Moje zalety?

Do napisania tego posta zainspirowal mnie post Sonic, gdzie proszono nas o wymienienie wlasnych zalet. Nie jest to latwe zadanie mowic o sobie w superlatywach, traci (tronci) to troche samochwalstwem, czlowiek nie chcialby byc poczytany za egocentryka, skupionego na wlasnym geniuszu i dobru, jakim emanuje.
Komentarze byly rozne, od wycofanych po otwarte opisanie tego, co piszacy uznal u siebie za ceche pozytywna. Ja spontanicznie napisalam, ze jakie znowu zalety, skoro mam same wady. A potem gleboko sie nad wszystkim zastanowilam, dlaczego moja samoocena jest tak niska, co jest tego przyczyna? I wpadlo mi do glowy, ze niemaly wplyw na moje dzisiejsze niskie poczucie wlasnej wartosci mialo dawniejsze podcinanie mi skrzydel i wieczne krytykowanie ze strony rodzicow, zwlaszcza ojca. W jego oczach nigdy nie bylam dostatecznie dobra, zawsze moglam byc lepsza. A ja sie tak staralam! Nie pamietam przez cale swoje zycie, zebym choc raz zostala przez niego pochwalona, zeby choc wspomnial, ze jest ze mnie dumny, ze mnie kocha, ze za mna stoi i zawsze bedzie mnie wspierac poki zycia. Nie zeby nie wspieral czy nie kochal, ja wiem, ze nawet bywal ze mnie dumny, ale tego nie mowil, choc ja tak bardzo tych slow potrzebowalam. Potrzebowalam, zeby wyrobic w sobie to poczucie wlasnej wartosci, pewien rodzaj dumy, ze jestem jaka jestem, bez wzgledu na moje wady. A wyrobiono we mnie permanentne niedowartosciowanie, kompleksy poczucie, ze zawsze osiagam mniej niz moglabym osiagnac.
Podobnie dzieje sie w moim malzenstwie. Ja wiem, ze slubny mnie na swoj sposob kocha, szanuje i podziwia, bo gdyby tak nie bylo, juz dawno nie bylibysmy ze soba. Ale ja chcialabym to uslyszec, takie male dobrze, ze jestes.
Nauczona wlasnym doswiadczeniem, swoim dzieciom nie szczedzilam pochwal i wyznan. Dzieki temu wyrosly na samodzielne i przebojowe kobiety, swiadome wlasnej wartosci, bez kompleksow i poczucia, ze nie sa dostatecznie dobre. Jak ja.