Wspominalam juz...?

Pewnie, ze wspominalam, co tydzien o tej porze sobie wspominam, choc nie publikuje, zeby Was nie zanudzac. Ale wspomne po raz kolejny: NIE LUBIE PONIEDZIALKÓW !!! W ten poniedzialek po raz kolejny przekonalam sie, ze czynie slusznie.
Po pierwsze: poniedzialek sam w sobie, po drugie: pogoda straszliwa, ziab i deszcz, a po trzecie: z pracy wracalam tak dlugo, jakbym wracala z bieguna polnocnego albo innej Australii. Juz po drodze nie moglam przejechac skrzyzowania, bo stala na nim policja i regulowala ruchem. Skierowali mnie przymusowo tam, gdzie w ogole nie chcialam pojechac. Po kluczeniu uliczkami, ktore widzialam po raz pierwszy w zyciu, bo sie tam nigdy wczesniej nie zapuszczalam, w koncu wyjechalam na znana mi ulice. A tam... jesusmaria! Korek jak stad do Honolulu! Wloklam sie zolwim tempem, musialam stac na kazdym skrzyzowaniu na co najmniej trzech swiatlach, bo nie bylo mozliwosci opuszczenia go. Korek zdawal sie w ogole nie poruszac do przodu.

Uczynilam rzecz niedozwolona i uzylam, siedzac za kierownica, telefonu, zeby sfocic ten armagiedon. Nudzac sie, zalowalam, ze nie pojechalam inna droga. Jak sie pozniej okazalo, "inna droga" byla jeszcze bardziej zatkana od tej, ktora sie poruszalam, a raczej, na ktorej stalam.
Kiedy wreszcie dotarlam do glownej ulicy, skad do domu mialam juz kilka krokow, zobaczylam, ze i ona jest totalnie zakorkowana, na szczescie w kierunku przeciwnym.
Co sie okazalo. Otoz wydarzyl sie jakis ciezki wypadek akurat miedzy polnocnym a poludniowym wjazdem do miasta i caly ruch z autostrady zostal przekierowany przez ciasne ulice Getyngi. Ludzie jezdza tak nieostroznie, ze glowa mala! Dwa auta zderzyly sie tak mocno, ze jednemu silnik na asfalt wylecial. Ciekawe, JAK mogly sie zderzyc, jadac w jednym kierunku? Ekwilibrysty jakies.
Apdejt: i wszystko jasne! Dwie baby sie stukly, w tym jedna ze Szwecji. Fajny urlop miala, a i tak powinna sie cieszyc, ze przezyla i tylko w szpitalu lezy.

Zrodlo

Dopiero w takich ekstremalnych przypadkach czlowiek zdaje sobie sprawe, jak wielki ruch panuje na autostradzie, kiedy cala ta blaszana nawala musi przedostac sie przez miasto.
W tym samym czasie maz byl w drodze z Najstarsza jej samochodem. Po tej operacji chodzi na fizjoterapie, musiala tez pojsc do dochtora po przedluzenie zwolnienia. Zdolalam w pore zlapac ich telefonicznie i przekierowac na objazd, zeby tylko nie wpadli w pulapke korkowa na naszej glownej ulicy. Corka chciala jeszcze przy okazji zawiezc zwolnienie do pracy, ale jej szczerze odradzilam, jako ze praca jej miesci sie wlasnie przy tej pechowej ulicy, niedaleko nas. Maz odwiozl ja prosto do jej domu, przywiozl zwolnienie, ktore ja na piechote zanioslam do jej pracy. Szybciej bylam, niz gdybym probowala pojechac autem.
Pozniej juz tylko siedzialam w kuchni i obserwowalam przez okno ulice. Mimo ze autostrada podobno byla juz przejezdna, korki trwaly do poznych godzin wieczornych. Caly czas przed oknami przesuwala sie wolniutko niekonczaca sie kawalkada aut.

Malo widac posrod tej zieleni, musicie wiec uwierzyc mi na slowo, ze tych aut jest tam zatrzesienie. Halas calkiem wyprowadzil mnie z rownowagi. I jak tu lubic poniedzialki?
No i jeszcze wieczorem nastapilo ukoronowanie tego cudnego dnia: Bulka oszczala kanape.
Ide sie zabic.
Na smierc!