Poznali sie...

... na studiach w taki troche dziwny sposob. Na cwiczeniach on odsunal jej stolek, kiedy wstala, ona zas chwile pozniej usiadla... na podlodze. W tamtych zamierzchlych czasach studenci nie tykali sie tak od razu, obowiazywala swoista studencka etykieta.
- Kolega zabral moje krzeslo - jeknela obolala, rozcierajac z grymasem bolu potluczone siedzenie.
- Kolezanka pozwoli, ze sie przedstawie... - zaczal z nadzieja, ale ona strzelila focha na takie konskie zaloty i odwrocila sie zniesmaczona.
Dlugo musial zabiegac o jej wzgledy, byl jednak uparty i nie wyobrazal sobie, ze moglby nie osiagnac raz wyznaczonego celu. Byl bardzo ambitny, w kazdej dziedzinie, rowniez w zyciu prywatnym, wiec cierpliwie zalecal sie do chudziutkiej kolezanki z blond wlosami, tak nieprzejednanej po tej nieszczesnej pierwszej probie zblizenia.
W koncu zaczeli ze soba "chodzic", choc wtedy zapewne bardziej wlasciwe byloby okreslenie "sympatyzowali ze soba" czy "mieli sie ku sobie". Niewiele bylo czasu na spedzanie go razem, on czynnie uprawial sporty, gral w koszykowke w studenckiej druzynie, w aeroklubie zarazil sie pasja szybownictwa, ona zas udzielala korepetycji, zeby zarobic na wlasne potrzeby i podreperowac nieco domowy budzet. Rodzinom obydwojga nie powodzilo sie szczegolnie dobrze, jedna stracila wszystko w wojennej zawierusze, druga miala na utrzymaniu zbyt wiele osob.
Na przedostatnim roku studiow postanowili sie pobrac. Byly to czasy, kiedy do urzedu stanu cywilnego mozna bylo wejsc ot, tak, z ulicy i wziac slub, bez czekania i zapowiedzi. Tak wlasnie zrobili, poprosiwszy o swiadkowanie dwoch kolegow z roku, w pelnej konspiracji przed rodzinami, bez pompy, bez zdjec nawet. Chcieli zaoszczedzic rodzicom wydatkow i zapozyczania sie na stroje i wesele. Ze swiezym swiadectwem slubu poszli powiadomic rodziny po fakcie.
Ten slub wzieli jeszcze na studiach wlasciwie tylko po to, by na jej dyplomie magisterskim widnialo juz nowe nazwisko.
Poczatki nie byly latwe, obrone pracy magisterskiej realizowali juz jako przyszli rodzice, pozniej dostali skierowanie do pracy, bez wyboru. Takie byly czasy, trzeba bylo studia odpracowac. On, jako bardzo dobry student, zostal na uczelni jako asystent, ona musiala dojezdzac do pracy w pobliskim miasteczku. Troche sie szarpali, bo po urodzeniu sie dziecka tak zorganizowali sobie prace, ze praktycznie oddawali sobie pocieche na przystanku tramwajowym i tyle sie widzieli.
On w koncu przeniosl sie do przemyslu, bo praca na uczelni, jakkolwiek nobilitujaca, nie przynosila spodziewanych dochodow, a urzadzac sie trzeba bylo od zera.
Lata mijaly, dziecko opuscilo dom rodzinny, zostali sami. Kiedys tam, na poczatku, bywaly nieporozumienia, fochy, sprzeczki, nigdy jednak nie bylo przemocy ani wrzaskow. Pozniej sie dotarli, goraca milosc przerodzila sie w niezawodna przyjazn i wzajemny szacunek. Im byli starsi, tym bardziej jedno potrzebowalo drugiego, zawsze sie wspierali, jedno za drugie oddaloby zycie.
W miedzyczasie pojawily sie wnuki, mieli wiec zajecie i radosc, bylo kogo rozpieszczac, gdyz taka wlasnie jest rola dziadkow. Wnuki rosly, coraz rzadziej u nich bywaly, wielka odleglosc zaburzyla nieco wiezi rodzinne.
Tego dnia, w 60 lat po tamtym studenckim slubie, on wyszedl rano z domu pod pretekstem kupowania jak codzien gazety. Tym razem jednak byl umowiony przy kiosku z dostawca kwiatow. Ona jeszcze spala, miala problemy z bezsennoscia, czasem zasypiala dopiero nad ranem. Obudzil ja ciezar 60 czerwonych roz na klatce piersiowej. Rozplakala sie z radosci...
Ona to moja matka, on moj ojciec. 15 wrzesnia tego roku obchodzili swoje diamentowe gody. Niestety nasz prezent, ktory Wam juz pokazywalam TUTAJ, uzupelniony kilkoma drobiazgami i wyslany 10 dni przed jubileuszem, dotarl dopiero dzien po. Z drugiej strony dobrze, ze w ogole go dostali, bo mogli nie dostac, "zaginalby" po drodze albo co.