Kiedy milosc odchodzi, co pozostaje?

Ona taka piekna, promieniejaca, choc nieco oniesmielona, ale pelna nadziei, planow i energii na budowanie nowego zycia. On powazny, choc szczesliwy, wpatrzony w nia jak w swiety obrazek, dumny, ze wszystkie meskie spojrzenia zwrocone sa na jego przyszla zone. Oboje patrza sobie w oczy, a to spojrzenie mowi wszystko o wielkiej milosci, jaka ich polaczyla.
Przed urzednikiem stanu cywilnego wypowiadaja slowa przysiegi malzenskiej: Swiadoma/y praw i obowiazkow wynikajacych z zalozenia rodziny, uroczyscie oswiadczam...
Pozniej w kosciele, przy dzwiekach Ave Maria: ... i ze nie opuszcze cie az do smierci...
Wesele, sielanka, milosc, miesiac miodowy.
I dalsze zycie.
Pierwsza ciaza, radosc, oczekiwanie. Jeszcze sie kochaja, a dziecko cementuje te milosc. Oboje dumni i radosni, on wpatrzony w nia i dziecko, obsypujacy zone prezentami.
I dalsze zycie.
Kolejne dziecko, radosc nieco mniejsza, bo finansowo sie pogarsza, bo przybywa obowiazkow, zmeczenia. Ale kochaja sie nadal, a dzieci sa dla nich calym swiatem.
Mija kilkanascie lat.
Pierwsze niewielkie zgrzyty, zawsze konczone goracym pocalunkiem. Zmeczenie daje znac o sobie coraz wyrazniej, brak ochoty na cokolwiek, sporadyczne zaniedbywanie domu, gestow milosci. Problemy, choroby dzieci. On tyra, by wszystkiemu podolac, jej sie nic juz nie chce.
Ale kochaja sie nadal, choc coraz rzadziej o tym mowia.
On wraca zmeczony do zabalaganionego mieszkania i jest tym zirytowany. Nie ma obiadu. Ona strzasa gniewnie jego dlon ze swojego ramienia. Zarzut, ze nie pomaga. On ledwie zyje i powloczy nogami. Chcialby spokoju, bo nastepnego dnia czekaja go nowe wyzwania. W pracy sa redukcje, kto nastepny? Dzieci wrzeszcza, bo akurat sa chore.
On wychodzi.
Idzie pospacerowac, a kiedy wraca, wszyscy spia, ona tez. A przeciez chcial z nia porozmawiac i nie tylko. Rano w biegu mowia sobie do widzenia i ustalaja plan dnia, taki sam od lat. Ona chcialaby sie wyrwac z domu, poplotkowac z kolezankami, ktore maja do dyspozycji babcie / nianie. Stawia mu zarzuty, on zas wychodzi z zalozenia, ze skoro ona siedzi w domu, musi dac ze wszytskim sama rade. Nie stac ich na pomoc.
Konflikt interesow.
Kazde coraz bardziej sie zacina w uporze, kazde ma na swoj sposob racje, zadne jednak nie jest gotowe do kompromisu. Ona go "karze", nie gotuje, nie sprzata, nie spi z nim. On coraz pozniej wraca z pracy, bo chce miec spokoj. Ona zaczyna przebakiwac o separacji, alimentach, podziale majatku. On jest w panice, ale z pracy przeciez nie moze zrezygnowac. On chce miec zone i przytulny azyl w domu, ona gotuje mu pieklo.
Ich zycie polega juz tylko na wzajemnych zarzutach, oboje nie potrafia rzeczowo rozmawiac, kazde z nich czuje sie skrzywdzone przez drugiego, ale zadne nie chce ustapic i zredukowac roszczen i oczekiwan. Patowa sytuacja.
Zapada decyzja o czasowej(?) wyprowadzce i o skorzystaniu z terapii malzenskiej. Zadne z nich wprawdzie nie widzi sensu takiej terapii, ale oboje maja nadzieje, ze terapeuta przyzna ktoremus z nich racje, a o to chodzi, zeby "wygrac" na argumenty.
Wygrac? O co toczy sie w ogole walka? Gdzie milosc? Gdzie wspolny interes w sprawie dzieci?
Mysle, ze ich samych to zupelnie przeroslo.