Prawne nonsensy.

Zainspirowana postem Jaskolki (TUTAJ) o glupocie polskiej jurysdykcji oraz praw roznych, ktore nijak sie maja do zycia, piszacego swoje niecodzienne scenariusze, postanowilam splodzic ten post, zeby Wam uzmyslowic, ze nie tylko w Polsce dzieja sie rzeczy, o ktorych fizjologom sie nie snilo.

Bylo sobie malzenstwo, on byl niezle zarabiajacym przedsiebiorca, ona, jak to czesto ma miejsce, zajmowala sie domem i wychowywaniem dzieci. Zyli tak sobie w zdrowiu i szczesciu, az nadszedl dzien, kiedy pan domu znudzil sie swoja kura domowa. A moze nie byla to nuda, tylko slynna andropauza z kryzysem wieku sredniego? Jak zwal... Biznesmen znalazl sobie mlodsza i ladniejsza kobiete, a ze dzieci byly juz dorosle i na swoim, dlugo sie nie zastanawial, wyprowad*zil z domu i wniosl sprawe o rozwod.
Prawo niemieckie stanowi, ze juz w trakcie rozwodu musza byc uregulowane sprawy rentowo-alimentacyjne. Jak to wyglada, podam na przykladzie.
Zalozmy, ze obydwoje malzonkowie pracuja, kobieta zarabia mniej i pracuje krocej ze wzgledu na przerwy na wychowywanie potomstwa, a co za tym idzie, bedzie miala mniejsza emeryture. Nagle zapragneli sie rozwiesc, wiec sad rodzinny stosuje pismo do ubezpieczalni rentowej o wyliczenie i podanie wysokosci rent na dzien rozwodu (nie na dzien przejscia na emeryture). Niech to bedzie: dla niego 800 euro, a dla niej 400. Ten stan kont rentowych jest sprawiediwie dzielony i na dzien rozwodu oboje maja po 600. Pozniej kazde pracuje dalej juz na wlasny rachunek.
Jezeli kobieta nie pracowala i nie wypracowala wlasnej emerytury, swiadczenia jej meza dzieli sie po polowie i kobieta otrzymuje je w dniu osiagniecia wieku emerytalnego. Tak mialo byc w przypadku omawianej wyzej pary. Ale w czasie, kiedy orzeczony zostal rozwod, mezczyzna jeszcze pracowal, wiec zostaly zasadzone alimenty na rzecz schorowanej i niezdolnej do pracy zony. Mezczyzna nie oponowal, placil regularnie. Kazde z nich poszlo swoja droga i wstapilo w nowy zwiazek malzenski. W zasadzie obowiazek alimentacyjny konczy sie z chwila ponownego zamazpojscia, jednak w tym przypadku tak sie nie stalo, bo nowy wybranek bylej zony pobieral zapomoge socjalna, a panstwo nie jest chetne do jej wyplacania i robi wszystko, by tego uniknac. Tak wiec, jesli istnieje ktos, kto ich w placeniu moze zastapic (wlasnie maz lub dzieci), musi nadal alimentowac byla zone/matke, bo jej nowy wybranek tego jej zapewnic nie moze. Facet to rozumial i nadal placil bez slowa sprzeciwu. Bylo go w koncu na to stac.
Stalo sie jednak nieszczescie i schorowana zona opuscila ziemski padol. Nie to, zeby facet sie specjalnie ucieszyl, ale odetchnal z ulga, bo pomyslal sobie, ze odpadly mu niemale wydatki co miesiac. O naiwny! Panstwo niemieckie bowiem wyszlo z zalozenia, ze skoro drugi maz byl utrzymywany z zoninych alimentow, czyli jej dochodow, nadal mu sie one naleza. Nasz bohater zostal wiec powiadomiony oficjalnym pismem, ze nie ma tak dobrze i jego obowiazek alimentacyjny trwa nadal, scedowany na drugiego meza jego bylej zony, tak jakby zyla ona nadal. Tym sposobem facet musial utrzymywac obcego dla niego kochasia swojej eks.
Sprawa byla swego czasu bardzo glosna, gazety rozpisywaly sie o niesprawiedliwosci prawa, urzad socjalny pozostal jednak nieugiety. Znalazl sobie frajera i mogl tym samym oszczedzic panstwowe pieniadze. Nawet nie wiem, jak sie sprawa zakonczyla, zapowiadano apelacje, do trybunalu w Strassburgu wlacznie, ale nie sledzilam dalej losow tego nieszczesnika.