Klinika Uniwersytecka.

Jak wczoraj wspomnialam, w sobote bylam odwiedzic dziadka w klinice, wiec przy okazji porobilam troche zdjec, zeby ja Wam pokazac. Kiedys to byla klinika landowa, teraz jest czesciowo sprywatyzowana. Taki terror w niej zapanowal, ze ja nie mogie! Polikwidowali palarnie na pietrach i teraz mozna palic jedynie na zewnatrz i to w wyznaczonych miejscach.

Kiedys tez parkingi dla odwiedzajacych byly gratis, z czasem zaczely byc platne. Coraz gorzej z ta klinika!

Udalo mi sie znalezc miejsce niedaleko wejscia, wiec nie musialam duzo dreptac. Winda podjechalam na Ground Zero, bo parkowalam na -1. Na prawym zdjeciu widac czesc budynku glownego, a to po prawej to Bettenhaus 1, czyli czesc szpitalna nr 1, bo z tylu rownolegle do niej jest jeszcze czesc 2.

Glowne wejscie prowadzi bezposrednio do czegos w rodzaju atrium, gdzie miesci sie informacja, sklepy, kwiaciarnie, a nawet bank (Sparkasse). Nie wiedzialam, ze dziadka mi przeniesli do drugiej czesci szpitalnej, inaczej podjechalabym na parking od d***y strony, a tak musialam kopytkowac przez niezliczone korytarze.

Minelam wiec tunel prowadzacy do Bettenhaus 1 i przez szklana sciane sfocilam cel mojej wedrowki, czyli dwojke. Widoczny parterowy pawilon miedzy obydwoma bloczyskami szpitalnymi to pracownia tomografii spinu jadrowego (nie wiem, czy dobrze to przetlumaczylam, bo nie mam pojecia, jak po polsku nazywa sie Kernspintomografie).
Wreszcie dotarlam do tunelu laczacego czesc glowna z czescia szpitalna nr 2. Pewnie niedawno byla myta, bo staly tabliczki ostrzegawcze, ze slisko i mokro i zeby uwazac.

Kazda czesc szpitalna ma pokoj skupienia. Jest to cos w rodzaju kaplicy, ale nie jest przynalezna do jednaj religii, choc wiadomo, ze chrzescijan jest tu wiekszosc. Kazdy jednak moze tam w skupieniu sie pomodlic lub uczestniczyc w mszy. Klechy nie laza po pokojach i nachalnie nie nawracaja, ani nie namaszczaja, tego im nie wolno, chyba, ze niechodzacy pacjent wyrazi takie zyczenie.
Dobrnelam do wind i doczekalam sie jednej z szesciu, po czym strzelilam sobie samojebke, a ze nie mam w tym wprawy, gapilam sie w aparat, zamiast sobie w oczy w lustrze.

Na kazdym pietrze sa cztery takie dlugie korytarze z oddzialami szpitalnymi, a ja oczywiscie wlazlam do niewlasciwego, bo mi sie w glowie potastalo. Wreszcie znalazlam dziadka, strzelilam focie przez okno jego pokoju z widokiem na drugi budynek szpitalny, pracownie tomograficzna i przeszklony korytarz w budynku glownym, ktorym jeszcze niedawno wedrowalam.
Niestety, stan chorego jest bardzo niezadowalajacy, ciezko bylo mi go zrozumiec, bo kaslal i mowil szeptem, a przy okazji nadal gada bez ladu i skladu. Pewnie wszystko skonczy sie w domu opieki, bo nie wyobrazam sobie, zeby w takim stanie mogl nadal mieszkac sam. Z przyczyn oczywistych dziadka nie fotografowalam.

Zjezdzalam inna winda, ze znacznie lepszym lustrem i, jak zwykle gapilam sie w aparat, robiac sobie slitfocie. Windy same gadaja zatrzymujac sie na kolejnych pietrach, zeby i ociemniali mieli szanse wysiasc gdzie trzeba. Technika, panie!
Z gory zrobilam panorame parkingu, na ktorym gdzies tam stoje. Z tylu widac wiezowiec, gdzie mieszka czesc personelu szpitalnego.

Obeszlam budynek wokolo, zeby zobaczyc, co slychac na ladowisku helikopterow (pisalam o tym TUTAJ). Nie jestem pewna, czy ta konstrukcja, na ktorej stal smiglowiec to jego normalne miejsce parkingowe, czy tez jest to egzemplarz pokazowy i tylko sobie stoi dla ozdoby, a wlasciwego Christopha nie bylo, bo latal w akcji. Nie bylo nawet kogo spytac.

Jeszcze raz musialam wejsc do holu glownego, bo tam stoja automaty do placenia za parking i przy wyjezdzie sfocilam tego molocha z oddali. Zeby Wam uzmyslowic, jak wielki to teren i ile jest na nim zabudowan, posluze sie fotografia lotnicza Stefana Ramphela.

Dopiero z gory widac, jakie to wielkie. Z lewej strony to kolko na trawniku, od ktorego odchodza dwie sciezki to wlasnie ladowisko. To, co widac na zdjeciu to budynek glowny, w ktorym miesci sie poliklinika roznych specjalnosci medycznych, biblioteka, administracja. Z prawej strony dwa budynki szpitalne i park dla pacjentow z wodnym oczkiem. Z przodu i z tylu sa parkingi.
Sa jeszcze inne zabudowania, ktorych na tym zdjeciu nie widac, to czesc techniczna, pralnie, kuchnia i takie tam niezauwazalne a bardzo potrzebne drobiazgi.
Goncy poruszaja sie po calym obiekcie na rowerach, bo nie sposob pokonywac tych kilometrow na piechote, a i jechac jest szybciej, bo czas to pieniadz.

***********************************************************************************

Kiedy wrocilam do domu, czekala na mnie niespodzianka w postaci przesylki od Abigail. To wygrana w Jej konkursie na odgadniecie kocich lapecek. Oto, co dostalam:

  

Ksiazka z dedykacja.

Odciski lapecek Urwisa i Malego, ktore od razu znalazly swoje miejsce na lodowce. Czy jeszcze ktos rozpoznaje  cos, co zostalo mi przyslane?
Wsadzilam lape do koperty i po stwierdzeniu, ze nic wiecej w niej nie ma, zaczelam wycinac nozyczkami adres zwrotny Abigail, zeby miec go w aktach. Cos ciezko mi szlo to wycinanie i nic dziwnego, bo nagle moim oczom ukazalo sie cos jeszcze. Magnesik na lodowke, ktory w swojej glupocie uszkodzilam, przecielam!!!. Buuuuuuuuuuuuuuu.................. Musze sobie wyznaczyc jakas kare, chyba pojde na trening i bede biegac az umre. Ja naprawde sprawdzalam koperte, dwa razy i nic nie znalazlam, a przeciez bylo. Zobaczcie sami:

Ide sie zabic na smierc! Jak ja moglam popsuc takie cacuszko?
Acha, zanim sie zabije, chcialam bardzo podziekowac Abi za prezenty, a Wam za to, zescie tak dlugo ze mna wytrzymali. To... zegnajcie na wieki!