Wscieklizna.

To, co ostatnio przezylam we wlasnym domu, zacmilo swoim rozmiarem zamachy w Paryzu i udaremniony zamach w Hannoverze. Wyhodowalam prawdziwego potwora na wlasnym memlonie!
Ale od poczatku.

W ubieglym roku Bulczyk zostal zaszczepiony w pazdzierniku, a Kira z Miecka w listopadzie. W tym pomyslalam sobie, ze miesiac zwloki Bulce nie zaszkodzi, a ja bede mogla zaszczepic wszystkie trzy za jednym zamachem. Zrobilam jednakowoz jeden niewybaczalny blad.
Kiedy Bulka zawitala w nasze progi, po dluzszym czasie separacji kotow w roznych pomieszczeniach, zaczelam je przyzwyczajac do bycia razem, trzymajac Bulke w salonie w jej kontenerku. Miecka latala wsciekla dokola, syczala na kontenerek i chyba od tamtej pory ta Bulkowa klateczka bardzo zle sie jej kojarzy. Juz w ubieglym roku, kiedy mialam wiezc Bulczyka na szczepienie i kontenerek stanal w przedpokoju, Miecka na jego widok dostala takiego wqrwa, ze glowa mala. Powinnam byla to przewidziec, kiedy w tym roku przynioslam do mieszkania oba kontenerki naraz. Kolej rzeczy powinna wygladac tak, ze najpierw przyniesc do domu Mieckowy, zapakowac ja do niego (co jest nie lada wyzwaniem samo w sobie), a kiedy juz bezpiecznie by w nim siedziala, przyniesc kontener Bulkowy i zapakowac drugiego kota.
Kiedy oba kontenerki stanely w pokoju, Bulka wlazla do swojego natychmiast sama, zamknelam ja w nim i zajelam sie polowaniem na coraz bardziej wsciekla i syczaca Miecke. Moj optymizm jest naprawde zadziwiajacy! A w naiwnosci moglabym startowac w mistrzostwach swiata, z duza szansa na wygrana.

Miecka bowiem tak bardzo zdazyla sie nakrecic, ze nie pozwolila w ogole do siebie podejsc, warczala na mnie ostrzegawczo, uciekala, a ze nie bardzo miala gdzie, bo przezornie pozamykalismy inne pokoje, wiec byla tym bardziej wsciekla. Uwierzcie mi, nigdy wczesniej jej takiej nie widzialam. Miecka ma nielatwy charakter, ale jest tez niezwykle wrazliwa i bardzo do mnie przywiazana. Jestem jedyna osoba, do ktorej przychodzi na kolana, a w lozku kladzie sie na mnie na wierzchu. Tym razem jednak zachowywala sie, jakbym byla obca i chciala jej zrobic nie wiem jaka krzywde. Ona walczyla o zycie! Basowo warczala na mnie, a dotknieta zaatakowala! Dobrze, ze zdazylam odsunac reke, bo znow musialabym witac sie z SORem. Wzulam wiec grube zimowe rekawice i nawet ja zlapalam, ale szybko wypuscilam w obawie o wlasne zycie. Ten kot chcial mnie zamordowac!!!
Nie pozostawalo mi nic innego, jak dac jej spokoj i nie stresowac kota wiecej tego dnia. Pojechalismy do ludozercy tylko z Bulka i Kira, zostawiajac Miecke sama w domu, zeby sie uspokoila. Kiedy wrocilismy, czujnie zostawiajac Bulczany kontener na klatce schodowej, Miecka byla juz prawie spokojna, lasila sie i ocierala, ale dotknieta, troche jeszcze warczala, cichutko i krotko, ale jednak. Dalam wiec spokoj probom pieszczot i tylko do niej gadalam.
Wieczorem przyszla do mnie do lozka, jakby nigdy nic, a od nastepnego dnia pozwalala juz glaskac sie bez ograniczen.
Poczekamy z tydzien i ponowimy probe zapakowania Miecki. Ona wprawdzie nie lubi ruszac sie z domu i zawsze przez cala droge nieprzerwanie jojczy wnieboglosy, ale nigdy jeszcze, przez cale swoje 8-letnie zycie nie odwalila nam takiego przedstawienia.