Grazyna - opowiesc styczniowa.

Codziennosc powrocila, okoloswiateczna karuzela skonczyla sie i Grazyna wreszcie zlapala oddech. Wprawdzie tesciowa, z uporem godnym lepszej sprawy, regularnie pojawiala sie u nich w domu, ale Grazyna nie musiala juz udawac swiatecznie szczesliwej synowej. Tolerowala wizyty, zeby nie powiedziec, wizytacje matki meza w swoim domu, robila to dla niego i z szacunku do zdziwaczalej starszej osoby, ktory zostal jej wpojony w domu rodzinnym.
- Pamietaj - mowila jej matka - ludzie na starosc bywaja nieznosni. Sa chorzy, samotni, maja swiadomosc rychlej smierci, wiec niektorzy dziwaczeja. Nigdy nie wiadomo, jaka ty bedziesz w ich wieku, wiec szanuj siwe wlosy z calym tym dobrodziejstwem inwentarza dziwactw, bigoterii i nieprzyjemnych czasami zachowan.

Szanowala wiec tesciowa, bo jaki miala wybor? Nie nalezala do osob klotliwych, a matka meza wykorzystywala jej lagodny charakter do ciosania kolejnych kolkow na glowie. Starsza pani nie miala przyjaciolek, a jej dzien zamykal sie miedzy porannym i wieczornym nabozenstwem, odwiedzaniem grobu meza oraz wizytami u corki i syna. Niewiele miala zainteresowan, wiec zabijala nude wtracaniem sie w zycie innych.
Kazimierz za to czesto znikal z domu, zeby, jak twierdzil, szukac pracy. Grazyna przestala juz nawet pytac, wystarczal jej za odpowiedz jego alkoholowy oddech. Specjalnie sie tym nie przejmowala, dopoki na swoje wyskoki nie czerpal z domowej kasy i nie wszczynal awantur. Miala inne zmartwienia.
Jej corka wkroczyla w buntownicza faze i glosno wypowiadala opinie, z ktorymi Grazyna w pelni sie zgadzala, ale ktorych nigdy nie osmielilaby sie ubrac w slowa.

- Inne czasy, inna mlodziez, odmienne obyczaje - pomyslala. - Ja za podobne wypowiedzi zbieralabym zeby z dywanu.

Ojciec Grazyny byl bardzo surowy i holdowal opinii, ze dzieci i ryby glosu nie maja, a mlodzi musza okazywac starszym slepy szacunek i nigdy ich nie oceniac. Wlasnie, slepy! A przeciez myslala samodzielnie, widziala, ze dorosli tez popelniaja bledy, ze ich zachowania nie zawsze sa zgodne z tym, co probuja jej przekazac. Jednak nie miala prawa oceniac, nie wolno jej bylo sie odezwac, by wyrazic swoja dezaprobate. Ona nigdy nie zdobyla sie na odwage, by przeciwstawic sie ojcu. Ze strachu. Dobrze ja wytresowal, tak, wytresowal, bo o jakim wychowaniu mogla byc mowa? Kazda niesubordynacja konczyla sie kara, niejednokrotnie musiala kleczec w kacie pokoju, nieraz jako dziecko dostawala lanie, czasem spontanicznego klapsa, innym razem byla to przygotowana wczesniej egzekucja, gdzie sama musiala przyniesc pas sluzacy do jej bicia.

Fizyczny bol byl do zniesienia, gorzej znosila upokorzenie i ponizenie, brak mozliwosci obrony przed przemoca. Prawodawca wtedy jeszcze nie przygotowal przepisow chroniacych dzieci przed przemoca w rodzinie i milicja nie zareagowalaby na jej skarge. Matka niespecjalnie wtracala sie, moze jej to nie przeszkadzalo, moze nawet bylo na reke? Moze sama byla zbyt od meza zalezna, zeby stawac w obronie dziecka? A moze byla zdania, ze takie metody wychowawcze moga odniesc pozytywny skutek?
Wtedy Grazyna czula sie taka samotna, pozbawiona wsparcia, bezbronna i niekochana. No bo jak mozna tak upokarzac kogos, kogo sie kocha? Nie, oni jej chyba nie kochali. Przez cale swoje zycie nie uslyszala od rodzicow tego wytesknionego slowa. Zapewniono jej dom, jedzenie, ubranie, wyksztalcenie, ale nie milosc. Chociaz... moze nawet na swoj sposob ja kochali, jednak bezskutecznie czekala na slowa, a te nigdy nie zostaly wypowiedziane.
Wstydzili sie ich, tych slow? Mysleli moze, ze kiedy one padna, jej szacunek do nich zmaleje? Dlaczego? Niczego bardziej na swiecie wtedy nie pragnela, jak uslyszec od ojca Kocham cie, coreczko. Nie uslyszala...
Pozniej bylo juz tylko gorzej. Kiedy podrosla, stala sie odwazniejsza i, jak to okreslali rodzice, bardziej pyskata. System kar takze ewoluowal, bo w tym wieku zwykle lanie nie przynosilo oczekiwanych skutkow.  Grazyna nauczyla sie zaciskac zeby i nie plakac. Patrzyla tylko ojcu prosto w oczy z nienawiscia pomieszana z ironia, co go jeszcze bardziej wyprowadzalo z rownowagi. Chcial ja upokorzyc i mu to nie wychodzilo, zloscil sie sam na siebie, bo corka wytracala mu swoim spokojem bron z reki.
Zmienil wiec metody i teraz czesto dostawala w twarz. Ojciec zdawal sobie doskonale z tego sprawe, jak bardzo policzek jest ponizajacy i ze mu nie odda, choc jej reka mimowolnie zaciskala sie w piesc. Wtedy chyba by ja zabil! Bez ogladania sie na konsekwencje, choc przez cale zycie bardzo dbal o pozory. Tak bardzo, ze nikomu z zewnatrz nie przyszloby do glowy, co przezywa w czterech scianach jego dziecko.

Grazyna oderwala mysli od smutnych wspomnien. Byla zadowolona, ze jej maz ma tak niewiele wspolnego z jej ojcem, jesli chodzi o metody wychowawcze. Sam mial wspanialego tate, ktory zawsze go wspieral i nigdy nie upokarzal. Ten model przeniosl na wlasna rodzine, szanowal zdanie swoich dzieci, liczyl sie z nimi. Jaka szkoda, ze tesc juz nie zyje... Byloby wszystkim lzej, a i tesciowa mialaby wiecej zajec w domu i czesciej hamowana byla w swoich zapedach.

Powrocila do reperowania odziezy...

Zdjecia z netu.