacie na podlodze, udalo sie spoldzielni to mieszkanie odzyskac, a ich eksmitowac. Teraz juz rodzice maja calkiem normalnych sasiadow, ale lata cale przezywali gehenne, naprzeciwko i nad glowami.

Po przeprowadzce do meza, tez musialam borykac sie z rozniastym sasiedzkim elementem. Byla to stara kamienica z mieszkaniami kwaterunkowymi, dwie oficyny i podworko-studnia. Mieszkali tam rozni ludzie, na ogol mili, normalni. I znow pechowo, nad nami mieszkala pani z gromadka dzieci (kazde z innego ojca), lubiaca wizyty panow i alkohol. Bywalo, ze czasem szla sobie w dluga i mieszkanie stalo puste przez kilka dni z rzedu, a my mielismy spokoj. Chociaz w tym starym budownictwie mieszkania byly jednak bardziej dzwiekochlonne.
Podczas jednej z takich nieobecnosci, budzi nas lomot do drzwi. Sasiad z pietra nizej awanturuje sie, ze mu zalewamy mieszkanie. Tymczasem okazalo sie, ze woda lala sie z mieszkania gornego, zalewajac nasze i jego. Musialo lac sie przez cala noc, a my, spiacy w drugim pokoju, nic nie zauwazylismy. Najgorsze bylo to, ze mieszkanie stalo puste, a zawiadomiona przez nas milicja spytala dowcipnie, czy liczymy na to, ze powycieraja podloge. Nie chcieli przyjechac, wiec maz z poszkodowanym sasiadem sami musieli wlamac sie do niej i zakrecic zepsuty zawor.
Innym znow razem, kiedy maz byl juz w Niemczech, a ja sama z dziecmi, budzi mnie o 3 nad ranem lomotanie do drzwi. Bliska zawalu, patrze przez wizjer, a tam jakis gostek w stanie wskazujacym:
- Otwieraj!
- A kim pan jest?
- Pantera, otwieraj zaraz! *****!!! Zostawilem u ciebie portfel! I kurtke skorzana!
Zwatpilam! Setki mysli przebiegly mi przez glowe, ale za diabla nie moglam sobie przypomniec, zebym kiedykolwiek miala z tym panem okolicznosc. Bylam troche zaspana i na smierc zapomnialam, ze ta wesola pani z gory jest moja imienniczka.
-  Idz pan stad, bo zadzwonie po milicje!
- Ty taka-siaka-owaka, otwieraj zaraz, zlodziejko jedna, bo cie *****!!!
- Pomylil pan mieszkania. Idz pan dobijac sie pietro wyzej.
- Nie! To na pewno bylo tutaj! Otwieraj, bo *****!!!
I co z takim robic? Wie przeciez lepiej, gdzie byl i gdzie posial swoj portfel razem z kurtka. Skorzana zreszta.

Wiedza sasiedzi, jak kto siedzi. Wiedza wszystko, a czlowiek zastanawia sie, skad.
Wojtus wiedzial, chociaz oprocz pozdrowien, nie zamienilismy z nim zlamanego slowa. Bardzo niedlugo po wprowadzeniu sie, zanim jeszcze zaprosil ojca na wodeczke, robilismy parapetowke. Kuzynostwo trafili do niego (nie bylo list lokatorow, ani wizytowek na drzwiach) i zapytali, czy nie wie, gdzie mieszkaja X-inscy. Na co Wojtus:
- To ten dyrektor? Co ma taki-to-a-taki samochod? I psa maja? I jest u nich dzisiaj oblewanie mieszkania? To naprzeciwko!
A ja nie wiedzialam wtedy jeszcze, jak Wojtus wyglada.

A w ogole, panie,  przed wojna  to byli sasiedzi! Wszystko odbywalo sie, jak w rodzinie. Pokolenie za pokoleniem mieszkalo w tym samym lokalu, ludzie sie znali, szanowali, pomagali sobie wzajemnie. A teraz? Wprowadzasz sie do blokowiska i bywa, ze nie wiesz, kto mieszka za sciana, ze nie wspomne o tych z wyzszych/nizszych pieter oraz innych klatek ze schodami. Kazden jeden, panie, zamyka sie w swoich czterech scianach, a kiedy umrze, to lezy tygodniami i smierdzi, a czasem zdazy sie zmumifikowac, zanim go ktos odnajdzie. Bo nikt nie zauwazy, ze nagle przestal opuszczac mieszkanie. Nie ci sami sasiedzi, panie, nie ta sama wielopokoleniowa rodzina, nie to samo zycie, co przed wojna. Panie!