Jaka ona jest?

W komentarzu pod ktoryms z pierwszych postow o Buleczce, Anka W.  wyrazila swoja dezaprobate, ze nie napisalam, jaka ta Buleczka tak naprawde jest, jak ja ja odbieram. Co ja moglam wtedy napisac? Ze jest sliczna? Ze serce zabilo mi na widok jej zdjecia? Ze kiedy mialam ja juz u siebie, znalazlam sie w siodmym niebie? Nie tylko jeszcze nie opuscilo mnie wowczas napiecie towarzyszace calej akcji adopcyjnej, to jeszcze musialam sie w domu rozdwajac, zeby dogodzic obu kotkom i o Kirze nie zapomniec. Denerwowalam sie zlym nastawieniem Miecki do nowej domowniczki, glowkowalam, czy kiedykolwiek bede mogla wiezniarke wypuscic z pokoju goscinnego, rozwazalam, co bedzie, jesli Miecka zacznie nagminnie zalatwiac sie poza kuweta. Obawialam sie, ze moglaby zrobic krzywde malej. Mialam po prostu glowe zaprzatnieta tyloma sprawami naraz, a oprocz tego musialam pracowac, dogladac z doskoku dziadka.
Jednym slowem, nie mialam zbyt wiele czasu, zeby Buleczke poznawac lepiej.  Zreszta ona sama tez nie zachowywala sie naturalnie, wszystko bylo dla niej nowe, ona pewnie tez byla zestresowana podroza, nowym otoczeniem, obecnoscia innego kota w domu, a co gorsze, psa. Byla spokojniutka, jakby troche wystraszona i wycofana, nie opuszczala swojego pokoju, ktory na kilka dni stal sie calym jej swiatem.
Kiedy emocje powoli zaczely opadac, a koty blizej sie poznawac, kiedy wszystkie drzwi stanely otworem, stres u zwierzat ustal - dopiero wtedy moglam poczynic pewne obserwacje, na spokojnie, bez strachu, ze cos sie wydarzy. Nadal przeciez ucze sie kotow, pierwsze kocie doswiadczenia zdobywalam na Miecce, bo te psie nijak sie mialy do indywidualistow, jakimi sa koty. Nawet zreszta te kocie, zdobywane na jednym jedynym kocie, tez nie przyniosly za duzo, bo kazdy kot to inna osobowosc, inne reakcje i inny charakter. Miecka od urodzenia byla kotem domowym, wypieszczonym, nigdy nie musiala walczyc o pokarm lub o zycie. Co dzialo sie wczesniej w Buleczkowym zyciu, mozna sie bylo tylko domyslac i modlic, zeby przeszlosc nie pozostawila sladu w psychice. Jednak widocznie ludzie nie zdazyli zrobic jej jeszcze krzywdy, bo lgnie do nich (do nas), pelna zaufania. To bardzo dobrze, bo w naszym przypadku byloby trudno leczyc ja z traumy, majac u boku nerwowa Miecke.
Stale porownuje oba koty, wracam wspomnieniami do czasow, kiedy Miecia byla w wieku Bulki, jak sie zachowywala, psocila, jak spadla z drugiego pietra niezabezpieczonego balkonu. Teraz jestem bogatsza o te wiedze, a i tak pewnie nie bede w stanie przewidziec wszystkiego, jak pokazuja przyklady obu Anek i ich podopiecznych.
Buleczka to kotek niezwykle cichy, jej miaukniecia sa ledwie slyszalne, a ze mruczy, musze sie przekonywac, przytknawszy ucho do brzuszka. Naprawde prawie jej nie slychac. Miauki Miecki sa glosne, wyrazne, a mruczenie wprowadza w wibracje cala okolice. Moze jeszcze mala przejdzie cos w rodzaju mutacji glosu, na razie piska jak myszka. Jest koteczkiem bardzo delikatnym, z ogromnym wyczuciem podczas zabawy. Miecka w zabawowym ferworze nieraz mnie podrapala, a jej ugryzienia byly bolesne, choc nie krwawe. Buleczka zupelnie nie wystawia pazurkow, a gryzie z tak niesamowita delikatnoscia, ze nie musze syczec z bolu. Jest tez niezwykle ufna, czesto wystawia brzuszek na pieszczoty i zabawe. Tego Miecia nigdy nie robila, nawet jako male dziecko, ona po prostu nie lubi lezec do gory brzuchem, ani podczas zabawy, ani snu. Zawsze spi zwinieta na brzuchu. A ja tak lubie przygladac sie kotom we snie, takim rozluznionym, rozwalonym, z poczuciem bezpieczenstwa, ze brzusiowi nic nie zagraza. Tak wlasnie sypia Bulka.
Przy Mieci mialam wielki niedosyt mozliwosci jej glaskania i miziania, moglam to robic wylacznie, kiedy ona mi na to pozwalala, przychodzac wieczorem do lozka lub, rzadziej, podczas dnia.  Z Bula jest inaczej, ona chce byc pieszczona zawsze, zaraz tez wywraca sie na plecki i robi maslane oczy. Podobnie jest z wolaniem kotow. Miecia raczej je ignoruje, Bulka przylata jak na skrzydlach. Z braniem na rece to samo, Miecka odpycha sie ode mnie i glosno jojczy w sprzeciwach, Bulka zaraz sie przytula i to nie tylko do nas. Kiedy moje ludzkie corki przybyly obejrzec czworonozna siostre, do nich tez sie tulila, nie przejmujac sie wcale, ze najstarsza pachnie dwoma obcymi kotami (Miecka zawsze parska na nia wsciekle i chce drapac), a srednia psem. Ja mam pelna radoche, ze wreszcie mam kota-przytulaka. Po to przeciez koty sa, co nie? Koty tak, ale nie Miecka.
Zebyscie sobie nie pomysleli czasem, ze Bula to takie lelum-polelum, co to tylko pieszczotki i nic wiecej, pragne doniesc, ze charakter tez ma. Pisalam juz wczesniej, ze jej wyluzowanie i brak strachu przed syczaca Miecka, zaowocowaly u tej ostatniej wyciszeniem, a nawet pewna obawa przed tym malym farfoclem. Od kiedy wszystkie pomieszczenia sa otwarte, Bulka przestala jesc z wlasnej miski i wyzera z Mieckowej. Po co wiec dwa komplety, pomyslalam sobie, i zlikwidowalam jedzenie w pokoju. Teraz obie obsluguja sie z miseczki w kuchni, jeszcze nie razem, ale jedza z jednej. W poniedzialek rano napelnilam miske i zaraz pierwsza byla przy niej Bulka. Miecia robila podchody, wreszcie podeszla od tej niewygodnej strony, gdzie stala miseczka z woda (z ktorej i tak obie nie pija, bo ta od Kiry pasuje im bardziej), a Bulka ja spoliczkowala! Wyobrazacie sobie? Biedna Miecia odeszla i wrocila dopiero wtedy, kiedy Bulki juz nie bylo. Acha, tylko mloda jada mokre (to w rozowej miseczce). Wyprobowywalam na Miecce wszystkie mozliwe saszetki, puszki i pojemniczki, najrozniejszych firm, nic nie chciala brac do pyszczycha, je tylko te suche klocki. Przestalam wiec w ogole kupowac, teraz znow zaczne dla Buly.

Zdjecie mowi samo za siebie: pewna swojego Bulka i oniesmielona Miecka. Kto by pomyslal?
Mam rowniez wrazenie, ze Bula chetniej korzysta z Mieckowej kuwety, wiec pewnie juz niedlugo beda korzystaly z jednej. Druga jeszcze stoi na wszelki wypadek w pokoju goscinnym, ale chyba dlugo nie postoi.
Bula robi wiecej rzeczy, do ktorych Miecka ma jakas awersje. Wlazi do kartonow, korzysta z "dziupli" w obydwu drapakach, gdzie Miecia w ogole nie wchodzi, a przede wszystkim uwielbia sie bawic. Podczas gdy Miecia na wedke nie reaguje, a koszyczek z zabawkami tylko sie kurzyl, Bula korzysta ze wszystkiego, biega za malymi pileczkami, poluje na pluszowe myszki i dzyndzel na koncu wedki. Tu jednak zaznaczyl sie konflikt interesow z Kira, ktora uwielbia aportowac, wiec kiedy pilka toczy sie po podlodze, startuja do niej obydwie. Jednak zwycieza wielkosc Kiry i Buleczka wieje jak niepyszna. Przestala jednak prychac na Kire, kiedy przekonala sie, ze z jej strony nic jej nie grozi. Dalej jednak przechodza obok siebie lekko spiete, z zachowaniem najdalej idacej ostroznosci, bo kto to wie, co tej drugiej moze do glowy wpasc.
Reasumujac, ten maly psotny farfocel, zwany czasem przeze mnie Bulczykiem albo Bulcykiem, zawojowal nas bez reszty. Zaden to cud, ze wzbudzila moja natychmiastowa i bezwarunkowa milosc, inaczej przeciez nie toczylabym takich bojow z szefem. Moje zdziwienie budza reakcje szefa, ktory nie tylko zgodzil sie na kolejne dziecko, nie tylko po nie pojechal, ale zmiekl, by nie powiedziec zdziadzial pod jej wplywem i poswiecil sie, spiac przez tydzien w innym pokoju. Z kotem! Gada do niej i widac, ze jest zadowolony, kiedy Bulczyk sie na niego wspina, dopominajac sie pieszczot. Najwiekszym jednak zaskoczeniem jest dla mnie zachowanie Miecki, ktora nie tylko zlagodniala, ale zaczyna tej malej awanturnicy ustepowac. Bo z jednej strony to wisus, jakich malo, a z drugiej kokietka i pieszczocha, w ktorej nie ma ani krztyny strachu, ale i agresji. Podeszla stara rezydentke stoickim spokojem, brakiem zaczepnosci, odwracaniem wzroku i kladzeniem sie do gory brzuchem, kiedy tamta obserwowala ja uwaznie i karcaco. Male to, a takie juz madre, instynkt podpowiada jej prawidlowe zachowania, zeby stosunki miedzykocie ukladaly sie jak najlepiej. Co oczywiscie nie znaczy, ze pozwala dmuchac sobie w...  kocie zarcie, czego dowod na powyzszym zdjeciu.
Zaprocentowalo mi intensywne zajmowanie sie w poczatkowej fazie Miecka, nie poczula sie odrzucona i nie miala powodu drzec o swoja pozycje. Przydalo mi sie doswiadczenie macierzynskie, kiedy rodzily sie kolejne dzieci.

Gosiu, mam nadzieje, ze TERAZ bedziesz ukontentowana opisem Buleczki, o ktorej wreszcie moglam napisac cos wiecej, kiedy ja nieco blizej poznalam, a ona zadomowila sie u nas na dobre.