Powoli powracam.

Po odejsciu Kiry moj slubny plakal jak dziecko, ale jak to mezczyzna, dosc szybko otrzasnal sie z tej niemeskiej slabosci i co najmniej udawal, ze wszystko jest w porzadku.  Ale ja widzialam, ze bardzo cierpi, w koncu to on byl najukochansza osoba dla Kiry i spedzal z nia najwiecej czasu, podczas gdy ja musialam pracowac albo wybieralam sie sama na wyprawy fotograficzne.
Ja natomiast folgowalam sobie i plakalam poki mialam taka potrzebe i maz czul sie w obowiazku jeszcze mnie pocieszac i wymyslac dla mnie zajecia, zebym za wiele nie rozstrzasala. Wyganial mnie z domu, zabieral na spacery, ale w poczatkowej fazie i tak niewiele to pomagalo. Wprost przeciwnie, bo wszedzie, w kazdym miejscu byly wspomnienia. Przeciez z Kirunia przemierzylam wszystkie okoliczne pola, drozki, parki, jeziorka, ulice... Nie bylo miejsca, gdzie bysmy nie spacerowaly. Rzecz jasna nie zabieralam ze soba aparatu, bo przez lzy nie dostroilabym ostrosci, a poza tym jakos nie bylam w nastroju.

W fabryce rzucilam sie w wir pracy, bralam zastepstwa, wracalam do domu pozno i tak zmachana, ze tez juz nie mialam sily myslec, co mnie spotkalo i kogo mi w domu brakuje. W tej kwestii moj maz mial przechlapane, bo siedzial sam w domu i odpadly mu spacery z Kirunia, ktore byly glownym jego zajeciem. Wymyslalam dla niego jakies drobne prace domowe, male reperacje i takie tam podobne. On sam zrobil sobie generalne porzadki w swojej szafie, wiec wynika, ze i sam sobie wyszukiwal zajecia.
W piatek, dzien po uspieniu Kiry, wzielam sobie wolne w robocie, bo nie chcialam widziec ludzi, ani patrzec im w pelne wspolczucia oczy. Maz przed poludniem uciekl z domu, nie chcial tu byc, a ze kolega akurat potrzebowal pomocy, chetnie sie zglosil. Zostalam sama i tez bylo mi dziwnie.
Powoli sprzatalam caly Kirowy dobytek, pralam kocyki, reczniki, zeby moc je wszystkie pochowac.

Koszyczek postanowilam wyniesc do piwnicy, a kiedy tam zajrzalam, przepadlam. Balagan przerosl moje oczekiwania! Miejsca na koszyczek tak naprawde nie bylo, byla za to sterta zupelnie niepotrzebnych rzeczy, w tym najwiecej pudelek kartonowych, ktore to mialy sie przydac do ewentualnych wysylek. Do makulaturowego smietnika wynioslam trzy ogromne kartony pelne porozdzieranych i ugniecionych mniejszych. Skoro juz mialam miejsce na koszyk, postanowilam przy okazji posprzatac i powyrzucac jakies stare lampki, telefony analogowe i inne takie, co to mialy sie przydac, a od lat nie byly ruszane. Teraz w piwnicy lsni i blyszczy, a miejsca jest tyle, ze moge dolowac kolejne przydasie.
Tak wiec racje mieli tacy jedni, ze Arbeit mach frei.
Ale to nie nadmiar pracy pomogl mi najbardziej, dosc szybko i  w miare bezbolesnie wyjsc z kryzysu. Najwiecej do zawdzieczenia mam Wam. Jeszcze nie moge spokojnie i bez szlochania czytac Waszych komentarzy z tamtych dni i wpisow do ksiegi kondolencyjnej, ale to jedyna rzecz, ktora powoduje u mnie placz. Poza tym przeszlam przez ten smutny okres zadziwiajaco spokojnie, w przeciwienstwie do okresu po smierci Fusla. Cierpie tak samo, albo jeszcze bardziej poprzez przymus podjecia decyzji o uspieniu Kiruni, ale wtedy zostalam ze swoja rozpacza sama, bo wprawdzie bloga juz prowadzilam i nawet popelnilam poruszajacy wpis o Fuselku, ale byly to czasy, kiedy pisalam sama dla siebie, kiedy nie mialam czytelnikow i nie zostalam jeszcze przez Gosianke odkryta. Pisaliscie, ze nie ma odpowiednich slow, ze wszystko to banaly, a jednak dzieki Wam szybciej wstalam do pionu. Moze i nie ma odpowiednich slow, ale sama Wasza obecnosc, odczuwalne wspolczucie i wiedza, jak czlowiek sie w tym czasie czuje - to wszystko zdzialalo prawdziwe cuda.

Moze tez dlatego bylam spokojniejsza, a nawet poniekad dumna z siebie, ze oszczedzilam Kiruni strasznego losu samodzielnego zmagania sie ze smiercia i z bolem. Bylam przy nich obojgu, kiedy odchodzili, ale roznica jest nie do opisania. Przy Fuslu nie mialam jeszcze takich doswiadczen i bazowalam na wiedzy wetow, w przypadku Kiry moglam jej tego wszystkiego zaoszczedzic i pozwolic odejsc z godnoscia i bez cierpien.
Chcialam Wam wszystkim jeszcze raz najpiekniej podziekowac.