Tragedia na jeziorze Gardno.

Przy okazji niedawnej smierci dwoch harcerek z Lodzi podczas niespotykanie gwaltownej nocnej burzy w Suszku, chcialam przypomniec o ogromnej tragedii, jaka wydarzyla sie w lipcu 1948 roku. I tym razem ofiarami byly lodzkie harcerki, tyle ze ofiar bylo znacznie wiecej.
Tego lipcowego dnia harcerki z 15 Lodzkiej Druzyny Harcerskiej, przebywajace na obozie w Gardnie Wielkiej oczekiwala wielka atrakcja, mialy poplynac lodzia na druga strone jeziora Gardno. Dla dziewczynek nie majacych na codzien do czynienia z woda, bylo to wielkie wydarzenie, z trudem mogly doczekac wyplyniecia. Bylo ich za duzo, by zmiescily sie w kutrze i holowanej przez niego lodzi plaskodennej, wiec podzielono je na dwie grupy. Jedna z nich miala plynac do Rowow lodziami, druga droga ladowa na wozach, a wracac mialy odwrotnie.
W grupie, ktora jechala wozami byla miedzy innymi harcerkami 16-letnia druhna Zosia. Wozy ruszyly, a grupa lodkowa czekala z powodu jakichs problemow technicznych. Niestety ktos nie zastanowil sie w pore, jakie niebezpieczenstwo niesie ze soba przeladowanie lodzi, na ktorych bylo maksymalnie miejsca dla 20 osob, a do ktorych scisnieto ponad dwa razy tyle, bo 42 osoby. Byla wsrod nich nauczycielka Eugenia Leszewska i jej dwie bratanice nazywane przez harcerki Muchomorkami z racji noszonych przez nie czerwonych czapeczek w kropki.
Na srodku jeziora jedna z lodzi zaczela przeciekac, zaczeto wiec przenosic pasazerki na te druga, ktora niestety nie wytrzymala przeciazenia i tez sie wywrocila. Wtedy nie zawracano sobie glowy kamizelkami ratunkowymi czy jakimkolwiek innym zabezpieczeniem dla nie umiejacych plywac harcerek, byly to lata powojenne, brakowalo wszystkiego. Rozpetalo sie pieklo i te dzieci, ktore albo plywac umialy, albo jakos trzymaly sie na powierzchni, zostawaly wciagane pod wode przez inne, ktore walczyly o zycie. Mieszkancy okolicznych wsi, glownie rybacy, ruszyli na pomoc tonacym, wyciagali je z wody, ale kto wtedy slyszal o reanimacji. Wiele dzieci mozna bylo tym sposobem wyrwac smierci, nie udalo sie. Wiecej o katastrofie mozna przeczytac TUTAJ.

Zrodlo

Zosia i inne dziewczynki, ktore jechaly na wozach, byly w ciezkim szoku. Jakos zawiadomiono rodzicow, ale bez szczegolow, ktore dzieci nie zyja, a ktore ocalaly. Matka Zosi i zapewne wiele innych matek odchodzily od zmyslow, zanim nie upewnily sie, ze ich dzieci pozostaly przy zyciu.
Nie bylo psychologow na zawolanie, panowal ogolny chaos i niewyobrazalna zaloba. Niedlugo pozniej odbyl sie wspolny pogrzeb wiekszosci zmarlych harcerek. Spoczywaja jedna obok drugiej na Starym Cmentarzu w Lodzi. Juz jako dziecko czesto chodzilam z mama na ich groby i z pierwszej reki sluchalam o tej niewyobrazalnej tragedii. Bo druhna Zosia to nikt inny jak moja mama.
Miala naprawde wielkie szczescie, ze trafila do tej wozowej grupy, w przeciwnym razie z pewnoscia bym sie nie urodzila...

Dziennik Lodzki z 1948 roku

Wszystkie zdjecia mozna powiekszyc kliknieciem.