Cwiercwiecze.

Dzis mija dokladnie 25 lat, odkad postawilam swa ksztaltna (wowczas) nozke na niemieckiej ziemi, z zamiarem zaszczycenia jej pozostaniem na stale. Kawal czasu! Niektorzy z moich czytelnikow nie maja nawet tyle lat, inni byli w tym czasie w pieluchach, w przedszkolach lub zaczynali edukacje w szkolach. Lata leca, czlowiek nie zwraca uwagi na uplywajacy czas i dopiero, kiedy tworzy sie z tego okragla rocznica, zdaje sobie sprawe z tego, jaki to szmat czasu.
Najpierw jednak czekalo nas niemale wyzwanie logistyczne, zeby zabrac sie ze wszystkim, a bylo tego niemalo, 9 sztuk bagazu, dwoje dzieci i ja sama. Mlodsza miala rok i 9 m-cy, starsza 5 lat. Musielismy z tym wszystkim dostac sie z Lodzi na lotnisko Okecie. Tato zapakowal do swojego malucha bagaz, my pojechalysmy pociagiem, inaczej sie nie dalo. Szczesliwie babcia mieszkala jeszcze wtedy w Warszawie, wiec noc spedzilismy wszyscy u niej, a rano maluchem i taksowka pojechalismy na lotnisko, gdzie rodzice uiscili spora doplate za moj nadbagaz, po czym wielki stalowy ptak Lufthansy poniosl nas w kierunku zachodnim, w kierunku nowej, swiatlej przyszlosci.
Rok wczesniej bylam sama u meza, zostawiwszy dzieci pod opieka dziadkow. Rowniez lecialam samolotem, wiec w swojej naiwnosci myslalam, ze lotnisko we Frankfurcie mam opanowane na pamiec. Tymczasem akurat z dziecmi, udalo mi sie tam pobladzic, wylazlam jakim cudem na zewnatrz, podczas gdy bagaze zostaly w czesci dla pasazerow. Musialam wejsc z powrotem, a to wcale nie takie proste. Zaszlam czekajacego meza od tylu, bo on wgapial sie w wyjscie, a ja wylazlam przeciez gdzies indziej. Postanowilam zostawic z nim dzieci i sama wslizgnac sie po bagaze. O ile starsza zostala z tata bez slowa, tak mlodsza dala wrzaskliwie glos w protescie, bo nie znala faceta, wyjechal, kiedy miala trzy miesiace. Musialam wiec uzerac sie z bagazami, majac ja wiszaca w nosidelku-kangurku. Ustawilam sie strategicznie pod drzwiami i czekalam, kiedy sie otworza dla wychodzacych, zeby moc chylkiem wlezc z powrotem do srodka. Sluzby jednak czuwaly, musialam wiec sie tlumaczyc, dlaczego jestem blondynka i znalazlam sie na zewnatrz bez bagazu, po ktory musze sie cofac. W koncu jednak, czerwona i spocona, z protestujacym Owsikiem na biuscie, posciagalam po kolei jezdzace w kolko po tasmie moje 9 sztuk ciezkiego bagazu, zaladowalam na wozek i z wielka ulga opuscilam tego molocha, jakim jest frankfurckie lotnisko.
Po czym udalismy sie w kierunku docelowym, czyli do mojej ukochanej Getyngi. Tyle, ze ukochana zostala przeze mnie dopiero pozniej, bo z poczatku wydawala mi sie zadupiem wielkim. Ja, produkt wielkomiejski, z blisko milionowej Lodzi, wyladowalam w raptem 100-tysiecznym miasteczku. Snulam plany i marzenia rychlego przeniesienia sie do bardziej cywilizowanego miejsca, jakis Hamburg, Berlin, czy inne Monachium, a nie taka dziura, gdzie psy zadkami szczekaja. Czas uplywal, a marzenia sie rozmywaly, nie bylo okazji, nie bylo srodkow, urodzilo sie kolejne dziecko. A potem nagle naszla mnie refleksja, ze ta Getynga jest w sumie nienajgorsza, ba, nawet bardzo fajna. Przyzwyczailam sie do niej jakos, a patriotyczne uczucia zakwitly u mnie, kiedy jezdzilam do Hamburga, gdzie Owsik pobieral nauki. Z jaka ja ulga za kazdym razem wracalam do domu! Byle dalej od tego zgielku, przestepczosci, odleglosci z jednego konca miasta na drugi, u-bahnow, s-bahnow, drozyzny, spalin i innych wielkomiejskich atrakcji. Podobnie mam zreszta, kiedy odwiedzam Lodz, stala sie ona dla mnie stanowczo za duza i halasliwa. Czasem nawet Getynga bywa mi zbyt wielkomiejska, z checia zamieszkalabym na wsi, najlepiej z dala od innych zabudowan.
Chyba zdazylam sie w tym Dojczlandzie zestarzec... Co sie dziwic, po 25 latach?...