Kiedy jeszcze zyja...

Babcia z tata

... czesto wmawiamy sobie, ze nie mamy czasu, choc oczywiscie chcielibysmy poswiecic im wiecej uwagi, czesciej odwiedzac, moze pomoc w codziennych czynnosciach. Znajdujemy wymowki, bo mimo, ze ich kochamy, wolimy spotkac sie z rowiesnikami. Bo babcie nas bardzo kochaja, to wiemy, ale czasem bywaja nudne w tym swoim wspominaniu minionych czasow, w tym podtykaniu nam pod nos upieczonych ciasteczek, upieczonych na taka wlasnie okolicznosc, kiedy wpadamy niespodziewanie i jak po ogien, gdzies miedzy szkola a zajeciami pozaszkolnymi. Dziadkowie i babcie rozumieja i czekaja, zawsze przygotowani ciasteczkowo i z drobnymi, zeby nam chylkiem wrzucic do kieszeni, bo przeciez w tym wieku zawsze potrzebujemy, a malo kiedy mamy na nasze potrzeby. Nie wystarcza nam juz czasu, zeby spytac, czy nie potrzebuja naszej pomocy, czy moze nie przyniesc im wegla z piwnicy albo ciezszych zakupow ze sklepu, ale to nic... oni przeciez wiedza i rozumieja, sami przyniosa. Wprawdzie coraz wolniej, i coraz mniej naraz, ale jeszcze daja rade. Nigdy nie uslyszymy od nich najmniejszej wymowki czy slowa skargi, zawsze natomiast beda nas usprawiedliwiac przed wlasnymi dziecmi, a naszymi rodzicami. Bo mimo roznicy pokolen, oni rozumieja nas lepiej, a stworzeni sa do rozpieszczania. Pozniej zakladamy rodziny i mamy jeszcze mniej czasu, no chyba ze potrzebujemy chwilowej opieki nad dzieckiem, a rodzice przeciez jeszcze pracuja. Babcie, czesto juz owdowiale i samotne, ciesza sie i chetnie pomagaja. Sa dumne z prawnukow i ciesza sie, ze dozyly...
A potem przychodzi TEN dzien, nagle i jak grom z jasnego nieba. Dzien, ktorego nigdy bysmy sie nie spodziewali, bo przeciez babcie umieraja innym, nasza miala zyc wiecznie. Nagle uswiadamiamy sobie, jak wielka wyrwe uczynila jej smierc w naszym zyciu, nagle nie wyobrazamy sobie zycia bez niej, bo teraz mielibysmy wiecej czasu, wiecej cierpliwosci, a tu taka przykra niespodzianka. A zostalo jeszcze tyle niezadanych pytan, tyle tajemnic rodzinnych,  o ktorych wiedziala tylko ona, tyle zdjec, na ktorych nie wiemy, kto sie znajduje. Przegladamy ze lzami te pamiatki, jakies listy zwiazane wstazka... Nagle zdajemy sobie sprawe, ze ta stara babcia tez kiedys byla mloda, kochala, zrywala, cierpiala z milosci. To nas dziwi, bo przeciez ona zawsze byla stara, zawsze byla babcia. Czlowiek nagle uswiadamia sobie fakty, nad ktorymi nigdy sie nie zastanawial. I na wszystko jest za pozno...
Ja mialam jeszcze to szczescie, ze bardzo lubilam byc u babci i z nia, chetnie jezdzilam do Warszawy, najpierw sama, pozniej juz z corka, zawsze robilam babci generalne sprzatanie z myciem okien, zawsze zapraszalam do hotelu Forum, gdzie Telimena miala  pokazy mody dwa razy do roku. Babcia byla wtedy taka ze mnie dumna, chwalila sie swoim przyjaciolkom.
A teraz nie moge stanac chocby nad jej grobem, za daleko, brak mozliwosci... Ale ona na pewno wie, ze bardzo o niej mysle, zawsze nosze ja w sercu. I tak bardzo tesknie...