Marazm.

A wydawalo mi sie, ze mam z gorki, tymczasem znow cos mi nie wyszlo. Nie umiem kalkulowac na zimno, zapalam sie do pewnych pomyslow, kipie entuzjazmem, promienieje radoscia, a potem spadam bolesnie na ziemie. Tylek juz mnie boli od tych upadkow, moja samoocena spada drastycznie, mam poczucie, ze jestem nieudacznikiem.
Dodatkowo mam wsrod znajomych kogos, kto zaczyna popadac w demencje i ta swiadomosc, widok jego bezradnosci, tak szybko postepujacej destrukcji jego czlowieczenstwa, nie wplywaja na mnie pozytywnie. Zaczynam bac sie wlasnej starosci, choc do tej pory za wiele nad tym nie myslalam. Nigdy nie martwilam sie, ze mi lat przybywa, nie wstydzilam sie wieku. Teraz zastanawiam sie, jaka ja bede, obawiam sie, ze stane sie ciezarem dla dzieci, a jeszcze bardziej przeraza mnie mozliwosc wegetacji gdzies w domu starcow. Lezenia samotnie w niewielkiej klitce, gapienia sie bezmyslnie w okno, w pieluchach, karmiona lyzeczka przez zirytowana opiekunke.
Czytam inne blogi, a na nich nic pocieszajacego. Choroby, problemy finansowe, klopoty malzenskie. Moze niepotrzebnie przejmuje sie cudzymi bolaczkami, moze powinnam bardziej skupic sie na sobie, jednak nie umiem i wszystko to bardzo mnie obciaza.
Znow zaczyna towarzyszyc mi strach, czarne wizje opanowaly umysl, dzwonienie w uszach sie nasila, a ukoronowanie nastapilo wieczorem, kiedy na malenskiej pestce czarnego bzu pekl mi zab. Kiedy pomysle o kolejnej serii wizyt u dentysty, tych wszystkich nieprzyjemnych procedurach i wydatkach, bo prawdopodobnie nie da sie zeba uratowac, to zyc mi sie odechciewa. Pekniecie jest pionowe, mysle, ze do samego korzenia, bo zab nadal tkwi w dziasle, a jego tylna czesc jest ruchoma. Z pewnoscia bedzie musial byc usuniety, ale wszystko okaze sie moze nawet jutro, bo z rana chce zadzwonic do dentysty, jeszcze przed praca. Na razie zmagam sie z bolem, nie moge normalnie zagryzc zebow, boje sie jesc.
Zastanawiam sie, dlaczego tak mi sie jakos nie uklada. Nowy rok niezle sie zaczal, bylam pelna optymizmu, nowych nadziei po niezbyt udanej koncowce ubieglego. Zaczelam chodzic regularnie na silownie, co dobrze wplywa na moje samopoczucie. Teraz znow nic mi sie nie chce, dopadlo mnie jakies oslabienie, po pracy klade sie i spie po poludniu. Robota lezy, a ja nie mam ochoty niczym sie zajac. Przez to mam wyrzuty sumienia i kolo sie zamyka.
Jakby malo bylo dlugow spowodowanych choroba Kiry, to maz wreszcie byl u okulisty i dostal recepte na dwie pary nowych okularow. Nie wyobrazalam sobie, ze glupie okulary moga tyle kosztowac. Teraz znow perspektywa kolejnych wydatkow u dentysty...
Za stara jestem, zeby zarabiac na rogu i naprawde nie wiem, skad brac na to wszystko.