Za zakretem bylo... WIELKIE NIC.

Nawet zmiana zdjęć czarnego kota czy innej pantery w tytule bloga wiele o tym mówiły. Teraz czarny kot odchodzi od nas. Przed nim zakręt. A to, co jest za zakrętem albo zobaczysz tylko Ty, albo się z nami tym podzielisz, Przyszła pora na zmiany, na podjęcie jakiejś niełatwej decyzji.

Tak jedna z blogerek skomentowala moj post Cos mi chodzi po glowie... Moze miala racje, ze zmiana zdjecia miala cos symbolizowac? Choc, kiedy wklejalam to tytulowe zdjecie, nie myslalam o nim w tych kategoriach, po prostu mi sie spodobalo. Czasem jednak zupelnie podswiadomie robimy rzeczy, ktore okreslaja nasze zycie, zupelnie nie zdajac sobie z tego sprawy.
A moze z tym zdjeciem bylo tak, jak z enigmatycznymi przepowiedniami Nostradamusa? One byly na tyle wieloznaczne, ze mozna je bylo przypasowac do wielu wydarzen z przyszlosci, a sam wieszcz zostal okrzykniety najwiekszym jasnowidzem wszechczasow.
Moze i w moim przypadku tak sie stalo? Przypadkowa fotografia, pozniej moj post o checi zmian, spostrzegawczosc osoby komentujacej, dodanie dwa do dwoch i gotowe! Jednak po dluzszym namysle, doszlam do wniosku, ze cos musialo byc na rzeczy.
Powiadaja, ze przyslowia sa madroscia narodow i gdyby sie do nich stosowac, zyloby sie lzej. No bo jesli sie slyszy, ze nie nalezy chwalic dnia przed zachodem slonca, to powinno sie z tym zaczekac az zapadnie noc, prawda? Ja tez powinnam zaczekac ze swoim postem do czasu, az sprawa sie ostatecznie wyklaruje. Nie napisalam tez za wiele, zeby nie zapeszyc. Tymczasem los uznal, ze i tego bylo za duzo. A mnie rozpierala taka radosc, tak bardzo chcialam sie nia podzielic, bez zdradzania szczegolow, ze musialam przelac ja, chocby w czesci, na bloga. Z ogromnym wzruszeniem czytalam Wasze komentarze, slowa wsparcia i doping, zeby wszystko ulozylo sie po mojej mysli. I jakas nutka zalu, ze nie bede sie mogla tak udzielac na blogowisku tak czesto, jak do tej pory.
Mnie rosly skrzydla i sama wpedzalam sie w euforyczny nastroj. Wszystko szlo jak po masle, juz bylam w ogrodku, juz witalam sie z gaska... Parlam do przodu jak buldozer.
Tymczasem za tym zakretem, zamiast eldorado, ukazalo sie wielkie nic. Juz wyjasniam.
Chcialam zmienic prace, ba, mialam ja przyrzeczona i pewna. Jednak widocznie ktos przemyslal sprawe i doszedl do wniosku, ze nie bedzie zatrudnial starej baby, ktorej do emerytury pozostalo kilka lat, a ktora w miedzyczasie moze zacznie chorowac.

Marzenia pekly jak banka mydlana, rozsypaly sie jak potluczony krysztal, w pyl i nie do sklejenia. Czuje sie troche jak dziecko, ktoremu pokazano cukierka przez szybe, a pozniej na jego oczach zjedzono. Bo nie zasluzylo sobie? Przeciez bylo grzeczne, a cukierek mial byc nagroda.
Najbardziej przykre jest jednak to, ze drugiej takiej szansy juz nie bedzie, trzeba myslec realistycznie. Sama sie dziwilam tej ofercie, zreszta po znajomosci, bo bez koneksji i u nas o dobra prace nielatwo. Nie chcialo mi sie wierzyc w nadmiar szczescia, ktore mnie spotkalo. I w tej niewierze powinnam pozostac, a nie snuc marzenia i plany na przyszlosc i jeszcze sie tym publicznie dzielic.
No coz, musze zadowolic sie moim wroblem w garsci, bo golab odlecial z dachu. Czy to jednak taki grzech, ze chcialam sobie poprawic byt?

Ale ja sie nie dam! Postanowilam widziec sprawe inaczej. Nie bede sie tylko zadowalac moim wroblem, bede wdzieczna, ze go mam. Bo inni nie maja nawet marnego wrobla, nie maja nic. A ja mam!
No i czasu dla Was bede miala wiecej, czy to nie jest dobra wiadomosc? Bo we wszystkim, nawet w zdarzeniach na pozor niepomyslnych trzeba starac sie widziec same pozytywy.