Pantera niezdiagnozowana.

"Pantera sie zawziela w sobie i obiecala, ze sie pod tym wpisie nie odezwie. Ale pantera to kot i wiem, ze podglada, wiec jest obecna. Spokojnie."

Otoz wlasnie ze nie podgladalam, bo w tamtej chwili bylo mi bardziej na smierc niz na zycie, a w ogole to nie mam smartfona, wiec nie mialabym nawet jak podgladac. Ale jestem z powrotem i Wasze nadzieje, ze ode mnie odpoczniecie, mozecie sobie w buty schowac.
Krotko i zwiezle, dopadly mnie w poniedzialek w nocy bardzo dotkliwe bole, jakich nigdy przedtem nie mialam, pozniej zaczely mna targac torsje. Kiedy zagladalam go googla, co to moze byc, przy okazji wpuscilam post Echa na fb i g+, a potem go juz wcale nie widzialam, dopiero po powrocie do domu. Jedynym sposobem na powiadomienie Was o nieszczesciu byl sms do Gosi, innych kontaktow nie mialam. Dziekuje, Gosiu.
Wszystkim Wam bardzo, bardzo dziekuje za cieple slowa i zywe zainteresowanie moja nieobecnoscia. Kochani jestescie! Chlip... znow sie powzruszalam.
Wujek gugiel poinformowal mnie, ze mam ostre zapalenie trzustki i ze jest to stan niebezpieczny dla zycia, wiec o 1 w nocy  pomknelismy do szpitala, gdzie po badaniu krwi okazalo sie, ze nie ma zadnego stanu zapalnego. Bole jednak nie ustepowaly, wiec dali mi jakis opiat i zatrzymali na oddziale. Potem zaczela sie jazda! Po kolei wykluczano: woreczek zolciowy, kamienie nerkowe i rozne inne pomniejsze schorzenia. Na razie stanelo na wrzodach zoladka, choc gastroskopii mi nie wykonano, wiec nie jest to diagnoza 100%.
To nasz 3-osobowy pokoj.

Na lozku jest tabliczka z nazwiskiem i zyczeniami powrotu do zdrowia, a kazdy chory dostaje taka sliczna bransoletke, zeby sie nie zgubil i nie pomylil z kims innym.

Rzut oka wglab oddzialu i to, czym mnie karmili pierwszego dnia.

Za to widok z okna rekompensowal wszystkie niedogodnosci chorowania. Kiedys juz lezalam w tym szpitalu, ale od tamtego czasu bardzo go rozbudowano, a teren dokola przepieknie zagospodarowano, obsadzono roslinnoscia i zaaranzowano miejsca do rehabilitacji, ale o tym pozniej. Okna nie dalo sie otworzyc, bo pewnie chorzy by sie w kolejce ustawili, zeby skakac na dol z tego trzeciego pietra, wiec zdjecia sa z koniecznosci robione przez szybe.

Na lewym zdjeciu widac zabudowania duzej kliniki uniwersyteckiej, o ktorej pisalam TUTAJ. Po kilka razy dziennie musialysmy sluchac i ogladac startujacego i ladujacego Christopha, czyli kliniczny helikopter.

Nic przyjemnego, troche halasuje ten nasz Krzysio, o ktorym pisalam TUTAJ. Kiedy juz mnie przestalo bolec, urywalam sie do ogrodu, zeby pospacerowac, ale dlugo nie dalo sie na zewnatrz wytrzymac, upal byl bestialski.

Nasze sa te potrojne okna zasloniete zaluzjami.
Spacerowalam sobie po tym parku i odkrywalam rozne dziwne zakatki, budowle i urzadzenia, nie wiedzac, po co zostaly tam umieszczone. Dopiero obserwacja otworzyla mi oczy, ze sa to rzeczy i konstrukcje sluzace do rehabilitacji.

Schody male i duze.

Te zolte kola sluza do krecenia, a to drugie to cos w rodzaju crossa. Tablica z klamkami, zamkami, kranami, gniazdkami elektrycznymi do ponownej nauki ich obslugi, np. po wylewie.

To jest sciezka z porecza, wylozona roznym materialem. Sa kamienie, zwirek, drewno, ziemia. Sluzy to nauce chodzenia po wszelakich powierzchniach. Obok kosz do wrzucania pilek.
Pomysl z umieszczeniem tych przyrzadow rehebilitacyjnych w parku, uwazam za przedni. Znacznie przyjemniej wykonuje sie cwiczenia na swiezym powietrzu, jezeli zylko pogoda dopisuje.

Jest jeszcze taki zakatek, gdzie mozna sobie przysiasc i posluchac szumu i plusku splywajacej wody. Znakomicie uspokaja i wycisza.









W srode pod wieczor wypuscili mnie wreszcie do domu z lista rzeczy do zrobienia i specjalistow do odwiedzenia. Na razie nie mam czasu ani ochoty na kolejne kontakty z konowalami. Przestalo bolec, wiec jestem zdrowa i tego sie trzymajmy. Jak znow zacznie, to sie wybiore.