Dziwidlo zakwitlo!

W piatek znow podjechalam do ogrodu botanicznego, zeby na wlasne oczy przekonac sie, jak daleko jest z dziwidlem. Wprawdzie codziennie wchodze na ich strone internetowa i nadziwic sie nie moge, jak szybko toto rosnie. Przed dwoma tygodniami mialo niespelna metr, teraz (w piatek 2 marca) juz 1,80. Z tym, ze w ostatnich dniach lekko zwolnilo przyrost, za to ten jego okwiat, taki pojedynczy nakrapiany jakby-lisc, zaczal wiednac. A to znak, ze kwitnienie juz blisko.
Niestety, coraz wiecej ludzi interesuje sie tym kuriozum i tym razem nielatwo znalazlam miejsce do zaparkowania, a w szklarni moglam tylko pomarzyc o zblizeniu sie do kwiatu. Miejsca niewiele, a ludzi od groma, slyszalam nawet jezyk angielski, wiec zainteresowanie jest z calego swiata.

Kamera uniwersyteckiego biura prasowego obserwuje wzrost dziwidla na biezaco

Widac juz przebarwienia platka (raczej plata) kwiatu

Okwiat zaczyna wiednac na brzegach

Juz ogloszono, ze w dniu kwitnienia ogrod botaniczny bedzie otwarty do polnocy, zeby wszyscy chetni mogli zobaczyc (i powachac he he he) ten wyjatkowy kwiat. TUTAJ mozecie porownac jego wyglad sprzed dwoch tygodni.
Taki to poscik przygotowalam w piatek wieczorem i chcialam go puscic w poniedzialek, nawet go sobie juz zaprogramowalam. A tymczasem...

Jak codziennie, w sobote rano rowniez zajrzalam na strone naszego ogrodu botanicznego, zeby zobaczyc, jak ma sie dziwidelko. No mialo sie, ale specjalnej roznicy w stosunku do dnia poprzedniego, nie bylo. Pomyslalam wiec, ze pewnie w sobote jeszcze sie nic nie wydarzy. Nie dalo mi nawet do myslenia zdjecie na fb naszej lokalnej gazety, Göttinger Tageblatt (ponizej ich zdjecie), gdzie pokazywano kolejke do szklarni. Zamiescilam na swoim profilu notatke nastepujacej tresci:

Mialam wczoraj duzo szczescia, bo wprawdzie dostep do samego dziwidla byl utrudniony, ale co najmniej do szklarni weszlam bez przeszkod. Dzisiaj wyglada to tak jak na zdjeciu, okres oczekiwania ok. 20 minut.

To bylo ok. godziny 17.00, a niecale dwie godziny pozniej przypadkiem wpadla mi w oko notatka na innej lokalnej stronie, ze dziwidlo juz kwitnie. Tak sie wydarlam, ze chlop malo zawalu ze strachu nie dostal. W locie chwycilam aparat i pomknelam przez pustawe ulice do ogrodu botanicznego.Tym razem nie szukalam juz miejsca postojowego na ulicy w poblizu ogrodu, tylko wjechalam w miescie na podziemny parking. I jak sie okazalo, to byla dobra decyzja, bo wokol nie bylo ani jednego wolnego skrawka. Kiedy weszlam na teren, zwatpilam, bo kolejka byla gigantyczna, ale grzecznie ustawilam sie na jej koncu. Naiwnie oszacowalam ja na godzine stania, a stalam dwie.

Pierwsza godzina jakos jeszcze zleciala, pozniej robilo mi sie coraz zimniej, glownie w stopy i rece, choc mialam na sobie rekawice. Obok mnie staly dwie kobity w wieku srednim i bardzo mloda dziewczyna. Czekanie skracalysmy sobie podskakiwaniem i rozmowami, choc w troche gorzkim nastroju. Mowie: no tak, wprawdzie zobaczymy dziwidlo, ale jutro mamy gwarantowane zapalenie pluc z powiklaniami. Na co jedna z kobiet: a na nagrobkach umieszcza nam napis ZOBACZYLA DZIWIDLO I UMARLA. Jak Neapol. Tak sobie urozmaicalysmy stanie i posuwanie sie do przodu o centymetry, a im blizej wejscia, tym jakby wolniej.

Te zdjecia sa kiepskie, bo robilam je telefonem, nie chcialam wyjmowac aparatu, bo po wejsciu do szklarni z mrozu od razu by mi zaparowal, a czasu na czekanie az para zejdzie z obiektywu - nie bylo. Wreszcie znalazlam sie w srodku, ale do kwiatka bylo jeszcze kilka metrow. Jednak smrod padliny rozchodzil sie do samego wejscia. Dopadly mnie lekkie mdlosci, wiec stalam z chusteczka przy nosie. Pozniej dowiedzialam sie od pracownicy ogrodu, ktora stala na strazy tego skarbu (ludzie, gdyby mogli, wlezliby do samej donicy), ze teraz wcale tak intensywnie nie smierdzi, jak ok. poludnia, kiedy kwiat dopiero co sie rozwinal, bo najwiekszy odór wylecial juz w powietrze i jego intensywnosc lekko zmalala. No nie wyobrazam sobie, jak cuchnal wczesniej. Przypominam, ze kwitnienie odbywa sie przez jedna noc, wiec roslina nie ma wiele czasu, zeby przywabic zapylajace ja padlinozerne insekty, stad ta intensywnosc smrodu. Stojac tam, o dziwo, w koncu sie do tego morowego powietrza przyzwyczailam i zapaszek zupelnie przestal targac moimi wnetrznosciami.
Kolejka posuwala sie dosc opieszale, kazdy bowiem postal chwile przed kwiatem, robil zdjecia i chcial sie naogladac na zapas, bo nie wiadomo, kiedy znow bedzie okazja zobaczyc to kuriozum, ktore zakwita raz na kilka lat. Po drodze zobaczylam drugi egzrmplarz Titanwurz i gdyby nie tabliczka informacyjna, nie zgadlabym, ze to ta sama roslina.

To ta gola lodyga obok tabliczki informacyjnej

Wyglada jak mlode drzewko

Jego korona

Nie wiem, jak to sie ma do wyrastajacego bezposrednio z ziemi gigantycznego paka (ponka) kwiatowego, nie jestem w stanie sobie tego wyobrazic ani jednego z drugim polaczyc, ale to tez jest Titanwurz.
Wreszcie zaczelam widziec poprzez  inne rosliny ten charakterystyczny falliczny srodek kwiatu.

Balam sie tylko, ze cala przesiakne tym trupim zapachem i bede musiala wszystkie klamoty prac i dezynfekowac, ale jakos nie wlazl mi w ubranie. I wreszcie...

A z tylu juz napieral tlum nowych ciekawskich, wiec trzeba bylo isc naprzod, czyli do wyjscia. Dwie godziny na mrozie, kwadrans w srodku i minuta przy kwiatku - oto bilans mojej sobotniej eskapady do ogrodu botanicznego. Kiedy wyszlam na zewnatrz, zobaczylam jeszcze wieksza kolejke od tej, w ktorej ja stalam, ciagnela sie do samego wejscia glownego. Ciekawe, czy przedluzyli czas otwarcia poza 24.00, skoro tylu ludzi chcialo ten smierdzacy cud natury obejrzec.


Dla ciekawych STRONA OB w Getyndze, gdzie pokazuje sie aktualny wyglad dziwidla na biezaco. Juz w niedziele rano platki kwiatu zaczely lekko wiednac, choc slupek stal jeszcze dziarsko we wzwodzie.
Zdjecie ze strony OB w Getyndze


W domu natychmiast wskoczylam do wanny, zeby jakos odtajac, bo stóp nie czulam prawie wcale. Mam nadzieje, ze moje poswiecenie nie zostanie okupione jakims ciezkim przeziebieniem. Ubrana bylam naprawde odpowiednio i w sobie zupelnie nie zmarzlam, tylko te stopy i dlonie mialam lodowate.

I to by bylo na tyle. Byliscie wraz ze mna na biezaco.

Wasza reporterka od spraw trudnych
Pantera







EDIT: Z internetu dowiedzialam sie, ze niektorzy dotarli do kwiatu dopiero po godzinie 2.00, po trzygodzinnym czekaniu na mrozie. Pracownicy OB poratowali czekajacych goraca herbata.