Kiedy dziecko choruje...

Najwazniejszym zyczeniem kazdej matki jest to, zeby jej dzieci byly zdrowe. Niestety, dramatow i tragedii nie brak. Dzieciaki zapadaja na nieuleczalne i smiertelne choroby, a rodzice moga tylko bezsilnie przygladac sie, jak ich potomek cierpi lub powoli odchodzi.
Jaka jest w Polsce sluzba zdrowia, doswiadczyl kazdy, ktoremu zdarzylo sie zachorowac. Ostatnio internet pelen jest goracych prosb o pomoc i wsparcie finansowe dla malenstw, ktore nie maja zadnej szansy wyzdrowiec w Polsce i tylko kosztowna terapia za granica daje im cien szansy na normalne zycie. O ilu przypadkach nie wiemy, bo rodzice nie maja komputera lub nie wiedza, jak taka akcje zorganizowac. To bardzo smutne, ze tak zajadle dba sie o nienarodzone zarodki, a po przyjsciu na swiat, zostawia sie je bez pomocy.
Opisze, co zdarzylo sie naszej rodzinie. Moja najstarsza corka byla juz pelnoletnia i po szkole dorabiala sobie kelnerowaniem. Ktoregos popoludnia zaczal ja bolec tyl lydki tak mocno, ze nie byla w stanie chodzic. Pracodawca polecil jej isc zaraz do ortopedy, co uczynila. Po przeswietleniu okazalo sie, ze cos ma na kosci, jakies zaciemnienie, wiec natychmiast dostala skierowanie do kliniki uniwersyteckiej.
Tam zostala przeswietlona ponownie, zrobiono tomografie, a po tym wszystkim padlo: podejrzenie raka kosci. Nikomu chyba nie musze mowic, co poczulam w tym momencie. Miala byc natychmiast operowana w celu pobrania wycinka kosci i gdyby podejrzenie okazalo sie prawdziwe, grozila jej amputacja w okolicach kolana.
Nie jestem czlowiekiem specjalnie odpornym na przeciwnosci losu, sama bylam spanikowana diagnoza, a musialam robic dobra mine, zeby nie dolowac dodatkowo corki. W domu wylam wnieboglosy, nie spalam po nocach, a w szpitalu zapewnialam ja z usmiechem, ze wszystko bedzie dobrze. Wiem, glupia jestem, ze zawsze martwie sie na zapas i przerabiam wszystkie najczarniejsze scenariusze, ale taki mam charakter i nic tego nie zmieni. Tu dochodzil jeszcze paniczny strach o dziecko, jego ewentualne kalectwo i jego psychike, jesli dojdzie do najgorszego.
Zabieg sie powiodl, wycinek zostal pobrany, a corke wypuszczono do domu. Pozostalo nam czekac w napieciu ok. trzy tygodnie na wyniki.
Po dwoch tygodniach nagle telefon z kliniki, ze odkryto kolejne miejsce na kosci podudzia drugiej nogi ze zmianami i z tego miejsca musi byc rowniez pobrana probka. Ten poslizg w odkryciu drugiego miejsca ze zmianami w tkance kostnej, spowodowany byl okresem urlopowym i nieobecnoscia radiologa, ktory mial analizowac i opisywac zdjecia rtg i ct. O ile pierwsze miejsce bylo widoczne bardzo wyraznie, to drugie nie rzucalo sie od razu w oczy i dopiero dokladna analiza przez fachowca, umozliwila jego odkrycie. Corka zaczela marudzic, ze najpierw poczeka na  pierwszy wynik, a jak bedzie trzeba, to sie zglosi. Chciala juz wracac do szkoly i do pracy, czula sie dobrze, rana ladnie sie zagoila, nie chciala wiec zaczynac wszystkiego od poczatku. Duzo wysilku kosztowalo mnie przekonanie jej, zeby nie lekcewazyla choroby i zagrozenia.
Pobrano wiec kolejny wycinek. A ja w tym czasie zylam jak w transie. Pracowalam, jadlam, spalam, zajmowalam sie pozostalymi dziecmi, bylam na kazde zawolanie chorej corki, ale wszystko to robilam automatycznie, poza swiadomoscia, bo myslami bylam przy jednym. Nigdy w zyciu tak sie nie balam!
A teraz najlepsze: nie byl to nowotwor, ale do dzisiaj nie wiemy, co to w ogole bylo. Lekarze tez nie wiedza. Moze jakies miejscowe zwapnienie kosci? Corce zostaly na nogach dwie szpecace blizny, mnie kamien spadl z serca. Dziwny przypadek medyczny, ale, jak powiadaja, wszystko dobre, co sie dobrze konczy.