Ostatnia prosta.

Kira i Fusel w Hamburgu

Nie ma jej, nie ma juz jej rzeczy osobistych, a jednak dom jest jej pelen. Pozostal zapach na dywanie, wszedzie jeszcze sa jej klaczki, ktore z pietyzmem podnosze z podlogi i przytulam. Wciaz ja slysze, jej posapywanie, stukanie pazurkami o laminat - to nie sa omamy sluchowe, ja to naprawde slysze, ale kiedy sie odwracam, wzrok trafia w pustke...
Ogladam zdjecia, czytam o niej wpisy na blogu i stale zadaje sobie pytanie, dlaczego wlasnie ja musialo spotkac tyle nieszczesc, tyle chorob, tyle bolu i cierpien. Patrze na daty i staram sie dojsc, kiedy zaczela sie jej ostatnia prosta, ta wyniszczajaca smiertelna choroba, a wlasciwie zespol chorob, majacych ze soba powiazania i wynikajace jedna z drugiej. Moze powinnismy przed laty pozostawic niektore sprawy samym sobie, moze bylismy przewrazliwieni i nadopiekunczy, pchajac ja z jednej operacji w nastepna...

Bywala "za granica" - tu w Polsce na zlocie forum NIE

Mam Kiruni naprawde wiele do zawdzieczenia, bo to ona po strasznej smierci Fusla uratowala mnie przed popadnieciem w najgorszy ze stanow psychicznych, byc moze nieodwracalny. Ona tulila sie do mnie, zagladala w oczy, rozumiala, dawala zajecie, odciagala mysli od przezytej tragedii. Tym samym przetrwalam zalobe i traume znacznie lzej i szybciej, choc blisko dwa lata trwalo, zanim moglam mowic o smierci Fusla bez placzu. Fusel odszedl w poniedzialek, a juz w czwartek Kira zamieszkala z nami, co wtedy wydawalo mi sie czyms w rodzaju zdrady czy, lepiej to ujmujac, nielojalnosci w stosunku do dopiero co utraconego przyjaciela, dzisiaj jednak, z perspektywy czasu wiem, ze byla to sluszna decyzja. Na pewno nie postapilabym tak, gdyby chodzilo o nieznanego mi psa, np. ze schroniska. Jednak Kire znalam od kilku lat, znal ja tezFusel, a splot okolicznosci sprawil, ze adopcja Kiry przez nas musiala zostac przyspieszona.

Zwiedzala z nami wiele miejscowosci

Teraz nie ma szansy na zadnego pocieszyciela, pozostala gora dlugow do splacenia , wiec nierozsadnym byloby pakowac sie w nowe wydatki. Zreszta i tak, kiedys... po pieska pojedziemy do Polski. Widocznie niemieckie schroniska wola przetrzymywac psy dluzej, niz oddac do adopcji szybciej, ale taniej, a mnie ani nie stac na wydanie 250 euro plus zakup wyprawki, ani nie mam ochoty tyle wydawac. Zreszta i tak nie bylabym w stanie zniesc na razie nowego, nieznanego psa w domu. Dla mnie czas sie zatrzymal, stracilam motywacje do wszystkiego, jestem chora, psychicznie i somatycznie, poruszam sie jak zombie i najchetniej bym umarla.

Zaliczyla Morze Polnocne

Pokonywala niezlomnie setki kilometrow

Uwielbiala plywac

Statkami tez

Pomagala nam zbierac grzyby

Byla w ZOO w Hannoverze

Z Miecka sie lubily

Grudzien 2013 - pierwsza operacja (amputacja listwy mlecznej)

Znak pokoju z Bulczykiem

Maj 2014 - druga operacja (rakowa narosl na zadku)

Wrzesien 2014 trzecia operacja (zerwane wiezadlo w kolanie)

Styczen 2015 - czwarta operacja, amputacja drugiej listwy mlecznej i kastracja)

Jeszcze po tej operacji zdolala sie podzwignac, choc dalo sie zauwazyc pierwsze oznaki oslabienia

Czesciej odpoczywala na spacerach, ale parla dzielnie do przodu na dluzszych dystansach

Jedno z nielicznych zdjec razem, bo to ja na ogol stalam za obiektywem

Latem czesto bywalismy na psim kapielisku

Jeszcze brykala z Placzkiem

A potem byl ten paraliz nerwu twarzowego

Chodzila juz tylko na krotkie przechadzki, powoli i z odpoczynkami po drodze

7.XI.2015, kiedy popsulam sobie kolano

Lapalysmy razem grudniowy wschod slonca

Koniec grudnia 2015 piata operacja wyjmowania ciala obcego z zoladka.

Od tamtej pory nie byla juz praktycznie na zadnym dluzszym spacerze, jedynie zalatwiala sie w okolicach domu, co poskutkowalo skarga do administracji. Kiedy juz wiedzialam, ze nastepnego dnia ja strace, zrobilam jej ostatnie zdjecia.

1.VI.2016

Byla bardzo slaba, nic juz nie jadla, byla wynoszona przed dom na siusiu. Przez cale zycie nie wycalowalam i nie wymizialam  jej wiecej niz przez te dwa ostatnie dni. Czas spedzalam przy niej na podlodze, nie jadlam, wegetowalam na kawie i papierosach, a w dzien jej smierci pozarlam tyle tabletek na uspokojenie, ze powinnam zejsc. Nie zeszlam jednak niestety, a tabletki niewiele pomogly, nie zamulily mnie ani troche.
Maz zmusza mnie do wychodzenia z domu, ciagnie na spacery, a ja wszedzie widze miejsca, gdzie bywalam z Kira, doslownie wszedzie. I kiedy po raz kolejny dociera do mnie, ze juz NIGDY... znow chcialabym umrzec. Widok innych psow tak mnie boli, ze musze odwracac glowe. Dlatego tez niewiele zagladam na blogi, gdzie sa zywe i szczesliwe pieski. Placzek tez na razie nie ma do nas wstepu, nie znioslabym jego obecnosci.
Aparat lezy, ostatnie zdjecia to te z Kirunia, nie chce go nawet brac do reki, a kiedys nie do pomyslenia bylo wyjsc z domu bez niego.
Wiem, ze show must go on, ale dla mnie na razie czas stanal w miejscu, choc bede w koncu musiala isc do pracy i udawac, ze zyje normalnie... Nie zyje...