Dwa kufry.

Starsze byly ode mnie, znalam je wiec od urodzenia. U moich dziadkow sluzyly do przechowywania rzeczy nietakbardzopotrzebnych, ale szkodaichwyrzucic. Polegiwaly wiec jak nie na strychach, to w innym pawlaczu. Kiedy nadchodzila pora kolejnej przeprowadzki, a trzeba Wam wiedziec, ze dziadek jako wojskowy przenoszony byl wielokrotnie, najczesciej pozbywaly sie swojej zawartosci rzeczy nietakbardzopotrzebnych, ktore nagle okazywaly sie zupelnie zbedne w nowym miejscu zamieszkania - i sluzyly za pudla przeprowadzkowe.

Ostatnia ich wielka przeprowadzka miala miejsce w roku 1990 z Warszawy do Lodzi, kiedy babcia

zlikwidowala wszystkie swoje sprawy w stolicy i przeniosla sie do moich rodzicow do Lodzi, czyli wrocila do korzeni, bo tam wlasnie sie urodzila. Miala juz wtedy blisko 80-tki i podupadala na zdrowiu, nie powinna wiec dalej mieszkac sama. Od tamtego czasu kufry lezaly w kanciapie i nadal sluzyly do przechowywania rzeczy nietakbardzopotrzebnych, ale takich, ktore nie powinny sie kurzyc, tym razem maminych.
Dla mojego taty byly cenna pamiatka, jedna z nielicznych, ktore zostaly po jego ojcu, nie bylo wiec mowy, zeby sie ich pozbywac, choc wcale nie byly ladne ani reprezentacyjne. Nie byly tez jakimis cennymi antykami, ot zwykle kufry nadgryzione zebem czasu, rozlicznymi przeprowadzkami miedzymiastowymi i miedzynarodowymi. Byly za to nieocenione wlasnie do przechowywania tych nietakbardzopotrzebnych klamotow.
Kiedy tato zmarl, mama zabrala sie do generalnych porzadkow i sukcesywnego wyrzucania z domu przeroznych rzeczy, ktore tylko zalegaly, zgodnie z dewiza, ze moze kiedys sie przydadza. Tak jej pozostalo z czasow, kiedy niczego nie mozna bylo dostac normalnie w sklepie i gromadzilo sie rozne roznosci. Z likwidowanych mieszkan (mojego i babci) zatrzymala zastawe, gary, czajniki, posciele, obrusy i takie tam. Teraz postanowila zrobic z tym porzadek. Wynosila pojedynczo, stawiala obok kontenerow na surowce wtorne i za kazdym razem wszystko znikalo.
Kiedy bylam w Polsce, spytala mnie, czy reflektuje na te kufry. Moze i bym je wziela, tylko JAK? A poza tym, gdzie bym je zmiescila w moim malenkim mieszkaniu? Rada w rade, sfocilam je i dalam na fejsa z pytaniem, kto chcialby je przytulic, pod warunkiem jednak, ze odbior bylby wylacznie osobisty. Zglosily sie dwie chetne osoby, a ja juz wtedy wiedzialam, ze kufry trafia w dobre rece. Nie pisze, kto przytulil moje pamiatki, niech te osoby same napisza na blogach, jesli chca.
A skad w ogole wziely sie te kufry w naszej rodzinie? Otoz moj dziadek, ktoremu poswiecilam kiedys ten post (KLIK), zostal po demobilizacji w Szkocji i najpierw probowal tam  zycie ukladac, a kiedy nie wyszlo, przypomnial sobie o rodzinie w Polsce. Przez czas pobytu na wyspach zdazyl zaopatrzyc sie w sporo cywilnych ciuchow, wiec gdy nadeszla pora przeprowadzki, musial zorganizowac sobie cos do przewozu szkockiego dobytku i wszedl w posiadanie tychze kufrow. Nie wiem, czy kupil uzywane, czy tez nowe, ale stawiam na uzywane. Z wygladu sa to typowe kufry kolonialne. Zeby bagaz nie zagubil sie po drodze do Polski, na wiekach napisano adres, pod ktory mialy trafic. Przetrwal do dzisiaj, dobre szkockie farby!

 Nie jestem pewna, ale domyslam sie, ze litera C ma cos wspolnego z cargo. Jeden z kufrow ma w drodku scianke dzielaca gore z dolem, pewnie zeby sie klamoty nie pogniotly.

Rzeczy, ktore ze soba przywiozl, nosil jeszcze przez wiele lat w Polsce. Nawet ja pamietam niektore, ponadczasowo klasyczne garnitury, tweedy, marynarki, krawaty, buty, dwa welniane szlafroki, w tym jeden oryginalny z welny wielbladziej. Z niego uszylam po latach spodnie dla mojej pierworodnej.

Wszystko to spisalam na prosbe nowej wlascicielki. Nie jest to wyczerpujaca wiedza, bo polegam jedynie na wlasnej pamieci i urywkach rodzinnych rozmow. Ale co najmniej staralam sie przyblizyc historie tych dwoch kufrow, ktore duzo widzialy i wiernie rodzinie sluzyly.