Dalekie wspomnienia.

Wczoraj Klarka z bloga Dzis tez cie kocham obudzila moje wspomnienia zwiazane z narodzinami dzieci. To bylo tak dawno, a jakby wczoraj, obrazy sa wyrazne, odczuwany bol swiezy i ta radosc nie do opisania, kiedy wymarzona coreczka pojawila sie na swiecie.
Jestem jedynaczka i zawsze bardzo nad tym bolalam, zazdroscilam kolezankom rodzenstwa. Juz jako dziecko przysieglam sobie, ze moim dzieciom takiej krzywdy nie zrobie i bede miala na pewno wiecej niz jedno. Najpierw jednak musialam wyjsc za maz i poszukiwania tego jedynego, odpowiedniego i odpowiedzialnego ojca dla moich dzieci, zabraly mi troche czasu. Wyszlam za maz w wieku 25 lat, a bylo to 5.XII.81 roku, dokladnie na tydzien przed ogloszeniem stanu wojennego w Polsce. Tyle mialam z tego malzenstwa, co trwal ten tydzien, potem wylaczyli telewizje i radio, zabronili opuszczac miasto, wprowadzili godzine policyjna i czesto wylaczali prad.
Na efekty nie czekalismy dlugo, zreszta nie tylko my, bo w drugiej polowie nastepnego roku wysypal sie wyz demograficzny, ponad 600 tysiecy nowych polskich obywateli (a dzisiejsi politycy glowkuja, jak poprawic dzietnosc Polek - rozwiazanie jest jedno ;) )
Jako ze bylam w miare dojrzala mloda kobieta, o ciazy, porodzie, ewentualnych komplikacjach, wyczytalam wszystko, co bylo mozliwe. A z nudow pochlanialam tez zawczasu ksiazki o wychowywaniu dzieci, ich chorobach i takie tam. Zapisalam sie tez do szkoly rodzenia, wymyslonej i prowadzonej przez profesora Fijalkowskiego. Dodatkowo tez wzielam namiar na polozna, umowilam sie z nia, ze pomoze mi prywatnie. Bylam wiec przygotowana, swiadoma i spokojna, ze nie nikt na porodowce nie zostawi mnie samej sobie, tylko bede miala indywidualna opieke.
Ciazy prawie nie zauwazalam, zadnych mdlosci, zgagi, puchniecia i figura do konca 7-go miesiaca, pozniej brzuch wymsknal sie do przodu. Prowadzilam normalne zycie, jezdzilam samochodem, uprawialam sport, chodzilam na dyskoteki. Gdyby nie lekkie smeranie w brzuchu, ktore przerodzilo sie w pokopywanie, pewnie moglabym zapomniec, ze w ogole jestem w ciazy. W tamtych czasach nikomu sie nie snilo okreslac plec dziecka przy pomocy ultrasonografii, nie bylo po prostu takich wynalazkow w Polsce. Do konca wiec pozostawalo dla mnie tajemnica, co sie urodzi.
W dzien porodu musialam wyjechac za miasto, zeby zatankowac auto (byly jakies ograniczenia), pozniej poszlam do szkoly rodzenia, gdzie sam profesor zbadal mnie na moja prosbe, bo jakos tak niespecjalnie sie czulam. Orzekl, ze powinnam urodzic tego dnia. Akurat dobrze sie skladalo, bo moja polozna miala dyzur, wiec pojechalam do szpitala (sama). Zaraz tez chcieli mnie tam zatrzymac, ale uparlam sie pojechac jeszcze do domu, zeby sie przygotowac i wrocilam po trzech godzinach. A po nastepnych niespelna czterech urodzilam zdrowa i piekna dziwczynke.  No, pomyslalam sobie, jesli tak to wyglada, to nic, tylko rodzic!
Z zajsciem w nastepna ciaze nie poszlo jednak tak latwo, potrzebowalam blisko czterech lat. Tym razem mialam szanse obejrzec to cudo jeszcze w swoim brzuchu, po wielkich znajomosciach dostalam sie prywatnie na usg. Ale plci i tak sie nie dowiedzialam, dziecko zazdrosnie ukrylo ja przed ciekawskimi oczyma lekarza, bo ja sama nie widzialam na tym ekranie zupelnie nic. Snieg jakis i tyle. Przypominam, ze byly to lata 80-te i urzadzenia nie byly tak precyzyjne, jak dzisiaj. I znow z pomoca zaprzyjaznionej poloznej, w tym samym szpitalu powilam nastepna corke po niespelna trzygodzinnym porodzie. Wiedzialam, co mnie czeka, wiec bylam spokojna.
Pozniej wyjechalismy z Polski i stalo sie, chwila nieuwagi i wpadka. Nie planowalam wlasciwie wiecej niz dwojki dzieci, ale co tam, jest to jest. Powiem szczerze, ze nie wiem, czy zdecydowalabym sie na to trzecie dziecko w Polsce, ale tutaj bylam spokojna o jego i nasza przyszlosc. Opieka medyczna nieporownywalna z ta w Polsce, usg za kazdym razem, ale i tak znow nie wiedzialam, jaka bedzie plec, dzieciatko bowiem zawsze odwracalo sie do nas plecami i nic nie chcialo pokazac. Z wlasnych doswiadczen porodowych niewiele moge powiedziec, bo wszystko trwalo pol godziny i ledwie w ogole zdazylismy do kliniki. Mialam do dyspozycji osobny pokoj, wlasna polozna, ktora przedstawila mi sie i obiecala przez caly czas pozostawac do mojej dyspozycji. Nie napracowala sie zanadto, bo zanim maz zdazyl wrocic autem do domu, gdzie spaly starsze dzieci, ja bylam ze wszystkim gotowa. Chcieli mnie z porodowki na sale wiezc na wozku (wyobrazacie sobie?), ale wstalam i sobie sama poszlam na nogach. W koncu urodzilam tylko kolejna corke, a nie zlamalam kregoslup. Moglam miec dziecko ze soba w pokoju lub oddac pod opieke do sali noworodkow, z czego skwapliwie korzystalam w nocy, zeby nabrac sil przed czekajacymi mnie w domu obowiazkami.

Klinika uniwersytecka w Getyndze

 Moge teraz opisac, jak sie rodzi w Niemczech, bo asystowalam przyjaciolce przy jej trzech porodach, wiec poczynilam wiele obserwacji. Ona akurat rodzila bez znieczulenia, ktore skutkuje czasowym paralizem dolnej polowy ciala, a co za tym idzie, koniecznoscia rodzenia w klasycznej pozycji na plecach. Mogla wiec sobie wybrac sposob i pozycje. Mogla chodzic, lezec, siedziec - pelna dowolnosc, a kiedy zblizal sie sam porod, przy tym pierwszym zdecydowala sie rodzic w wannie. Lezala sobie zrelaksowana w kapieli z olejkami, w koncu wypchnela malenstwo do wody. Plywalo tak sobie pod woda, dopoki nie przecieli pepowiny. Co za widok, jakie wzruszenie!  Polozna, rzecz jasna, nie odstepowla jej na krok, a przy porodzie bylismy ja i jej partner. Personel pyta o wszystko, zanim cokolwiek zrobi, no Wersal taki, ze ja nie moge.

Drugie dziecko rodzila w pozycji siedzacej, na stolku w ksztalcie podkowy, pod ktorym lezalo na podlodze lustro, zeby ulatwic wglad kleczacym na podlodze obok  poloznym. Trzymala sie tasm umocowanych do sufitu, zeby z tego stolka nie fiknac. Wedlug mnie, jest to najlepszy sposob rodzenia, gdzie pomaga grawitacja i ten sposob jest najbardziej zblizony do prastarej metody rodzenia w kucki. Ona sama potwierdzila, ze to najmniej bolalo.
Przy trzecim dziecku zazyczyla sobie filmowania, wiec ustalilysmy, ze bedzie rodzic klasycznie na lezaco, zebym nie miala przy kreceniu zadnych ograniczen.

To tyle moich wspomnien i porownan.
Teraz kazda kobieta moze rodzic bez bolu, decydujac sie na znieczulenie do rdzenia kregowego i wiekszosc z tego skwapliwie korzysta. Skonczylo sie straszenie "w bolach rodzic bedziesz". Godne rodzenie i rzetelna opieka poloznicza zaczyna miec miejsce i w Polsce, choc, jak czytalam w komentarzach u Klarki, nie zawsze i nie wszedzie, pewnie za grube pieniadze prywatnie. To, co tutaj od lat jest standartem i za co kasy chorych placa, w Polsce jest traktowane jako fanaberia i luksus jakis.

_______________________________________________________________________________________________________



To ja sie tez pochwale moim widokiem za oknem. Dzieki opatrznosci, u mnie jeszcze jesien.

Jak ja nie cierpie sniegu!!!