Miecka w panice.

Ktoregos ranka, dokladnie w czwartek, okupowalam lazienke. Dokonywalam rutynowych zabiegow upodobniajacych mnie do czlowieka, zeby moc pokazac sie swiatu. Dopoki maz byl z Kira na spacerze, mialam uchylone drzwi, bo jednak przez caly czas mam uruchomione ucho na kocie odglosy. Zawsze przeciez moze sie zdarzyc, ze Miecka nie wytrzyma Bulkowych zaproszen do zabawy, zaczepek i prowokacji. To male jest dosc zadziorne, nie tylko nie zwraca najmniejszej uwagi na Mieckowe fochy, ale chce koniecznie zblizyc sie do niej w calkiem pokojowych zamiarach, nie baczac na to, ze Krolowa jeszcze do przyjazni nie dojrzala. Wczoraj, po calym dniu podchodow, patrzenia na siebie zza wegla, lazenia za soba, odwiedzania wzajemnego swoich terytoriow, doszlo wieczorem do krotkiego spiecia i delikatnych lapoczynow. Wiecej bylo babskiego wrzasku niz dzialan bojowych i zadna nie ucierpiala, ale trzeba byc czujnym.
Tak wiec toalete poranna przeprowadzalam przy uchylonych drzwiach i dopiero, kiedy maz z Kira wrocili z siusiania, zamknelam drzwi. Woda z kranu leciala, radio z cicha przygrywalo, wiec odglosy z zewnatrz dobiegaly z lekka przytlumione.
Nagle uslyszalam... trudno to opisac... jakies trzaski, jakby huk wody spadajacej z wodospadu, przewala sie przez przedpokoj i jednoczesnie rozpaczliwie glosny koci miauk. Wprawdzie nie brzmialo to jak kocia wojna, ale zmylil mnie ten koci wrzask. Bylam naga, wiec wystawilam tylko glowe przez drzwi i pytam meza, co sie dzieje. On tez wylecial z kuchni przerazony i przekonany, ze koty walcza na smierc i zycie. Jednak Bulka spokojnie lezala na goscinnej poscieli, Kira siedziala wystraszona i zdezorientowana w przedpokoju, a Miecka zniknela. Maz zaczal jej szukac, a ja ubierac sie w tempie alarmu nocnego w wojsku. Przeszukalismy wszystkie katy, Miecki nie ma! Nic, tylko musi byc pod lozkiem. Wzielam latarke i dalej zagladac w czeluscie. Nie jest to takie proste, bo jak juz wspomnialam, mamy pod lozkami szuflady z zapasowa posciela i jesli kot siedzi miedzy nimi, albo za, w czesci podglowkowej, to trudno go zobaczyc. Ale w pewnej chwili mignely mi Mieckowe oczne latarki, wiec uznalam, ze wszystko z nia w porzadku. Dalej jednak nie dawaly mi spokoju uslyszane dziwne odglosy i jej paniczny wrzask. Wolam, prosze, ale ona nie z tych, co przychodzi na zawolanie, wiec dalam w koncu spokoj.
Zaczelam podnosic materace, zeby zobaczyc od gory, co tam sie dzieje. Miecka siedzi, a obok niej torba papierowa po sushi, w ktorej dostalam od Anki W. wyprawke dla Bulki. Jeszcze nie zajarzylam zwiazku. Nagle jednak Miecka ruszyla z kopyta, a torba za nia! Rozlegl sie ten sam huk wody z wodospadu. Acha! Jestem w domu! Teraz tylko zlapac spanikowanego kota i uwolnic go z opresji.
Latwo jednak powiedziec, troche trudniej zrealizowac. W koncu zatrzymala sie, a ja moglam zdjac z jej szyi uchwyt-raczke tej papierowej torby i wyrzucic ja do smieci, zeby nie czepiala sie kotow.

Specjalnie na zyczenie Izy:

Bo tylko teraz te koty i koty :)