Do wiwatu!

Alez mnie ten tydzien sponiewieral! Przede wszystkim psychicznie, choc cielesnie tez nie pozostawil nic do zyczenia. Dwoje znajomych ciezko sie rozchorowalo, o jednym juz pisalam. Kiedy go w srode odwiedzilam, zastalam jeden obraz nedzy i rozpaczy, ten czlowiek siedzial nie wiadomo jak dlugo w stanie wiecej niz zalosnym. Chyba nie jadl od dluzszego czasu, nie bral swoich lekow, a co najgorsze, nie umial odpowiedziec na najprostsze pytania, byl tak zakrecony, ze nie wiedzial w ogole, co sie z nim dzieje. Natychmiast zadzwonilam po karetke, przyjechali w 5 minut.
Wprawdzie umial powiedziec, jak sie nazywa, ale nie wiedzial, ile ma lat, nie umial powiedziec daty swojego urodzenia, nazwiska lekaza prowadzacego, ani jakie lekarstwa przyjmuje. Cisnienie mial bardzo niskie, ale ekg bylo w porzadku. Zabrali go ze soba, ja zostalam w domu, zeby go nieco doprowadzic do stanu uzywalnosci. Kiedy jechalam juz do kliniki, w drodze zadzwonil telefon i lekarka, ktora sie nim zajmowala, prosila mnie o dostarczenie jego lekow. Bo jego lekarz domowy wybral sie akurat pechowo na urlop, a zastepujacy lekarz nie znal pacjenta. Musialam zawracac prawie spod kliniki i gnac na drugi koniec miasta, z powrotem do jego domu, zeby wziac te lekarstwa.
Zaraz tez podlaczyli dziadka pod wszystkie mozliwe monitoringi, pod kroplowke i zaczeli robic badania, ktore w efekcie wykazaly poczatki zapalenia pluc. Musza go tez odkarmic, bo wychudzony jest jak szkielecik.
Pol dnia spedzilam na telefonowaniu, powiadamianiu jego rodziny, ktora mieszka w innym miescie, odwolywaniu terminow itp. Jezdzilam tez w te i nazad miedzy szpitalem a domem, wozac co rusz to, czego zyczyl sobie on albo lekarze.
Nastepnego dnia po pracy wpadlam jeszcze do szpitala, pozniej mialam termin do dentysty, u ktorego spedzilam ponad 4 godziny w celu reperacji mojego zlamanego zeba. Szczesliwie zalozenie korony odbylo sie za jednym posiedzeniem. Moj dentysta sprawil sobie bardzo nowoczesna maszynerie, ktora robi wszystko na miejscu. Najpierw obfotografowal mi paszcze  od srodka mala kamerka, a na ekranie komputera ukazal sie obraz 3D wnetrza mojej jadaczki, ktory jakimis tajemnymi drogami dotarl do maszyny robiacej korone. Dopasowane to wszystko co do ulamkow milimetra, ale cala procedura trwala i trwala. Siedzialam tam, troche czytalam, troche drzemalam, nudzilam sie w czasie, kiedy moj zab sie produkowal, a wszystko to tak mnie zmeczylo, jakbym co najmniej maraton przebiegla. Po powrocie do domu z nowym zebem w paszczy, musialam znow wydzwaniac, a wlasciwie oddzwaniac, bo w czasie, kiedy mnie nie bylo, pierdyliard ludzi dzwonil w sprawie dziadka. Do tego bolalo mnie w gebie, bo sadysta-dentysta wycial mi nieco dziasla, zeby dobrze dopasowac korone. Wzielam tylko IBU na bol i leglam wczesnie w lozku.
W piatek dowiedzialam sie, ze inna znajoma ma raka jajnika. Jest juz po operacji, podczas ktorej wycieto jej wszystkie narzady rodne, a stan jej jest bardzo zly. Wpadlam do nich do domu, a tam juz prawie zaloba. Przyjechala jej corka, jutro ma dojechac syn, a maz chodzi zakrecony. Nie pytalam juz o szczegoly, ale domyslam sie, ze jest zle. Odwiedzic jej nie moge, bo nie zyczy sobie nikogo widziec. Nie wiadomo, czy dotrwa do chemioterapii.
Na koniec corka namowila mnie na trening. Pomyslalam sobie, ze po tych wszystkich przezyciach, ruch dobrze mi zrobi. Wlazlam na bieznie i razno pomaszerowalam pod gorke, zeby sie zmeczyc. Po przejsciu 5 km i spaleniu 500 kalorii, nagle poczulam, ze zaraz odjade. Na trzesacych sie nogach ledwie doszlam do szatni, w glowie mi sie krecilo i bylo mi strasznie slabo. Corka szybko odwiozla mnie do domu, gdzie polezalam chwile, a teraz pisze ten post. Na co mi byl ten sport? Przesadzilam nieco po tych wszystkich przejsciach z ostatnich dni i organizm odmowil mi posluszenstwa.
Ide zaraz spac, bo jutro znow czeka mnie wizyta w klinice. Qrde, ja sie wykoncze!