Radosc przez lzy.

Poprzedni weekend mialam jakis taki nie bardzo. Jakbym wlasnych problemow miala za malo, przezywalam bardzo intensywnie historie z kotkami u Gosianki. Tyle staran, poswiecen, tak wielkie wsparcie swiata blogowego i nie tylko, ochotniczki-karmicielki zglaszajace sie na nocne dyzury, zdalna (Justyna) i miejscowa pomoc weterynaryjna - wszystko na nic, biedaki polegly w walce z jakims wirusem. Gosia musiala podjemowac kolejno najtrudniejsza decyzje w zyciu kazdego milosnika zwierzat, czy pomoc im odejsc, skracajac cierpienia, czy walczyc dalej o ich zdrowie i zycie. Nie dalo sie nic zrobic. Odeszly... A mnie nawiedzaly dramatyczne wspomnienia, jak musialam wydac na Kire wyrok smierci i byc z nia przy egzekucji.
Odezwala sie tez na blogu Damy Kier jej corka Dorolka i to akurat w tym czasie, kiedy u mnie pojawil sie post o nekropolii szczecinskiej. Cos mnie przyciagnelo do bloga o Wronce i innych zwierzakach i dlugo "kartkowalam" jego strony i posty, ogladalam na zdjeciach miejsca, ktore widzialam bedac w Szczecinie, widzialam wybieg dla psow, na ktorym czesto Wronka rzadzila, ogarniajac wzrokiem calosc z wysokosci urzadzen sportowych, postawionych tam specjalnie dla czworonogow. Dama miala specyficzny styl pisania, jezyk nie do podrobienia, rozpoznawalny od pierwszego zdania. Wsiaklam w jej blog na kilka godzin. Tym wiekszy smutek i bunt przeciwko tej przedwczesnej smierci, Dama nie napisze juz ani slowa, a Dorolka nie jest w stanie kontynuowac jej bloga. I ja to bardzo dobrze rozumiem. Lepiej tak.
Niedziela przywitala siapiacym deszczem, taka szczecinska pogoda, jak od tygodnia zwyklam ja nazywac. Poklocilam sie dodatkowo przez telefon z corka, co oczywiscie nie poprawilo mi i tak juz zwislego nastroju, wiec mimo niedzieli postanowilam zajac sie czyms pozytecznym, rzucic w wir pracy, zeby nie myslec za duzo.
Padlo na piekarnik, bo szyba od wewnatrz byla nieco zabryzgana. Umylam wewnetrzna, potem zewnetrzna, a stan zabryzgania nie zmienil sie ani na jote, bo najwieksze zabrudzenia i zacieki byly w srodku miedzy szybami. Poogladalam to ustrojstwo, ale nie wygladalo na rozbieralne, zreszta wiele osob zawsze sie na to skarzylo, ze nie moga domyc szyb na drzwiczkach, bo nie moga sie dostac do srodka. Udalam sie wiec po porade do wujka gugla, troche czasu mi zajelo, bo okazuje sie, ze kazda firma produkujaca piekarniki ma inny trik z rozmontowaniem drzwiczek. Ale mozna! Wreszcie znalazlam filmik pogladowo-instruktazowy na YouTube, dotyczacy konkretnie mojego modelu i punkt po punkcie demontowalam drzwiczki, rozkladalam je na czynniki pierwsze i mylam tam, gdzie lezalo odlogiem przez 8 lat uzywania piekarnika. TADAM! Patrzcie i podziwiajcie! Wyglada moj piekarnik jak prosto z fabryki, nówka niesmigana.

Ta biala smuga posrodku to odbicie stolu, a nie zaciek. Nie dziwcie sie, ze gotowe ciasto, a wlasciwie jego pozostalosci,  trzymamy w piekarniku. Nie mozemy produktow jadalnych trzymac na wierzchu, bo Toyka by sie obsluzyla i jeszcze mogloby jej cos ludzkiego zaszkodzic.
Tak sie tym sukcesem ucieszylam, taka bylam z siebie dumna, ze ciagle zapalalam swiatelko w piekarniku i przygladalam sie swojemu dzielu. Ostatni raz bylo tak czyste przy zakupie.
Z tej radosci dostalam skrzydel, wzielam Toye na smycz i polecialysmy nad zieziorko. Nie straszne nam byly przelotne mzawki i brak slonca, obie musialysmy upuscic nagromadzona w nas energie. Zlapalam tylko maly aparacik, bo jednak na robienie wymyslnych zdjec nie mialam nastroju.

Toyka w groszkach i innej zieleninie

Urocze te groszki pachnace

To nie wiem co, ale tez fajne

Koniczynki

Niewyrazne osty (a nie mialam Rutinoscorbinu na podoredziu)

Przy samym jeziorku przepiekna kolorowa laka

Popolowaloby sie na kaczki albo je co najmniej pogonilo...

Wyczailam, gdzie abondzie majo gniazdo

Znow teskne spojrzenia na wode

Jak wyzej

Naladowalam akumulatory na nadchodzacy tydzien, nastroj nieco sie poprawil. Nie bez znaczenia byla dobra energia zaprzyjaznionego kólka rózancowego, ktora zostala mi przeslana na wiesc, ze mi zle i smutno. Dzieki, Ciotki Rózancowe, to dziala!