Jeszcze jedno.

Od kiedy jestem w Getyndze, wiem, ze w poblizu mamy trzecie male jeziorko, ale nigdy jakos tam nie dotarlam. Maz mi je obrzydzal, ze woda brudna, ze nieciekawie, wiec mu uwierzylam i nie naciskalam. Tak przemijaly lata, az wreszcie postanowilam wykorzystac przepiekna letnia pogode podczas dlugiego weekendu i w sobote zapakowalismy Kire i pojechalismy zobaczyc owo jeziorko, ktore nosi skomplikowana nazwe Weendebach-Staubecken (Weende to dzielnica Getyngi, ale i nazwa strumyka - Bach, Stau to korek na drodze, ale i zapora, Becken to basen, miednica) czyli krotko mowiac: jeziorko powstale przez tame na strumyku Weende.
Jak widac na zalaczonej mapce, jeziorko lezy na poludniowy-wschod od Kiessee i Baggersee, o ktorych juz pisalam, i jest od nich mniejsze.
Moglabym tego mojego meza zamordowac, ze przez tyle lat nie dane mi bylo obejrzec tego cudenka. Nie tylko okolica jest przepiekna, ale i samo jeziorko naprawde urocze. Zapewne latem nie ma gdzie palca wetknac, ale o tej porze roku ilosc ludzi byla do zaakceptowania. I wiecie co, dziewczyny? Pelno tam bylo nagusow pci meskiej, siedzieli, lezeli i niczym sie nie przejmowali, a ja sie nawet pogapic nie moglam, bo przeciez bylam w towarzystwie meza.
Sam zbiornik wodny lezy w dole i trzeba kawalek do niego dojsc od miejsca parkingowego, na ktorym stalo sporo samochodow. Ciekawe, jak latem sie wszyscy mieszcza?

Pagorkowaty teren, lazurowe niebo bez jednej chmurki, temperatura powyzej 20°, lekko przebarwiajace sie drzewa i zarosla - tak pieknego dnia dawno nie przezylam, chcialo mi sie krzyczec z radosci. Wreszcie dostrzeglismy wode, a dokola ladnie zagospodarowany teren, czysciutko i zachecajaco. Woda byla rzeczywiscie niezbyt klarowna, mniej wiecej taka sama jak na Kiessee.

Postanowilismy obejsc jeziorko dokola. Kirunia musiala dreptac z nami powoli na smyczy, z czego wcale nie byla zadowolona i tesknie spogladala na wode.

Przeszlismy mostkiem nad strumykiem, malym i nieciekawym, za to widoki z drugiej strony jeziorka byly jeszcze lepsze.

Wokol jeziorka prowadzi asfaltowa sciezka, idealna sprawa dla pieszych i rowerzystow.

Ktos nawet rozbil namiot w krzaczorach i se kempingowal.

Niebo bylo zupelnie nietypowe dla tej pory roku, intensywnie niebieskie, jak latem.
Nagle ktos przeploszyl koczujace w krzakach gesi, ktore z zajadlym geganiem wzniosly sie w powietrze...

... gdzie tworzyly charakterystyczne klucze i krazyly nad polami i jeziorkiem.

Od czasu do czasu towarzyszyly im lsniace w sloncu odrzutowce.

Wszystko bylo tak urokliwe, ze nie moglam przestac focic.

W koncu przysiedlismy na lawce, zeby nasycic sie widokiem i zeby Kirunia mogla odpoczac.

Jeszcze przewaza zielen, ale spomiedzy wygladaja juz jesiennie przebarwione listki.

- Kirunia, zadowolona jestes ze spaceru?
- Pewnie... gdyby nie ta smycz...

Zaczelismy sie zbierac do powrotu. Masa ludzi grillowala na specjalnie przygotowanych stolach. Jeszcze ostatni rzut oka z parkingu na kolujace nad drzewami gesi i odjazd.

Jak widzicie, jezdnia jest polatana, pisalam o tym w zwiazku ze swietem zjednoczenia. Gminy nie stac na nowy asfalt, ale chociaz dziur nie ma.
W poscie o wiezy Bismarcka pisalam, ze widac ja dosc dobrze z wielu punktow miasta. Oto dowod:

Kolejny dzien przyjemnie i aktywnie spedzilam na memlonie natury.W niedziele natomiast wpadla corka z Placzkiem i razem wybralysmy sie na krotki spacer. Pogoda na dlugi weekend dopisala jak na zamowienie. Teraz niech sie pogarsza, wedlug wlasnego uznania albo niech zostanie taka przyjazna, mnie tam wszystko jedno, i tak musze pracowac.