Zdrada.

O zdradzie malzenskiej/partnerskiej napisano juz chyba wszystko, nie chce wiec bezproduktywnie bic piany. Czasem tylko zastanawiam sie, czy zdrada jest jednoznaczna, taka bialo-czarna? Bez watpienia skok w bok jest czynem wielce nagannym i nawet jednorazowy eksces, nie wspominajac o calkowitym rozbiciu zwiazku,  nie moze byc niczym usprawiedliwiony. Ale czy na pewno?
Pomijam tu patologiczne jednostki, ktore po prostu MUSZA (lub tak im sie wydaje) zdradzac i nie tylko wykorzystuja kazda okazje, ale nawet jej poszukuja. Chodzi o tzw. normalne malzenstwa/zwiazki, bez alkoholu, rekoczynow czy nadmiernego seksoholizmu, bo i w takich dochodzi do zdrad. Dlaczego?

Z zewnatrz wyglada to jednoznacznie: on odchodzi do mlodszej, bo stara zona mu sie znudzila. Co za sukinkot! Ona biedna zostaje z dziecmi, on nawet placi alimenty (bo w koncu laski nie robi), ale w opinii srodowiska to on wlasnie jest winien rozpadu rodziny. Malo kto zada sobie pytanie, co nim powodowalo, czy wylacznie egoistyczne podejscie, "wymiana na nowszy model", czy tez kryja sie za jego postepkiem jakies glebsze powody? A jesli, to jakie? Moze kobieta byla zaborcza jedza, chora na zazdrosc, czyniaca zycie nieznosnym, odmawiajaca wspolzycia, opryskliwa, zaniedbana? Moze z czasem zaczela traktowac meza jak swoja wlasnosc, przestala sie starac i pozwolila wygasnac ogniowi w domowym ognisku?
Ta trzecia sluchala jego skarg, rozumiala je, byla zawsze gotowa do seksu, nie robila scen, utwierdzala go, ze jest najlepszy, mowila o tym. Coraz niechetniej wracal do domu, gdzie panowala wroga atmosfera, gdzie slyszal jedynie wymowki i pretensje. Dla rodziny i znajomych ich malzenstwo jawilo sie jako zgodne, bo nie wrzeszczeli na siebie, nie bylo rekoczynow, dlaczego wiec odszedl i zostawil rodzine?

Albo inaczej. On pracowal calymi dniami, ona sie w domu "nudzila" (jakby rola gospodyni domowej polegala na nudzie). On wracal z pracy zmeczony, chcial jedynie zjesc, odpoczac, bo w koncu we wlasnym mniemaniu dbal o dom zarabianiem niemalych pieniedzy, z ktorych stac ich bylo na wygodne zycie, wakacje kilka razy w roku, dwa samochody. A ona kaprysila, chciala jego pomocy w domu, chciala ciepla, dobrego slowa, wspolnie spedzanego czasu. Malo tego, ona chciala pracowac, rozwijac sie, choc przeciez jego zarobki wystarczaly na wszystko. Mowienie jej o milosci uznawal za przesadzony kaprys, w koncu ciezka praca udowadnial jej na kazdym kroku, ze ja kocha. Nie zdradzal jej, choc okazji nie brakowalo. Chcial tylko spokoju w wysprzatanym domu, grzecznych i cichych dzieci, podanego codziennie obiadu. Pozostawal gluchy na jej zyczenia, bo przeciez dawal jej tak duzo, wygodne i dostatnie zycie i brak zmartwien o przyszlosc. Niejedna przeciez moglaby jej pozazdroscic.
I kiedys, przypadkiem, trafil sie jakis ON, ktory rozumial, umial sluchac, dowartosciowywal, zapraszal do restauracji, dawal wiecej w seksie, dbajac o jej przyjemnosc.
Czy to dziwne, ze w koncu obie przykladowe osoby podjely podobne decyzje i postanowily odejsc od rodziny? To, co na pozor z zewnatrz wydawalo sie nieracjonalne i podle, budzilo pytania, czego im brakowalo, mieli przeciez wszystko, wiec dlaczego zniszczyli swoje rodziny - nie jest w tym kontekscie calkowicie jednoznaczne. Kazdy z nas powinien miec w sobie zdrowa dawke egoizmu, dazyc do wlasnego szczescia. Czy dla dobra rodziny trzeba koniecznie rezygnowac z marzen o harmonijnym i spokojnym zyciu? Czy kompromisy, ustepowanie i poswiecenie dla dobra dzieci jest naprawde wlasciwe?
Do tanga trzeba dwojga i kazda zdrada zawiniona jest przez dwoje. Zanim wiec w czambul potepimy wiarolomcow, zastanowmy sie najpierw, czy osoba "pokrzywdzona" sama nie spowodowala katastrofy.