Historii ciag dalszy.

Mija tydzien za tygodniem, jesien w pelni, a natura szykuje sie do zimowania. Niektore drzewa sa calkiem ogolocone z lisci, na innych pojedycze listki trzymaja sie kurczowo drzewa-matki, jakby za wszelka cene chcialy powstrzymac postepujacy proces. Ich sily sa jednak niewystarczajace, wystarczy niewielki powiew wiatru, a oslabione z gory przegrana walka, zwalniaja uscisk i daja sie poniesc podmuchowi, dalej i dalej. Wreszcie upadaja na ziemie, stajac sie pokarmem dla przyszlych pokolen kolejnych roslin.

Wybralam sie do naszego znajomego teczowego drzewa, zeby zobaczyc zaszle w nim zmiany. Nadal mieni sie roznymi kolorami lisci, choc nie jest juz tak geste, jak wtedy, kiedy je odwiedzilam po raz ostatni.

Jedna jego strona, ta, ktora intensywniej oswietlalo slonce, jest juz calkiem bezlistna. Druga, na ktorej do niedawna zielenily sie liscie, poczerwieniala i pozolkla.

Znikajace liscie odslonily skrzetnie skrywane tajemnice drzewa. Gniazdo, teraz opustoszale, a przez cale lato niewidoczne,  przestalo byc bezpiecznym azylem, domem, przedszkolem dla jego dotychczasowych mieszkancow. Spelnilo juz swoja role, stalo sie niepotrzebne. Zostalo jednak solidnie uwite przez malych budowniczych, wiec tkwi na swoim miejscu i moze posluzy w nastepnym roku za podstawe dla nowego ptasiego domu.

I tak rok za rokiem, w monotonnym cyklu natura zasypia, by na wiosne znow odzywac i dawac nowe zycie innym.