Troche roznych spostrzezen.

Wielu, naprawde bardzo wielu Niemcow po przejsciu na emeryture, postanawia zyc nadal aktywnie i pomagac innym w charakterze wolontariuszy. Jedna z moich znajomych prowadzi biblioteke w swojej wsi, inna aktywnie dziala w Göttinger Tafel, gdzie wydaje sie jedzenie dla bezdomnych i ubogich, jeszcze inna dziala spolecznie w lokalnym radiu. Z ta ostatnia mialam przyjemnosc nagrywac audycje dotyczaca Polonii w Getyndze i wspolpracy polsko-niemieckiej. Tak, tak, moi drodzy, slychac mnie bylo w radiu! Pozniej dostalam od niej w prezencie plyte CD z nagrana nasza audycja.
Kiedy lezalam w szpitalu, spotkalam sie z innym rodzajem dzialalnosci emerytek-wolontariuszek, zrzeszonych w organizacji Grüne Damen (Zielone Damy, a to na czesc zielonych kitelkow, ktore zakladaly podczas pracy w szpitalu). Wiadomo, ze pielegniarki i caly inny zawodowy personel bardzo ofiarnie opiekuja sie chorymi. Sa uprzejme, kompetentne, nawet serdeczne, ale brak im czasu na dluzsze kontakty z pacjentami, bo ich praca nie ogranicza sie jedynie do obslugi tychze, maja jeszcze cala kupe papierkowej roboty. Kazda czynnosc musi byc spisana, kazda kropla lekarstwa zewidencjonowana. Wszechobecna biurokracjanieco zatarla ich misje nie tylko pomocy i obslugi chorych, ale ofiarowania im swojego czasu na chwile rozmowy lub spelnienie jakiejs zachcianki.
Jest to tym bardziej wazne w przypadku starszych pacjentow, rzadko przez rodziny odwiedzanych, nie tylko z braku czasu, ale i dalekiego miejsca zamieszkania. Ci ludzie tesknia za czyjas uwaga, chcieliby byc wysluchani, poglaskani, czasem potrzebuja drobnych zakupow, a na to pielegniarki juz sobie pozwolic nie moga. Znam te wszystkie bolaczki, bo na oddziale, na ktorym lezalam, pracuje moja byla sasiadka z poprzedniego mieszkania, tez z Polski, a nawet z moich okolic. Po mojej przeprowadzce nasze kontakty nieco sie poluznily, ale kiedys bylysmy bardzo blisko, zwlaszcza, ze i dzieci ma w podobnym wieku.
Ale od czegoz Zielone Damy? One maja czas, cierpliwosc i checi. Bez zniecierpliwienia i patrzenia na zegarek wysluchaja skarg, poczytaja na glos tym, ktorym oczy juz nie sluza, zalatwia drobne zakupy, potrzymaja za reke, poprawia posciel, przyniosa ksiazke z biblioteki szpitalnej czy potowarzysza w spacerze po korytarzu lub wokol budynku. Przez tydzien mojego tam pobytu zameldowaly sie u mnie dwie takie zielone emerytki, przedstawily sie, w skrocie okreslily zakres swojej dzialalnosci i spytaly, czy mi czegosc nie potrzeba. Nie skorzystalam z pomocy, bo raz, ze bylam mobilna, a poza tym maz bywal u mnie trzy razy dziennie, corki wprawdzie rzadziej, ale tez regularnie. Mialam wiec cala ekipe do pogawedek i zalatwiania drobnych zachcianek.
Ktoregos dnia ktos niesmialo i cichutko zapukal do drzwi mojej izolatki. Patrze ci ja, a tam jakis dziwolag o wygladzie psychopaty, w sandalkach ze skarpetkami. Bez slowa wlazl, zamknal za soba drzwi i stoi, a ja poczulam sie calkiem nieswojo. Pomyslalam tez, ze zdazy mnie zamordowac, zanim ja zaczne drzec paszcze. Przez caly czas zastanawialam sie, kto zacz. Gdyby jakis odwiedzajacy, powinien zauwazyc pomylke i sie wycofac z przeprosinami. Gdyby byl to ktos z personelu, powinien byc w kitlu/mundurku. No klops i panika. Wreszcie przemowil!
Przedstawil sie z imienia i nazwiska i ze jest ze szpitalnej Seelensorge, to znaczy cus jak pocieszyciel. Ci pocieszyciele sa rozni, w szpitalach "cywilnych" to psychologowie, a w wyznaniowych to na ogol duchowni. Takiego nie rozpoznasz na pierwszy rzut oka, bo trzeba Wam wiedziec, ze w Niemczech klechy maja zakaz chodzenia po ulicach w swoich kieckach. W pracy, czyli w kosciele, prosze bardzo, moga sie przebierac do woli, w kabaretki na podwiazkach, szpilki, sukienki, kapelusze z piorkiem czy co tam jeszcze, ale na ulicy to on jest zwykly obywatel. Chodza wiec calkiem normalnie poubierani, jesli za normalnosc uznamy skarpetki do sandalkow, i strasza ludzi chorych.
Tacy pocieszyciele dusz sa w wielu przypadkach bardzo przydatni, np. jesli kobieta traci piersi po raku czy kiedy umrze noworodek przy porodzie. Wiele osob potrzebuje wsparcia duchowego czy profesjonalnej pomocy psychologa, a ci pocieszyciele, nawet duchowni, sa specjalnie do tego szkoleni, bo w koncu nie kazdy jest wierzacy, kto takiej pomocy potrzebuje. Nie ma wiec smedzenia o jedynej slusznej, o zbawieniach i innych pierdolach, jest rzetelna pomoc w potrzebie. Nikt sie nie oglada na wyznanie, nikt nikogo o nie nie pyta, mimo ze szpital jest ewangelicki.
Facio postal, posmedzil, a ja doszlam do wniosku, ze nawet gdybym potrzebowala nie wiem jakiej pomocy, z jego uslug nie chcialabym korzystac. No nie zrobil na mnie dobrego wrazenia i juz. Grzecznie i z usmiechem podkreslalam, ze mam wszystko, pelna rodzine i pomoc bez konca i najmniej na swiecie potrzebuje pocieszyciela duchowego, a ten stal i wyjsc nie chcial. Ani chybi te moje kabaretki tak go zafascynowaly! Wreszcie sobie poszedl, a ja moglam odetchnac z ulga i wrocic do przerwanych zajec.
Kazdy szpital, czy to "cywilny" czy wyznaniowy, dysponuje sala skupienia (Andachtsraum). Jest to cos w rodzaju kaplicy albo swietlicy, w niektorych odbywaja sie regularnie (co nie znaczy codziennie) msze, na rownych prawach ewangelickie, czy katolickie. Czasem wisi na scianie krzyz, ale czesto jest tak, ze zostaje zawieszany dopiero przed nabozenstwem, zeby swoja stala obecnoscia nie dyskryminowal innych wyznan. Jest to bowiem sala dla wszystkich, miejsce do wyciszenia, a jak kto chce - modlitwy. Bywa, ze odbywaja sie tam jakies przedstawienia, odczyty albo zebrania. Na codzien jednak to miejsce ciszy i zadumy.
Jesli ktos ma potrzebe, moze sobie ksiedza zamowic, jesli jest miejscowy, to z wlasnej parafii, a jesli spoza miasta, to mu kogos zalatwia wedle wyznania. Oczywiscie nie musi uiszczac colaski, tu wszystkie uslugi koscielne sa gratis, nie po to placi sie podatek koscielny, zeby jeszcze dodatkowo placic, no chyba, ze ktos bardzo chce, to moze, ale nie musi. Malo tego, jesli sam jest w potrzebie, to mu kosciol finansowo pomoze. Brzmi obco, prawda?