Zakupy urodzinowe.

Wczoraj w poludnie moje trzy dziewczyny zabraly mnie na obiecane zakupy urodzinowe do Hannoveru. Po drodze postalysmy sobie w korku, bo autobana siodemka byla zamknieta z powodu budowy ekranow dzwiekochlonnych, a na objezdzie, ktorym zmuszeni byli wszyscy chetni jechac, zachcialo sie komus zamknac dla ruchu jeden pas. Zainstalowano mijankowe swiatla dla wolnego pasa ruchu, wiec stalysmy tam czas jakis i wyrzekalysmy na cudza bezmyslnosc. Prawie jak w Polsce! Takie akcje nie powinny sie zdarzac w tym kraju przyslowiowego ordnungu.

Dzielace nas od stolicy Dolnej Saksonii 130 km pokonalysmy w niecala godzine. Prowadzila najmlodsza, ktora jezdzi troche za szybko, jak na moja wytrzymalosc. Ale co tam! Nie chcialam gderaniem psuc im i sobie nastroju.

Nie bylo czasu na zwiedzanie, popstrykalam tyle, co z samochodu. Spieszylysmy sie, one z obledem w oczach, a ja z cicha rezygnacja, bo nie znosze zakupow, przymierzania i wszystkiego tego, co normalnym kobietom sprawia dzika przyjemnosc. Bo ja wcale normalna nie jestem. Odbiegam od normy we wszystkim. Znajomi Niemcy nie moga sie nadziwic, ze osoba pochodzaca z Polski nie jest fanatyczna katoliczka, ze nie lubi i nie pije alkoholu (niestety mamy w tej kwestii nienajlepsza opinie i to u tych, ktorzy akurat piwska za kolnierz nie wylewaja). Nie nosze bizuterii, nawet obraczki i nie maluje ust.

Wreszcie dotarlysmy! Cztery kondygnacje hektarow pelnych ubran, kosmetykow, artykulow dla domu, ozdob, bizuterii, butow. Jezusmaria! Czego tam nie bylo! Wszystko w cenach bardzo przystepnych i naprawde sporo bardzo fajnych rzeczy. Uwage moja przykuly sukienki w stylu ciotki Unrry, takie nosila moja babcia. Trudno bylo cos wybrac, bo wybor byl przeogromny.

Dla fanatyczek obuwniczych ciezki orzech do zgryzienia. Nawet mnie niektore buty przypadly do gustu, a to rzadkosc. Nie brakowalo modeli, zwanych przeze mnie q***kimi, akurat nadawalyby sie na wystawanie na ulicy w oczekiwaniu na klientow, krzykliwe, blyszczace, na niebotycznych obcasach i koturnach. Wiekszosc jednak byla do zaakceptowania i podobaly sie nam wszystkim.

Jezdzilysmy tak z pietra na pietro, deptalysmy te hektary powierzchni sprzedazowej, dziewczyny byly zachwycone, ja padnieta. Musialam co chwile rozbierac sie i przymierzac kolejne ciuchy, a potem znow wszystko na siebie zakladac. I tak w kolko. Trzeba bylo bardzo sie pilnowac, zeby nie pogubic sie w tym labityncie. Kilka razy szukalysmy sie, dzwoniac telefonami komorkowymi, kiedy ktoras przystanela, zainteresowana jakims artykulem, a reszta powedrowala dalej.

Pelna zabawe mialysmy przy stoisku z perukami, w najrozniejszych kolorach i fasonach. Przamierzalysmy bez opamietania, zasmiewajac sie do rozpuku, bo co jedna to byla zabawniejsza.
Jak Wam sie podobam na rozowo?






Wreszcie, po kilku godzinach, doszlysmy do wniosku, ze mamy juz wszystko. Chociaz, gdyby nie ograniczenia finansowe, pewnie bysmy sie tam dluzej krecily. Obladowane piecioma sporymi torbami, podreptalysmy do samochodu, zostawic zakupy i potem dalej w miasto, bo zglodnialysmy troszke po takim wysilku.
Zacumowalysmy u Turka, wciagnelysmy doskonale wyroby tureckiej kuchni, poczestowano nas swietna herbata, ktora dobrze zrobila naszym obciazonym zoladkom i nieco nas rozgrzala.

Na zewnatrz tymczasem zrobilo sie ciemno, ulice lekko opustoszaly, za to domy uciech rozjarzyly sie kolorowymi neonami. Nie fotografowalam, bo na zewnatrz stali naganiacze i nie w smak byloby mi narazac sie na ich irytacje.

Po tych zakupowych przygodach i pokazie pozerania tureckich przysmakow, czekala nas jeszcze droga do domu, choc w tym momencie kazda z nas najchetniej polozylaby sie na krotki odpoczynek z drzemka w tle. Po drodze oczy same mi sie zamykaly.
Jednak po przybyciu do domu, poswiecilam jeszcze troche czasu na przygotowanie dla Was relacji.