To gdzie on jest, gdzie byl?

Chwalilam sie Wam, ze dostalam od Orki w prezencie ksiazke. Dobrnelam do strony 50 i na razie musialam odlozyc dalsze czytanie. Znalam zagadnienie, media rozpisywaly sie o procesie tej zakonnicy i jej pomagierek w zbrodni. Wiedzialam tez, jak doszlo do ujawnienia calej sprawy, kiedy to jeden z wychowankow zamordowal dziecko i w toku sledztwa opinia publiczna dowiedziala sie o "metodach wychowawczych" tych potworow w sutannach.
Wiedzialam, a jednak nie bylam przygotowana na to, co przeczytam. Ksiazka napisana jest dosc neutralnym jezykiem, bez szczegolnej egzaltacji, bez emocji, bez sugestii, co dobre, a co zle. Nagie fakty, jeden po drugim, beznamietne zeznania ofiar-wychowankow domu dziecka, prowadzonego przez zakonnice, w tym przez mordercow i gwalcicieli dziecka. Bardzo dobrze, ze autorka unika osobistych emocji, choc z pewnoscia nie bylo to latwe.
Musialam przerwac lekture.
Nie wiem, czy z wiekiem czlowiek staje sie bardziej empatyczny, bo jakos dotad wydawalo mi sie, ze jestem bardziej odporna. Nie jestem.
Ja nawet nie potrafie nazwac stanu, w jakim sie nagle znalazlam po przeczytaniu tych kilkudziesieciu stron, do ktorych wlasciwie powinnam byc przygotowana. Nie bylam.
Najpierw byl szok! Pozniej tak rozbolala mnie glowa, jak nigdy dotad. Ok, byc moze miala cos z tym wspolnego przedburzowa aura, choc sklaniam sie do teorii, ze to jednak lektura. Czulam sie tak, jakbym za chwile miala dostac zawalu serca (nigdy nie mialam, wiec o czym mowa, ale mialam wrazenie, jakbym umierala). Brakowalo mi tchu, a rece i nogi trzesly sie jak galareta. Dopadl mnie atak paniki, bylo mi niedobrze. Nawet nie moglam plakac.
Pooddychalam i w koncu nieco sie uspokoilam, a potem zaczelam myslec. Jak do tego doszlo, ze przez tak wiele lat, po tylu sygnalach od dzieci, po ich wielokrotnych probach samobojczych, widocznych siniakach na ciele, zakloceniach w zachowaniu, NIKT nie zainteresowal sie losem tych dzieci? To chyba jedyny kraj na swiecie, w ktorym czarna szmata do ziemi  i mir osoby duchownej czynia wszystkich dokola slepymi i gluchymi na dlugotrwala zbrodnie. To bezmozgie spoleczenstwo nie przyjmuje do wiadomosci zla, jakie tkwi w samym kosciele i podleglych mu przybytkach, traktujac osoby duchowne jak pol swietych.
Kto w ogole dopuscil te niewyksztalcone pedagogicznie potwory do prowadzenia placowki wychowawczej? Skoro panstwo placilo im niemale pieniadze, gdzie byly kontrole, dlaczego nigdy zaden psycholog nie rozmawial z wychowankami?
A cala kara za te ohydne czyny to jedynie dwa lata odsiadki. Za zniszczenie zycia kilkudziesieciu osobom, za nie tylko dopuszczanie, ale wrecz namawianie do gwaltow i okrucienstwa, za sadyzm najwyzszego stopnia, za odebranie tym dzieciom godnosci, poczucia bezpieczenstwa i dziecinstwa. Za doprowadzenie w efekcie do dewiacji seksualnych, a na koncu do morderstwa? Dwa lata?  Przeciez to zbrodnia, a za zbrodnie, o ile mi wiadomo, kara zaczyna sie od 5. Nie jestem zwolenniczka kary smierci, wiec i w tym przypadku bylabym przeciwna, ale dwa lata to stanowczo za malo za tak niewspolmierna szkodliwosc spoleczna popelnionego czynu.
Musze sie po tym wszystkim pozbierac w calosc, wtedy wroce do lektury i dokoncze. Teraz nie moge.
Ciekawi mnie tylko jedno, czy ta placowka nadal istnieje i dziala, czy w dalszym ciagu prowadza ja zakonnice? Moze ktos z Was wie?
Przez caly czas nie opuszcza mnie jedno pytanie: gdzie byl wtedy Wasz bog? Jezeli dopuscil do podobnych zbrodni na dzieciach, dosc juz doswiadczonych przez zycie sieroctwem, to znaczy, ze jest takim samym sadysta, moze nawet gorszym. O ile w ogole istnieje...
I nie przekonuja mnie klesze glodne kawalki o przymusie cierpienia na ziemi, zeby doznac wiecznego zbawienia. Na pewno nie w przypadku dzieci.