Kibel dla slonia.

Ponad cwierc wieku temu, zaraz na poczatku naszego tu pobytu, trafilam przypadkiem na dziwna budowle w okolicach, gdzie mieszkalismy. Ani sie szlo dopytac, bo czlowiek jezyka nie znal, ani przeczytac o niej,  z tego samego powodu. Popatrzylismy, pocmokalismy nad dziwacznoscia tego czegos, sensem zbudowania i na dlugie lata zapomnielismy i jej istnieniu.
Jak zwykle przypadek sprawil, ze znow wpadla mi w oko, gdzies w internecie, a tytul byl tak intrygujacy, ze zaczelam grzebac w zrodlach, co to takiego jest. Wyposazona w wiedze, pojechalam szukac tego cudaka. Bardzo mgliscie kojarzylam, przy jakiej ulicy stoi, a ze jest to budowla spora i dosc charakterystyczna, bylam pewna, ze trafie bez problemu i nawet nie zadalam sobie trudu zobaczyc na planie miasta, gdzie ona tak naprawde stoi.
Zakotwiczylam auto i piechota udalam sie ulica pod gorke. Przeszlam kawal drogi do przecinajacej ja poprzecznej ulicy, bo dalabym sobie glowe uciac, ze budowla byla wlasnie na tym odcinku. Nie bylo. Byly za to jakies calkiem nowe domy mieszkalne, nowa szkola, ktorej na pewno wtedy nie bylo. Zwatpilam. Nie szlam juz dalej, poza poprzeczna ulice, bo wiedzialam, ze na koncu tej mojej stoi dom spokojnej starosci, a za nim nie ma juz nic. Wrocilam do samochodu i juz-juz mialam pojechac do domu, kiedy przypomnialam sobie, ze przeciez mam srajfona z wikipedia, nawigacja i wszystkimi tymi nowoczesnymi ustrojstwami, wiec choc nie wzielam ze soba okularow, jakos dalam rade odszukac, gdzie sie to cudo znajduje. Nie uwierzycie! Bylo dalej na tej mojej ulicy, jeszcze za domem starcow. Bylam juz tak blisko, ale zawodna pamiec kazala mi wrocic. Podjechalam wiec, bo juz nie chcialo mi sie od nowa piac pod gore i rzeczywiscie. Ulica wprawdzie sie konczyla na wysokosci domu, ale dalej prowadzila sciezka prosto do... kibla dla slonia (Elefantenklo), jak mieszkancy Getyngi zwykli nazywac przedziwnego ksztaltu budowle poswiecona Bismarckowi. Niemcy tak bardzo czcili swojego kanclerza, ze, by go uhonorowac, stawiali  niezliczone wieze, pomniki i miejsca pamieci. Oficjalnie ten sloniowy kibel nazywa sie kamieniem Bismarcka (Bismarckstein) i stoi sobie w lesie, nie sluzac zupelnie niczemu.

Pozniej juz nawet zwatpilam, czy to rzeczywiscie to samo, co widzialam dziesieciolecia temu, bo wydawalo mi sie, ze to stalo w polu, a tu tymczasem stoi w lesie. A moze ten las wyrosl przez ten czas, kiedy mnie tam nie bylo? Lazilam sobie po schodkach w gore i w dol, sama samiusienka w lesie i dziwowalam sie, jak rosliny daja sobie rade rosnac w najbardziej niesprzyjajacych miejscach, w szczelinach muru, a nawet na samym murze.

W koncu nie pozostal nawet skrawek nie zbadanego przeze mnie muru, wiec uznalam, ze wystarczy i poszlam sie przejsc po lesie.

Ale o tym juz nastepnym razem.