Zainspirowal mnie...

... post Rybenki. Jak to jest z ta intuicja? Kiedy spotykamy kogos po raz pierwszy, czy to osobiscie, czy na lamach wirtualu, mowi nam jakis wewnetrzny glos, kto to taki i co wyniknie z tej znajomosci? Czy cos nas ostrzega, ze nalezy miec sie na bacznosci, choc wlasciwie nic na to nie wskazuje? Czy nieswiadoma mimika, gestykulacja, sposob mowienia (pisania) pozwala odgadnac prawdziwe intencje? Czy zwracamy na przyklad uwage, ze usmiech na ustach nie idzie w parze z brakiem usmiechu w oczach?
Kazdy czlowiek ma mimowolna mimike i gestyke, ktora dokladnie pokazuje prawdziwe emocje,  nie zawsze pokrywajace sie ze swiadomie pokazywanymi. Nie jest to trudna sztuka, wystarczy o tym poczytac i pozniej tylko uwaznie sie rozmowcy przygladac. Przecietny czlowiek bowiem nie kontroluje swoich podswiadomych odruchow. Przykladem niech bedzie dokladna analiza, prowadzona przez wysoko wykwalifikowanych specjalistow, filmow z przesluchan wiezniow wojennych, szpiegow czy terrorystow wzietych do niewoli. Ulamek chwili miedzy zadanym pytaniem a odpowiedzia, wyraz twarzy, kierunek spojrzenia, prawie niedostrzegalny ruch kacika ust - i juz wiadomo, czy odpowiedz to klamstwo. A przeciez ci ludzie sa szkoleni, by umiec ukrywac wszelkie emocje i klamac jak z nut. Na prozno jednak! Bo nie wszystko da sie ukryc i w 100% zapanowac nad odruchami calkiem od nas niezaleznymi.
No dobra, nie jestesmy wywiadem wojskowym, zeby znac sie na takich niuansach, ale generalnie taka metoda mozna w ogolnym zarysie probowac oceniac ludzi, a co najmniej ich szczerosc. 
A co, jesli czlowieka nie widzimy, nie slyszymy, a tylko mozemy czytac, co napisal? Dobor slow i skladnia zdan, styl i tresc to otwarta ksiega, wystarczy umiec ja wlasciwie odczytac. Najczesciej jednak prawda tkwi nie w tym, co dostrzegamy na pierwszy rzut oka, ale pomiedzy wierszami. Od razu widac cala prawde, nie tylko o stopniu wyksztalcenia, ale o charakterze piszacego.
Dla mnie jednak znaczace jest pierwsze wrazenie, bo nigdy nie ma drugiej okazji, by zrobic pierwsze wrazenie. Ogarniam calosc, pozniej zwracam uwage na szczegoly, slucham brzmienia glosu i tego, co obiekt ma mi do przekazania. Z czasem nauczylam sie zwracac uwage na to, co niewidoczne lub co stara sie pozostac ukryte. Bo wiadomo, ze kazdy chce sie pokazac z najlepszej strony.
Chyba nadawalabym sie na rekrutantke, bo moja intuicja sprawdza sie w wiekszosci przypadkow. Czasem nie potrafie nawet nazwac i zdefiniowac, co mi w kims zgrzyta i przeszkadza, ale intuicyjnie wyczuwam, czy to dobry czy zly czlowiek i do rzadkosci nalezy, ze sie myle. Takie doswiadczenie jednak przychodzi dopiero z wiekiem, wczesniej nie dostrzegalam znakow ostrzegawczych, nie znalam ich i nie umialam odczytywac. Kogos, kto sie usmiechal, odbieralam jako osobe sympatyczna, jednak, jak mowi podtytul mojego bloga, zli ludzie tez umieja sie pieknie usmiechac. I odwrotnie, ci na pozor odpychajacy moga sie okazac wartosciowymi jednostkami.
Nigdy jednak nie skreslam nikogo na starcie, kazdy dostaje ode mnie pewien  kredyt zaufania, w kazdym doszukuje sie cech pozytywnych. I to mi procentuje!
Tak sie rozpisalam o wlasnej intuicji, a w poscie Rybenki bylo o czyms innym. O tych, ktorzy "dobrze znali" niemieckiego pilota-samobojce i nikt, poczawszy od jego rodziny, sasiadow, kolegow, po kapitana, ktory rozmawial z nim jako ostatni - nie zauwazyl nic niepokojacego, zadnego chocby najmniejszego znaku ostrzegajacego przed majaca nastapic tragedia. Nie bylo? Mozliwe, ze nie. Moglo sie zdarzyc, ze dopiero zbieg okolicznosci z wyjsciem kapitana do toalety, wyzwolil w nim zamiar stracenia samolotu ze 150 ludzmi na pokladzie. Moze nawet wcale tego wczesniej nie planowal?
Wiadomo tylko jedno, byl chory i to powaznie, na pewno nie powinien w takim stanie w ogole pracowac, a tym bardziej jako pilot, gdzie dochodzi ogromna odpowiedzialnosc za zycie setek ludzi.
Znam te chorobe, jest nieobliczalna, choc zewnetrzne pozory moga bardzo mylic, nie widac jej i na pierwszy rzut oka malo kto albo i nikt nie wie, ze chory na nia cierpi, bo zyje normalnie, usmiecha sie i zartuje, pracuje, choc dusza na stale owinieta jest czarnym kirem uplecionym z nitrogliceryny i izotopow uranu,  wystarczy niewielka iskierka, by doprowadzic do reakcji lancuchowej. Nawet sam chory nie jest w stanie przewidziec jej przebiegu, a co dopiero jego otoczenie. Nawet psychiatrzy wiedza tyle, ile powie im sam dotkniety tym schorzeniem czlowiek, a mowic o tym nie jest latwo.
Jedno jest pewne, czlowiek ze zdiagnozowana depresja na pewno nie powinien pracowac na stanowiskach, gdzie wchodzi w gre odpowiedzialnosc za zycie innych.