Powitania.

W komentarzu pod poprzednim postem Halszka spytala mnie, jak przebieglo powitanie mnie w domu przez inwentarz. Stwierdzilam, ze to wlasciwie temat na osobny post, wiec odpowiadam tutaj.

Najwiecej kontaktow mialam z Kira, ktora odwiedzala mnie kilkakrotnie w szpitalu. Oczywiscie nie na oddziale, bo wbrew calej tej niemieckiej szpitalnej nowoczesnosci i liberalizmowi, pieski w salach szpitalnych sa raczej niepozadane, czemu trudno sie dziwic. Ale byl przeciez parczek i tam wlasnie przebiegaly nasze spotkania. Kirus byla rzecz jasna przez caly czas na smyczy, siedziala sobie przypieta obok stolika, zeby przypadkiem nie przeszkadzala innym.
Jakos dziwnie zachowywala sie w stosunku do mnie, z pewnym dystansem, powiedzialabym. Oczywiscie bardzo sie ucieszyla, wylizala mi rece, ale pozniej siedziala odwrocona do mnie tylem. Nie powiem, troche przykro mi bylo, bo spodziewalam sie, ze nie bedzie mnie odstepowac i nie przestanie patrzec w oczy. Tlumaczylam to sobie obcym zapachem, jaki musialam rozsiewac, a poza tym na pewno czula zapach krwi, czy czego tam jeszcze i chyba to spowodowalo jej dziwne zachowanie. W domu bylo podobnie, najpierw bardzo sie ucieszyla, potem zaraz zniknela.
Kiedy weszlismy z mezem w drzwi mieszkania, pojawila sie Miecka. Tak, wlasnie ona, ktora

niezwykle rzadko przychodzi na powitanie, a na zawolanie nigdy. Byla taka jakas potargana, zaniedbana i na pewno niedopieszczona. Moj slubny jest nadal nieprzekonany do kotow, wiec poprzestal na dawaniu im jedzenia i sprzataniu kuwet, ale ani myslal je miziac. Zreszta, jak znam Miecke, w zyciu nie znizylaby sie, by podejsc do niego, ocierac i prosic o pieszczoty. Predzej Bulka, bo to takie cyganskie dziecko i lgnie do wszystkich.
Miecius najpierw mnie dokladnie przewachala, pozniej zaczela sie ocierac i widac bylo jak na dloni, ze ma ciezki deficyt pieszczot. W czasie dnia czesto przychodzila do mnie, zalegala na stole przy komputerze, mruczala i delektowala sie sytuacja oraz odzyskaniem dawno nie widzianej mamy. Kiedy juz nacieszylysmy sie soba przy powitaniu, zastanowilo mnie, gdzie podziewa sie ten sowizdrzal Bulczyk. Ani do mnie nie przybiegla, jak ma to w zwyczaju, ani nie reagowala na wolanie.

W koncu jednak przyszla, ale tez jakas inna. Powachala mnie i uciekla, nie zaczela sie przeciagac, jak to dotad miala w zwyczaju. Moze czula sie obrazona, ze na tak dlugo ja zostawilam? Nie nalegalam, choc zrobilo mi sie troche przykro, jak w przypadku Kiry, ale zlozylam to na karb dziwnego obcego zapachu, jaki musialam rozsiewac i dodatkowo jeszcze niepokojacy slad zapachowy operacji. One musialy to wyczuc, ale tylko Miecce zdawalo sie nic nie przeszkadzac.
Zauwazylam jednak, ze w domu pozmienialy sie nieco kocie zwyczaje i Bulka calkowicie wyrugowala Miecke z mojego lozka. Dawniej to czarnulka okupowala w dzien moja polowe i tam wlasnie przesypiala wiekszosc czasu. Bula natomiast posypiala wszedzie indziej. W nocy Miecia spala ze mna, a Bulczyk powolutku i stopniowo zdobywal sobie prawo do przebywania w sypialni w ogole (z poczatku Miecka jej nie pozwalala), pozniej do spania w lozku, ale po stronie meza. Tymczasem wczoraj przez caly dzien drzemala sobie na moim, degradujac Mieciuchne. Dzis rano obudzilam sie z Bulka na nogach, Miecki w sypialni nie bylo w ogole, bo ona predzej by umarla, niz polozyla sie u meza. Takim to sposobem Bulka zdobyla uporem i cierpliwoscia ostatni Mieckowy bastion.
A ja sobie tak marze, zeby obie w zgodzie i w objeciach spaly sobie razem, ale pewnie nigdy sie nie doczekam...