Emocje ostygly.

Byl i nie ma. Odszedl dobrowolnie, podobnie jak Gunter Sachs. Dziwne to dla nas, bo obydwom na pozor niczego nie brakowalo, mieli pieniadze, slawe, zyli pelnia zycia. Mieli rodziny, zyli w udanych zwiazkach, otoczeni byli miloscia i uwielbieniem.
Choroba - w obu przypadkach byla wyzwalaczem tego nielatwego przeciez kroku. Jeden z nich zaczal tracic tozsamosc, nie chcial zejsc do stanu wegetacji bez odrobiny samoswiadomosci, wiec poki jeszcze mogl, zadecydowal swiadomie, ze tak zyc nie chce.
Drugi cierpial od lat na schorzenie, ktore w zasadzie latwo zdiagnozowac i leczyc, ale ktore bywa nieobliczalne w przebiegu, ktore nierzadko prowadzi do uzaleznien, a zawiera sie w jednym, cytowanym obok zdaniu.
Moja pierwsza reakcja na wiadomosc o jego smierci? Nie, nie zal za swietnym aktorem i dobrym czlowiekiem, ale uklucie zazdrosci, ze mial odwage, ze ten caly szajs ma juz za soba, jest wolny od ciazacej mu doczesnosci, od dokuczajacej mu choroby i widma nastepnej, od uzaleznienia i tego straszliwego poczucia osamotnienia wsrod tlumu ludzi... Od niezrozumienia istoty swojej choroby.
Pozniej dopiero poczulam zal, bo bardzo lubilam tego aktora, ktorego role byly autentyczne, grane bez wysilku, naturalnie. Rozsmieszal lub wzruszal, byl slawny, choc w gruncie rzeczy nie znal go nikt, nikt tak naprawde nie nadazal za tym, co dzialo sie w jego duszy. Stad dywagacje, dlaczego posunal sie do kroku ostatecznego, skoro tylko ptasiego mleka moglo mu brakowac.

Malo kto wie, jak dobrym byl czlowiekiem, z kim sie przyjaznil. Kiedy jego przyjaciel ze studiow, Christopher Reeve, ulegl wypadkowi, po ktorym zostal sparalizowany, on wlasnie zajal sie zbiorka srodkow na leczenie. Wprawdzie Reeve zbil niemala kase na roli Supermana, ale leczenie pochlonelo wszystkie oszczednosci. To Williams sprawil, ze Reeve usmiechnal sie po raz pierwszy od tej tragedii.
Na zewnatrz jego zycie wygladalo barwnie i beztrosko, mial prace i perspektywy, byl lubiany i chetnie ogladany, emanowal humorem, ale niewielu mialo dostep do jadra jego duszy, o ile ktokolwiek go w ogole mial...
To straszna choroba, czlowiek zyje, spi, je, smieje sie, pracuje. Nic nie widac na zewnatrz, ba, pozory zupelnie na to nie wskazuja, stad tez powszechne jej niezrozumienie i stereotypowe proby pocieszania, udzielanie swiatlych rad, by wyjsc do ludzi, czyms pozytecznym sie zajac, przestac myslec. Dlaczego nie przestac oddychac? Ten sam efekt.
To poczucie osamotnienia i niezrozumienia towarzyszy nieprzerwanie, az ktoregos dnia doprowadza do rozwiazania ostatecznego, ktore wydaje sie jedynym mozliwym...